Varanasi: Sarnath

Located approx.10 kms from Varanasi main city is the site where Lord Buddha preached his first sermon “Maha Dharma-Ckara Pravatan” (in Buddhist terminology, turned the wheel of law) after his enlightenment.

Located approx.10 kms from Varanasi main city is the site where Lord Buddha preached his first sermon “Maha Dharma-Ckara Pravatan” (in Buddhist terminology, turned the wheel of law) after his enlightenment.

Sarnath is one of the richest in Buddhist anrtiquities ranging in date from the times of Ashoka down to the 12th century A.D. Ashoka built here the Dharmarajika stupa and near it erected a pillar surmounted by the magnificient capital of four adorsed lions, which today form the national emblem of India.

Among other structure at Sarnath are the ruins of brick temple representing the Muloa-gandha kuti, ruins of stupas and monastries. Among the more imposing ones is the Dhamekh Stupa, adorned with delicate floral carvings in the lower part, the Chakhandi Stupa and Mahabodhi Society at Mulgandha Kuti Vihar Temple. Sarnath has also yielded an extremely rich collection of Buddhist sculptures comprising of numerous Buddha and Bodhisatva images which can be seen at Archaeological Museum.

Sarnath museum houses sculptures of Buddhist and non Buddhist period. The 3rd cent BC lion capital is adopted as national emblem of India, 1st cent AD Bodhi Satwa image from Mathura and the 5th cent AD preaching postures Budha are the marvels of Indian sculptures. The place has a Jain temple dedicated to its Tirthankar Shrais Nath. The Maha Bodhi Society temple with the scenes from the life of Buddha painted on the walls, also preserved the holy relics of the Lord. Nearby is the tree, a branch of the Bodhi tree from the original located at Bodh Gaya under which Lord Buddha attained enlightenment

Sarnagnath (brother in law of Lord Shiva) temple is very closely situated. During the month of Shravana (July/August) the temple is visited by thousands, although it is opened throughout the year.

Courtesy - Vibrantvaranasi.com

The Birth of Ganga

There was once a king of Ayodhya, by name Sarga. He eagerly desired children, but had no issue. His elder wife was Keshini, the second Sumati, sister fo Garuda.

There was once a king of Ayodhya, by name Sarga. He eagerly desired children, but had no issue. His elder wife was Keshini, the second Sumati, sister fo Garuda. With these twain he came to Himalaya to practise an austere penace. When a hundred years had passed, the rishi Brigu, whom he had honoured, granted him his wish. "Thou shalt attain unparalledled renown amongst men," he said. "One wife of thine, Keshini, shall bring forth a son who will perpetuate thy race; the other shall give birth to sixty thousand sons." Those daughters of kings were glad, and worshipping the rishi, they asked: "Who of us shall have one son and who many we would know." He asked their will. "Who wished for which boon?" he said, "a single perpetuator of the line, or sixty thousand famous sons, who yet shall not carry on their race?" Then Keshini chose the single son, and Garuda's sister chose the many. Thereafter the king revered the saint with circumambulation and obeisance and returned again to his city.

In due course Keshini bore a son, to whom was given the name of Asamanja. Sumati bore a gourd, and when it burst open the sixty thousand sons came forth; the nurses fostered them in jars of ghee until they grew up to youth and beauty. But the eldest son, the child of Keshini, loved them not, but would cast them in the Sarayu river and watch them sink. For this evil disposition and for the wrongs he did to citizens and honest folk Asamanja was banished by his father. But he had himself a son named Suman, fair-spoken to all and well-beloved.

When many years had passed Sagara determined to celebrate a mighty sacrifice. The place thereof was in the region between the Himalaya and Vindhya. There the horse was loosed, and Anshumat, a mighty chariot-fighter, followed to protect it. But it befell that a certain Vasava, assuming the form of a rakshasi, stole the horse away. Then the Brahman priests informed the king, and commanded him to slay the thief and bring back the horse, lest the sacrifice should fail and misfortune should follow all concerned.

Then Sagra sent forth his sixty thousand sons to seek the horse. "Search ye the whole sea-girt earth," he said, "league by league, above the ground and under it." Then those great princes ranged the earth. Finding not the horse upon its surface, they began to delve with hands like thunderbolts and mighty ploughshares, so that the earth cried out in pain. Great was the uproar of the serpents and the demons that were slain then. For sixty thousand leagues they dug up as if they would reach the very lowest deep. They undermined all Jambudwipa, so that the very gods feared and went into counsel unto Brahma. "O great grandsire," they said, "the sons of Sagara are great grandsire," they said, "the sons of Sagara are digging out the whole earth and many are slain therefor. Crying that one hath stolen Sagara's horse, they are bringing havoc on every creature." Then Brahma answered: "This entire earth is Vasudeva's consort; he is indeed her lord, and in the form of Kapila sustains her. By his wrath the sons of Sagara will be slain. The farsighted have forseen the fated digging out of earth and the death of Sagara's sons; therefore ye should not fear." Then having riven the entire earth and ranged it all about, the sons returned to Sagara and asked wht they sould do, for they cound not find the horse. But he commanded them again to burrow in the earth and find the horse. "Then cease," he said, "not before." Again they plunged into the depths. There they came on the elephant Virupasksha, who bears on his head the whole world with its hills and forests, and when he shakes his head that is an earthquake. Him they duly worshipped and passed on. To the south they came next, to another mighty elephant, Mahapadma, like a moutain, bearing the earth upon his head; in like wise they came also to the western elephant named Saumanasa, and thence to the north , where is Bhadra, white as snow, bearing the earth upon his brow. Passing him by with honour, they came to quarter east of north; there they beheld the eternal Vasudeva in the shape of Kapila, and hard by him they saw the horse browsing at his will. They rushed on Kapila in fury , attacking him with trees and boulders, spades and ploughs, crying: "Thou art the theif; now thou hast fallen into the hands of the sons of Sagara." But Kapila uttered a dreadful roar and flashed a burning flame upon the sons that burned them all to ashes. No news of this came back to Sagara.

Then Sagara addressed his grandson Suman, bidding him seek his uncles and learn their fate, "and," said he, "there be strong and mighty creatures dwelling in earth; honour such as do not hinder thee, slay those that stand against thee, and return, accomplishing my desire." He came in turn to the elephants of east and south and west and north, and each assured him of success; at last he came to the heap of ashes that had been his uncles; there he wailed with heavy heart in bitter grief. There, too, he beheld the wandering horse. He desired to perform the funeral lustrations for the uncles, but he might find no water anywhere. Then he beheld Garuda passing through the air; he cried to Anshumat: "Do not lament; for these to have been destroyed is for the good of all. The great Kapila consumed these mighty ones; therefore thou shouldst not make for them the common offerings fo water. But there is Ganga, daughter of Himalaya; let that purifier of every world lave this heap of ashes; then shall the sixty thousand sons of Sagara attain to Heaven. Do thou also take back the horse and bring to completion thy grandfather's sacrifice." Then Anshumat led back the horse, and Sagara's ceremony was completed; but he knew not how to bring the daughter of Himalaya. Sagara died and Anshumat was chosen king. He was a great ruler, and at last resigned the kingdom to his son and retired to dwell alone in the Himalayan forests; in due time he also passed away and reached Heaven. His son, King Dilipa, constantly pondered how to bring down Ganga, that the ashes might be purified and Sagara's sons attain heaven. But after thirty thousand years he, too, died, and his son Bhagiratha, a royal saint, followed him. Ere long he consigned the kingdom t the care of a counsellor and went to the Himalayan forests, performing terrible austerities for a thousand years to draw down Ganga from the skies. Then Brahma was pleased by his devotion, and appeared befre him, granting a boon. He prayed that the ashes of the sons of Sagara shuld be washed by the water of Ganga, and that a son might speedily be born to him. "Great is thy aim," replied the grandsire, "but thou shuldst invoke Mahadeva to recieve the falling Ganga,for earth may not sustain her. None but he who sways the trident may sustain her fall."

Then fr a year Bhagiratha worshipped Shiva; and he, well pleased, undertook to bear the moutain-daughter's fall, receiving the river upon his head. Then Ganga, in mighty torrent, cast herself down from Heaven on to Shiva's gracious head, thinking in her pride: "I shall sweep away the Great God in my waters, down to the nether regins." But when Ganga fell n Siva's tangled locks she might not even reach the earth, but wandered there unable to escape for many a long year. Then Bhagiratha again engaged in many hard austerities, till Shiva would set the river free; she fell in seven streams, three to the east, three to the west, while one followed after Bhagiratha's car. The falling waters made a sound like thunder; very wonderful the earth appeared, covered with fallen and falling fishes, tortises, and porpoises. Devas, rishis, gandharvas, and yakshas witnessed the great sight from their elephants and horses and self-moving charoits; every creature marvelled at the coming down of Ganga. The presence of the shining devas and the brightness of their jewels lit up the sky as if with a hundred suns. The heavens were filled with speeding porpoises and fishes like flashes of bright lightning; the flakes of pale foam seemed like snow-white cranes crossing heavy autumn clouds. So Ganga fell, now directly onward, now aside, sometimes in ascending hills, then falling again into a valley. Very fair was that vision of the water falling from Heaven the Shandara's head, and from Shandara's head to earth. All the shining ones of Heaven and all the creatures of the earth made haste to touch the sacred waters that wash away all sin. Then Bhagiratha went forward on his car and Ganga followed; and after her came the devas and rishis, asuras, rakshasas, gandharvas and yakshas, kinnaras and nagas adn apsaras, and all creatures that ingabit water went along with them. But as Ganga followed Bhagiratha she flooded the sacrificial ground of the puissant Jahna, and he was greatly angered, and in his wrath he drank up all her wondorus waters. Then the deities besought and prayed him t set her free, till he relented and released her through his ears, and again she followed Bhagiratha's car. At last she came to the mighty river Ocean and plunged into the nether regions; there she laved the heap of ashes, and the sixty thousand sons of Sagara were cleansed of every sin and attained to Heaven.

Then Brahma spoke to Bhagiratha. "O most puissant of men, "he said, "the sons of Sagara have now gone up to Heaven, and shall endure there so long as ocean's waters endure on earth. Ganga shall be called thy daughter and receive thy name. Now do thou make offerings of this sacred water for thy ancestors, Sagara and Anshumat and Dilipa, and do thou thyself bathe in these waters and, free from every sin, ascend to Heaven, whither I now repair." "And, O Rama," said Vishvamitra, "I have now related to thee the tale of Ganga. May it be well with thee. He that recites this history wins fame, long life, and Heaven; he that heareth attains to legnth of days, and fulfilment of desires, and the wiping out of every sin."
This story came from:
Ananda Coomaraswamy and Sister Nivedita,"The Birth of the Ganges" MYTHS OF THE HINDUS AND BUDDHISTS, New York: Dover Publications, 1967: 317-322

. Discourse on Loving-kindness (Karaniya Metta Sutta ) In English.

While the Buddha was staying at Savatthi, a band of monks, having received subjects of meditation from the master, proceeded to a forest to spend the rainy season (vassana).

While the Buddha was staying at Savatthi, a band of monks, having received subjects of meditation from the master, proceeded to a forest to spend the rainy season (vassana). The tree deities inhabiting this forest were worried by their arrival, as they had to descend from tree abodes and dwell on the ground. They hoped, however, the monks would leave soon; but finding that the monks would stay the vassana period of three months, harassed them in diverse ways, during the night with the intention of scaring them away.

Living under such conditions being impossible, the monks went to the Master and informed him of their difficulties. Thereon the Buddha instructed them in the Metta sutta and advised their return equipped with this sutta for their protection.

The monks went back to the forest, and practicing the instruction conveyed, permeated the whole atmosphere with their radiant thoughts of metta or loving-kindness. The deities so affected by this power of love, henceforth allowed them to meditate in peace.

The discourse gets divided into two parts. The first detailing the standard of moral conduct required by one who wishes to attain Purity and Peace, and the second the method of practice of metta. [2]

1. "He who is skilled in (working out his own) well being, and who wishes to attain that state of Calm (Nibbana) should act thus: he should be dexterous, upright, exceedingly upright, obedient, gentle, and humble.

2. "Contented, easily supportable, with but few responsibilities, of simple livelihood, controlled in the senses, prudent, courteous, and not hanker after association with families.

3. "Let him not perform the slightest wrong for which wise men may rebuke him. (Let him think:) 'May all beings be happy and safe. May they have happy minds.'

4.& 5. "Whatever living beings there may be — feeble or strong (or the seekers and the attained) long, stout, or of medium size, short, small, large, those seen or those unseen, those dwelling far or near, those who are born as well as those yet to be born — may all beings have happy minds.

6. "Let him not deceive another nor despise anyone anywhere. In anger or ill will let him not wish another ill.

7. "Just as a mother would protect her only child with her life even so let one cultivate a boundless love towards all beings.

8. "Let him radiate boundless love towards the entire world — above, below, and across — unhindered, without ill will, without enmity.

9. "Standing, walking, sitting or reclining, as long as he is awake, let him develop this mindfulness. This, they say, is 'Noble Living' here.

10. "Not falling into wrong views — being virtuous, endowed with insight, lust in the senses discarded — verily never again will he return to conceive in a womb."

SUPERSTITIOUS BELIEFS....

Whenever we have problems, we approach others, and seek their advise. They may advise
us to go and pray to certain gods in a temple or other places of worship or to recite
mantras and to perform some rites and rituals.
But the Buddha's advise is entirely different. He never advise anyone to do anything without investigating the problems and analyzing them to discover where the main cause of the problems is. The trouble with us is, Whenever we face any problems, we suffer from fear due to ignorance and we create for ourselves unfounded
fear, imagination and suspicion. After that we seek advice from others in order to get rid of them. For example, when people face failure in their business they try to use magical power to gain good luck and success in their business .
But they do not try to find out where the mistake or the weak point is and do not realize that many such practices are also based on superstitious beliefs.
Some of this so-called `seers' or astrologers exploit the ignorance of innocent
people and make them believe that `evil forces' are behind their bad luck.
The Buddha advise us to develop patience and understanding, without depending on superstitious beliefs, and to develop the rational way of life without wasting time
and money on meaningless practices and also to use our own effort to overcome them in a reasonable way. Usually we cannot understand the causes of many of our problems because our way of thinking is clouded by suspicion and illusion.
It is due to a lack of proper understanding that we give the wrong reasons for our
problems and seek the wrong means to overcome them. We pray, we make offerings and
vows by thinking that our misery is due to the working of an external force. Actually, most of our problems and worries are created by ourselves.
we do not strive to develop a correct way of life through moral and spiritual development. We think that religion is only for us to pray or perform certain rituals to get rid of our problems. If we maintain such beliefs, how can we concentrate on enriching our knowledge and understand things in their proper perspective? The tree of civilization has roots in moral values which most of us do
not realize. Without these roots the leaves would have fallen and leave the tree
a lifeless stump.
Today, we have developed our worldly life in such a way that we have no time to devote for self-discipline or to cultivate inner peace. Although we may have more than enough to satisfy our material needs like food, shelter and clothing , all the
while we go on thinking of how to make more money and how to enjoy life in a worldly way even at the cost of others' right. When we come across certain problems, we start to grumble, show our temper and create more disturbances not
knowing that is impossible to overcome our problems by adopting such an attitude.

MENTAL IMBALANCE..

Mental imbalance which we regard as madness is another big problem. By violating an
ethical way of life, man disturbs his own peace and happiness and that of others .
Then by bringing external incidents into the mind more miseries, excitement, fear and
insecurity are created.
Many people have to suffer from frustrations and nervous breakdowns because they
have not trained theirs minds to maintain contentment. They have developed only craving for sensual pleasures. To them development means development of craving.
As a result, they also develop unhealthy competition and violence. That is haw they
have turned the whole world into a chaotic situation. After that everyone cries for peace. People accuse god or devil of putting them in misery. They do pray and worship to escape from the problems which they themselves created.
We can understand now who actually creates problems and who can overcome them.
The Buddha says the worlds is withing you. When you discipline yourself, the whole world is discipline and peace is maintained. It is not necessary to beg for peace from others. Good and bad, peace and violence, all exist because of the trained and untrained mind.
( By -K Sri Dhammananda)

HUMAN LIFE AND PROBLEMS...

As human beings we have achieved a level of material progress we would not have
even dreamed of barely a century ago. The marvels of modern technology have given us enormous power over the forces of nature.
We have conquered many disasters but the ultimate question is Are we happier than our
ancestors were in the past? The answer is No'.
The abuse of women ,children and underprivileged , religious and racial discrimination, color bar caste distinction continue on unabated.
Perhaps those who enjoy material comforts suffer even more acutely than their poor
fellow beings .Mental illness, stress and loneliness are some of the serious problems we now face in our modern society.
But the vital question is Who is responsible for all the evils that haunt the world
today? There many who are quiet eager to take the credit for the progress that mankind gas achieved. Religionists, scientists, politicians, and economists-are
all quick to claim that humanity is indebted to them for progress . But who must share the blame? I believe that everyone is equally responsible.
Let us turn the spotlight on ourselves and ask ourselves to declare in all honesty if we also have been responsible for failing to bring peace and happiness to our
fellow beings.
All of us are responsible for some of the horrors taking place in our midst today
because we are too afraid to tell the truth. Let us take for example the exploitation of man's desire for sensual gratification. Greed for money and power
has led some unscrupulous people to develop a multi-million dollar industry, to providing sensual pleasures in every possible way and young children are being
trapped and victimized in the progress.
Never before in the history of the world, has the human race been in such great need to be free from conflict, ill-feeling, selfishness, deceit and strife.
We are in dire need to peace, not only in our personal life at home and work, but
also at the global level . The tension, anxiety and fear arising from the conflict are not only disruptive but continue to exert a constant drain on our well-being,mentally and physically. In their desire to completely dominate everything around them, humans have become the most violent beings in this world.
They have succeeded, to some extent, but in so doing paid a terrible price.
They have sacrificed peace of mind for material comfort and power.
The basic problem we face today is moral degeneration and misused intelligence.
In spite of all the advances made by science and technology, the world far from being safe and peaceful. Science and technology have indeed made human life more
insecure than ever before . If the there no spiritual improvement in the way we handle our problems then hamanity itself is in danger of being wiped out....
( By- K.Sri Dhammananda )

အားေဆး၏ ေကာင္းက်ဳိး ဆိုးက်ဳိးမ်ား...

ၿမန္မာႏိုင္ငံမွာ ဗီတာမင္ အစံုပါတဲ႔ အားေဆးေတြဟာ ေနစဥ္နဲ႔ အမွ် အသစ္ေတြ ထြက္ေပၚေန ၾကသလို သူ ထက္ငါ ေကာင္းေၾကာင္း ေၿပာဆို
 ေၾကၿငာေနၾကတာ အားလံုးလည္း အသိၿဖစ္ပါတယ္။ ေန႕စဥ္ ရုပ္ၿမင္သံၾကား ၊ ဂ်ာနယ္ ၊လမ္းေဘး ေဆးဆိုင္ေတြမွာ အမ်ားဆံုး ေတြ႔ ရတာ လည္း ဒီအားေဆး ေၾကာ္ၿငာေတြပါပဲ။ ဒီအားေဆးေတြရဲ႕ ေကာင္းက်ိဳး ၊ ဆိုးက်ိဳး ေတြကို ကြ်န္ေတာ္တို႕ ဆိုဒ္မွ မန္ဘာေတြ ေလ႔လာႏိုင္ရန္ ၿမန္မာႏိုင္ငံမွ ဆရာ၀န္တစ္ဦး၏ ေၿပာဆို ခ်က္မ်ားကို ၿပန္လည္၍ တင္ၿပေပးလိုက္ပါသည္။

အားေဆး ဆိုတိုင္း ေကာင္းသလား
ယေန႔ေခတ္မွာ လူအေတာ္မ်ားမ်ားဟာ အလုပ္ေတြ လုပ္ျပီးလို႔ ပင္ပန္းသြားရင္ အနားယူဖို႔နဲ႔ အတူ ေတြးတတ္ ၾကတာက အားေဆးေသာက္ျပီး နားဖို႔ပါပဲ။ ကာယနဲ႔ အလုပ္လုပ္သူျဖစ္ျဖစ္၊ ဥာဏနဲ႔ အလုပ္လုပ္သူ ျဖစ္ျဖစ္ ပင္ပန္းႏြမ္းနယ္လာရင္
အားေဆးတစ္ခုခု ေသာက္ျပီး နားဖို႔ စိတ္ကူးမိတတ္ၾကပါတယ္။ အနားမရႏိုင္ေသးဘူး ဆိုရင္လည္း အားေဆးေလးေသာက္ျပီး ပင္ပန္းတဲ့ ဒဏ္ကို တြန္းလွန္ႏိုင္ဖို႔ ၾကိဳးစားၾကပါတယ္။ အားေဆးဆိုတာလည္း ဆရာ၀န္ခြင့္ျပဳခ်က္ မပါဘဲ ၀ယ္လို႔ရတဲ့ ေဆး၀ါး (Over-the-counter Drugs) ေတြ ျဖစ္ျပီး …. ယေန႔ေခတ္မွာ က်ယ္က်ယ္ျပန္႔ျပန္႔ အလြယ္တကူ ရႏိုင္ေနလို႔ပဲ ျဖစ္ပါတယ္။
နီးစပ္ရာ လက္လီလက္ကား ေဆးဆိုင္ၾကီးအခ်ိဳ႕ကို ေမးၾကည့္ေတာ့ အားေဆးေတြရဲ့ ေရာင္းအားဟာ …. အထူးေကာင္းေနျပီး က်သြားတယ္လို႔ မရွိကာ ႏွစ္စဥ္ ေရာင္းအား တက္လ်က္ ရွိပါတယ္တဲ့။ ျပည္ပကေန အားေဆးတင္သြင္းႏွဳန္းလည္း တစ္ႏွစ္ထက္ တစ္ႏွစ္ တိုးလာေနတယ္လို႔ ၄င္းတို႔က ခန္႔မွန္း ေျပာဆိုပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ေသခ်ာေပါက္ ေျပာနိုင္တာက ယေန႔ေခတ္မွာ အလုပ္ပင္ပန္းမွဳ ရွိသူတိုင္းလိုလို အားေဆး မၾကာခဏ ေသာက္သံုးမွဳ ရွိေနၾကပါျပီ။
အေၾကာအရမ္းတက္တတ္တဲ့ အသိမိတ္ေဆြအခ်ိဳ႕က …. ၄င္းတို႔ဟာ Vitamin B1, B6, B12 တို႔ ပါ၀င္တဲ့ အားေဆးေတြ ေန႔စဥ္ေသာက္မွ ေနလို႔ရ အလုပ္လုပ္လို႔ ရတယ္လို႔ ဆိုပါတယ္။ အာရံုစူးစိုက္ရလြန္းတဲ့ အလုပ္လုပ္သူေတြ၊ လုပ္ငန္းခြင္မွာ ပင္ပန္းသူေတြကလည္း …. မၾကာခဏဆိုသလို စိတ္ဖိစီးမွဳ သက္သာေစတယ္ဆိုတဲ့ အားေဆးေတြ ေသာက္သံုးေနက်ျမဲ ျဖစ္ပါတယ္တဲ့။ အခ်ိဳ႕သူေတြကေတာ့ ေျပာပါတယ္။ သူတို႔ဟာ ပံုမွန္လုပ္ေနက် မဟုတ္တဲ့ အရမ္းပင္ပန္းတဲ့ အလုပ္မ်ိဳး တစ္ေနကုန္
လုပ္လိုက္ရတဲ့ အခါမ်ိဳးမွာ …. အားေဆးနဲ႔ အားျပန္ျဖည့္တတ္တယ္လို႔ ေျပာၾကသလို ကာမဆက္ဆံမွဳ လုပ္ျပီးသြားတိုင္း အားေဆး ျပန္ေသာက္ျဖစ္ၾကတဲ့ အမ်ိဳးသားေတြလည္း မ်ားပါတယ္။
စာက်က္ေကာင္းေအာင္ ဆိုျပီး စာေမးပြဲနီးရင္ ေက်ာင္းသားလူငယ္ အခ်ိဳ႕ကလည္း အားေဆးကို အားကိုးတတ္ပါတယ္။ ဒီလို အေနအထားအထိ ျပည္သူေတြၾကားမွာ ေရပန္းစားလာတဲ့ အားေဆးေတြနဲ႔ ပတ္သက္လို႔ … က်န္းမာေရး အသိနဲ႔ သတိ ေကာင္းေကာင္းရွိတဲ့ လူမ်ားက နီးစပ္ရာ ဆရာ၀န္မ်ားကို ေမးခြန္းေတြ ေမးလာၾကပါတယ္။ ေမးခြန္းေတြက အစံုပါပဲ။ အားေဆးေတြရဲ့ အာနိသင္ကေရာ တကယ္ လန္းဆန္းအားျပည့္ကာ ေနလို႔ေကာင္း ေစတာလား။ ဒါေတြဟာ တကယ္ကို ေတာ္တည့္မွန္ကန္တဲ့ လုပ္ရပ္မ်ား ျဖစ္ပါရဲ့လား။ အားေဆးေတြရဲ့ ေရတို/ေရရွည္ အက်ိဳးသက္ေရာက္မွဳေတြက ဘယ္လိုျဖစ္မလဲ။ ေကာင္းက်ိဳး ဆိုးက်ိဳး ဘယ္လိုရွိမလဲ။ ဘယ္လို အေျခအေန အခ်ိန္အခါမွာ အားေဆးေသာက္သင့္လဲ/ မေသာက္သင့္ဘူးလဲ……….. စသျဖင့္ ေပါ့ေလ။
ေလာကမွာ ဘယ္အရာမဆို ေကာင္းက်ိဳးနဲ႔ ဆိုးျပစ္ (Pros & Cons) က ဒြန္တြဲ တည္ရွိျမဲ ျဖစ္တယ္ဆိုတာ ျပတိုက္ရဲ့ စာဖတ္ပရိသတ္မ်ား သိရွိၾကမွာပါ။ ဒါေၾကာင့္ ကြ်န္ေတာ္တို႔ သံုးစြဲမယ့္ အရာတစ္ခုကို ေကာင္းက်ိဳးေတြပဲ ရရွိျပီး ဆိုးက်ိဳးေတြ နည္းႏိုင္သမွ် နည္းေအာင္ သံုးစြဲႏိုင္ေရးက … ေဆးပညာအပါအ၀င္ ယေန႔ေခတ္ လူသားအက်ိဳးျပဳ နည္းပညာအားလံုးရဲ့ တူညီတဲ့ ရည္ရြယ္ခ်က္တစ္ခု ျဖစ္ပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ဒီေဆာင္းပါးမွာ အားေဆး ေခၚ ဗိုက္တာမင္အစံုႏွင့္ သတၱဳဓာတ္ ျဖည့္စြက္ေဆး (Multivitamins & Minerals Supplements) မ်ားအေၾကာင္း.. အထက္ပါ အခ်က္မ်ားနဲ႔တကြ စုစည္းတင္ျပအပ္ပါတယ္။*
အားေဆးဆိုတာ ဘာလဲ*
ျမန္မာလို အားေဆးလို႔ သံုးစြဲျပီး ေသာက္သံုးေနၾကတဲ့ ေဆးမ်ားဟာ ခႏၶာကိုယ္က မရွိမျဖစ္ လိုအပ္တဲ့ ဗိုက္တာမင္ (Vitamins) ေခၚ .. သက္ေစာင့္ဓာတ္မ်ား နဲ႔ သတၱဳဓာတ္မ်ား (Minerals) ပါ၀င္တဲ့ ျဖည့္စြက္အာဟာရမ်ားသာ ျဖစ္ပါတယ္။ ဒီေဆးေတြ ေသာက္ျခင္းဟာ ေကာင္းမြန္တဲ့ အာဟာရ တစ္ခု မီွ၀ဲလိုက္သလို ပါပဲ။ ဒါေပမဲ့ အားေဆးလို႔ ေ၀ါဟာရျပဳထားတဲ့ အတြက္ …. လူအမ်ားစုက ခြန္အားတိုးပြားေစတဲ့ေဆး၊ ကုန္သြားတဲ့ အားေတြ ျပန္ျဖည့္တဲ့ေဆးလို႔ အမွတ္မွား ေနၾကတာလည္း ရွိပါတယ္။ တကယ္တမ္းေတာ့ အားေဆးမ်ားဟာ အာဟာရမ်ိဳးစံု ပါ၀င္တဲ့ အစားအေသာက္မ်ား သေဘာသာ ျဖစ္ပါတယ္။ လက္ရွိမွာေတာ့ အားေဆးဆိုတဲ့ အသံုးက ဘာသာစကားနဲ႔ ခ်ီျပီးေတာ့ကို တြင္က်ယ္ေနျပီ ျဖစ္လို႔ … “ဗိုက္တာမင္နဲ႔ သတၱဳဓာတ္ ျဖည့္ေဆး” လို႔ မွန္ကန္စြာ ေျပာင္းလဲ ေခၚေ၀ၚ သံုးစြဲဖို႔ မလြယ္လွေတာ့ဘူး ထင္ပါတယ္။
ဒါဆို ဒါေတြ ေသာက္ရင္ အားအင္နဲ႔ က်န္းမာေရးအေပၚေကာ အက်ိဳးမရွိဘူးလားလို႔ ေမးစရာ ရွိပါတယ္။ စနစ္တက် နားလည္စြာ ေသာက္သံုးႏိုင္ရင္ ေကာင္းက်ိဳးေတြ တကယ္ကို ရွိပါတယ္။ သိသင့္တဲ့ ဘယ္လိုလူေတြဟာ ၊ ဒါမွမဟုတ္ ဘယ္အေျခအေနမွာ အားေဆးေတြ ေသာက္သင့္လဲဆိုတာ သိရွိျပီး ေသာက္ႏိုင္ရင္ ေကာင္းက်ိဳးေတြ ပိုမ်ားလာမွာ ျဖစ္ျပီး …. အားေဆးေတြနဲ႔ မသင့္ေတာ္တဲ့ အခိုက္အတန္႔ေတြမွာ ေရွာင္ၾကဥ္မယ္၊ အားေဆးေတြ လြန္ကဲမွဳရဲ့ ဆိုးက်ိဳးလကၡဏာေတြ သိရွိျပီး ေပၚေနရင္ ေရွာင္ၾကဥ္မယ္ စသျဖင့္ .. ေသခ်ာ သိျပီး ေသာက္သံုးရင္ အထူးအက်ိဳးရွိမယ္လို႔ ေျပာလိုပါတယ္။*
ဗိုက္တာမင္မ်ား (Vitamins)*
ဗိုက္တာမင္ဆိုတာ Vitamin ဆိုတဲ့ အဂၤလိပ္စကားကို တိုက္ရိုက္ ေမြးစားထားတာ ျဖစ္ပါတယ္။ မူရင္းအဂၤလိပ္ ဘာသာအတိုင္း ခြဲျခားၾကည့္ရင္ Vita (ဗိုက္တာ) နဲ႔ Amine (ေအမင္း) လို႔ ႏွစ္ပိုင္းေတြ႔ရပါတယ္။ Vita ဆိုတာ လက္တင္ဘာသာစကားနဲ႔ အသက္လို႔ အဓိပၸာယ္ရျပီး Amine ကေတာ့ ေအမင္းအုပ္စု အမ်ိဳးအစား ဓာတုျဒပ္ေပါင္းမ်ားကို ဆိုလိုပါတယ္။
ပညာရွင္မ်ားက အစားအစာေတြမွာ ကနဦး စတင္ေတြ႔ရွိခဲ့တဲ့ Thiamine (သိုင္ယာမင္း) ေခၚ ဗိုက္တာမင္ B1 ကို အစြဲျပဳျပီး ေပးခဲ့တဲ့ နာမည္ ျဖစ္ျပီး.. “အသက္ေစာင့္ဓာတ္ ေအမင္းအမ်ိဳးအစား ျဒပ္ေပါင္းမ်ား” လို႔ ဆိုလိုပါတယ္။ ေနာက္ပိုင္းမွာ Vitamins ေတြဟာ ေအမင္း အမ်ိဳးအစားေတြသာ မကေတာ့ဘဲ …. အျခား ဓာတုျဒပ္ေပါင္း အမ်ိဳးအစားစံု ျဖစ္ေနတယ္ဆိုတာ ေတြ႔ရွိလာရေပမယ့္ ဒီအသံုးကပဲ ဆက္တြင္သြားတာ ျဖစ္ပါတယ္။*
အားေဆးမ်ား၏ ေကာင္းက်ိဳးမ်ား*
ဗိုက္တာမင္မ်ားဟာ သက္ရွိမ်ားရဲ့ ခႏၶာကိုယ္ ၾကီးထြားဖြံ႔ျဖိဳးေစရန္၊ ပံုမွန္ ဇီ၀ရုပ္ ျဖစ္ပ်က္မွဳမ်ား စည္းခ်က္ မွန္ေနေစရန္၊ ေရာဂါမ်ားမွ ကာကြယ္ရန္ မရွိမျဖစ္လိုအပ္လွပါတယ္။ ဒါေတြကို အသားငါး၊ အသီးအႏွံ စတဲ့ အစားအေသာက္ မ်ိဳးစံု မွ်တေအာင္ ပံုမွန္ စားသံုးေပးျခင္းျဖင့္ ရရွိႏိုင္ပါတယ္။ လူသတၱ၀ါေတြရဲ့ ခႏၶာကိုယ္ ထဲမွာ ဗိုက္တာမင္ေတြ ထုတ္လုပ္ႏိုင္ျခင္း မရွိလို႔ အစာအာဟာရမ်ားကိုပဲ မွီခိုၾကရပါတယ္။ အေၾကာင္းတစ္ခုခုေၾကာင့္ အာဟာရထဲကေန ဗိုက္တာမင္နဲ႔ သတၱဳဓာတ္ေတြ ရရွိမွဳဟာ လိုအပ္တာထက္ ေလ်ာ့နည္းမယ္ဆိုရင္ …. ဗိုက္တာမင္ခ်ိဳ႕တဲ့ျခင္း ေရာဂါလကၡဏာမ်ား ခံစားရမွာ ျဖစ္ပါတယ္။ ဗိုက္တာမင္ တစ္ခုခ်င္းစီအလိုက္ ခ်ိဳ႕တဲ့ျခင္း ေရာဂါလကၡဏာေတြ သီးသန္႔ ရွိပါတယ္။ ဥပမာ ဗိုက္တာမင္ေအ (Vitamin A) ဟာ အသီးအႏွံမ်ားမွာ အမ်ားဆံုး ပါ၀င္တာ ျဖစ္လို႔ အသီးအႏွံ မစားတဲ့ သူေတြဟာ …. ၾကာဆူးေခၚ အေရျပားေပၚက ေမြးညင္းေပါက္မ်ား ၾကမ္းတမ္းျခင္း (Hyperfollicular Keratosis) ခံစားရေလ့ရွိျပီး အရမ္းဆိုးရင္ အျမင္အာရံု ထိခိုက္ကာ .. ညေမွာင္ရင္ အျမင္အာရံု မေကာင္းေတာ့တဲ့ ၾကက္မ်က္သင့္ေရာဂါ (Night Blindness) ခံစားရတတ္ သလိုမ်ိဳးေပါ့။ ဗိုက္တာမင္ ခ်ိဳ႕တဲ့မွဳေတြ မ်ားလာရင္ ကိုယ္ခံအား မေကာင္းေတာ့ဘဲ သူမ်ားထက္ ဖ်ားလြယ္ နာလြယ္ ျဖစ္တတ္ပါတယ္။
ဒါေၾကာင့္ အသား၊ငါး၊ အသီးအႏွံမ်ားကို မွ်တစြာ မစားသူေတြနဲ႔ အလုပ္မ်ားလြန္းလို႔ စားဖို႔ အဆင္မေျပတဲ့ သူေတြဟာ … အားေဆးမ်ား မၾကာခဏ ေသာက္ေပးသင့္ပါတယ္လို႔ အာဟာရ ပညာရွင္မ်ားက ေထာက္ခံ အဆိုျပဳၾကပါတယ္။ ေအာက္မွာ ဗိုက္တာမင္ေတြနဲ႔ ၄င္းတို႔ခ်ိဳ႕တဲ့ရင္ ျဖစ္လာႏိုင္တဲ့ ေရာဂါေတြ၊ ၄င္းဗိုက္တာမင္ အၾကြယ္၀ဆံုးတဲ့ အစားအစာေတြကို အတိုခ်ဳပ္ ယွဥ္တြဲ ေဖာ္ျပေပးလိုက္ပါတယ္။
*Vitamin A (Retinol):*
အျမင္အာရံု ထိခိုက္ျခင္း၊ အေရျပား ေျခာက္ေသြ႔ျခင္း၊ ၾကာဆူးထြက္ျခင္း၊ ၀က္ျခံမ်ားျခင္း၊ ၾကက္မ်က္သင့္ျခင္း။ အသီးအရြက္မ်ား၊ ဥမ်ား၊ ႏို႔၊ ေထာပတ္ ႏွင့္ အသည္း။*
Vitamin B1 (Thiamine):*
ေျခလက္မ်ား ထံုက်င္ျခင္း၊ ထိမွန္းမသိသလို ျဖစ္ျခင္း၊ ၾကြက္သားမ်ား ပိန္လွီကာ ဘယ္ရီဘယ္ရီေရာဂါ (Beri Beri) ျဖစ္ျပီး အသက္ဆံုးရွံဳးႏိုင္ျခင္း (ကေလးငယ္မ်ားတြင္ အျဖစ္အမ်ားဆံုး အေၾကာင္းရင္းက ႏို႔တိုက္မိခင္ အစားေရွာင္၍ လည္းေကာင္း၊
အာဟာရ ခ်ိဳ႕တဲ့၍ လည္းေကာင္းျဖစ္ျပီး အရြယ္ေရာက္ျပီးသူမ်ားတြင္ အရက္ အလြန္အကြ်ံ ေသာက္ျခင္းေၾကာင့္ လည္းေကာင္း ျဖစ္ၾကသည္)၊ ပင္ပန္းႏြမ္းနယ္လြယ္ျခင္း။ ကစီဓာတ္ပါေသာ ဂ်ံဳ၊ ဆန္ စသည့္ ႏွံစားသီးႏွံမ်ား (Vitamin B1 သည္ ဆန္မ်ား၏ အေပၚယံ မ်က္ႏွာျပင္၌ အမ်ားဆံုးပါရာ …. ၾကိမ္ဖန္မ်ားစြာ ပြတ္တိုက္ေဆးျခင္းသည္ ထမင္းျဖစ္ေသာအခါ ၄င္းဗိုက္တာမင္ ေလ်ာ့နည္းေစေၾကာင္း ေတြ႔ရွိရသည္။ ထမင္းရည္ကို ငွဲ႔ခ်က္ပါက ဆံုးရွံဳးမွဳလည္း ျဖစ္ေပၚေစသည္။ ေရွးေခတ္က ထမင္းရည္ ေသာက္သံုးေသာ အေလ့အထသည္ Vitamin B1 ခ်ိဳ႕တဲ့မွဳကို ကာကြယ္ႏိုင္ေၾကာင္း ေတြ႔ရသည္) အခြံမာသီး အဆန္မ်ား၊ အသားမ်ား၊ အသည္း၊ ပဲပင္ေပါက္။*
Vitamin B2 (Riboflavin):*
ႏွဳတ္ခမ္းကြဲျခင္း၊ ပါးစပ္တြင္း အနာမ်ား ခဏခဏ ျဖစ္ျခင္း၊ က်ီးပါးစပ္နာ ျဖစ္ျခင္း၊ ခႏၶာကိုယ္အတြက္ အေရးပါေသာ ေဟာ္မုန္းအခ်ိဳ႕ ထုတ္လုပ္ႏိုင္မွဳ က်ဆင္းျခင္း၊ အျမင္အာရံု မွဳန္၀ါးျခင္း။ အသည္း၊ အသီးအရြက္မ်ား၊ ႏို႔၊ ဒိန္ခဲ၊ ဥမ်ား၊ ေပါင္မုန္႔။*
Vitamin B3 (Niacin):*
၀မ္းေလွ်ာျခင္း၊ အားေပ်ာ့ႏံုးေခြျခင္း၊ ပါးစပ္ထဲတြင္ အနာေပါက္ျခင္း၊ လွ်ာတြင္ ပူေလာင္ေသာ ေ၀ဒနာ ခံစားရျခင္း၊ အေၾကာင္းရင္းမဲ့ ကိုယ္အေလးခ်ိန္ က်လာျခင္း၊ အေရျပား ၾကမ္းတမ္းျခင္း၊ အယ္လ္ဗိုင္းမားေရာဂါ ကဲ့သို႔ သက္ၾကိးသတိေမ့ ေရာဂါမ်ား ျဖစ္တတ္ျခင္း။ အသီးအရြက္မ်ား၊ အသားမ်ား၊ ငါးမ်ား၊ ႏွံစားသီးႏွံမ်ား။*
Vitamin B6 :*
ေအာ္ဂလီဆန္လြယ္ျခင္း၊ စိတ္ဓာတ္က်ျခင္း၊ အာရံုစူးစိုက္မွဳ မျပဳႏိုင္ျခင္း၊ မူးေ၀ ငိုက္မ်ဥ္းျခင္း၊ အာရံုေၾကာအားနည္းျခင္း။ အသီးအရြက္မ်ား၊ အသည္း၊ ေပါင္မုန္႔၊ ငွက္ေပ်ာသီး၊ အသားမ်ား၊ ငါးမ်ား။*
Vitamin B12 :*
တစ္ကိုယ္လံုး အေၾကာအားနည္း အေၾကာေသျခင္း၊ ေျခလက္မ်ား ထံုက်င္ျခင္း၊ ေမာဟိုက္ျခင္း၊ ေသြးအားနည္းျခင္း။ အသားမ်ား၊ ငါးမ်ား ႏွင့္ ႏို႔။*
Vitamin C (Ascorbic Acid) :*
ေသြးထြက္ ေသြးျခည္ဥ လြယ္ျခင္း၊ သြားဖံုးေသြးယိုျခင္း (သူ႔အလိုလို ယိုျခင္း၊ မေျပာပေလာက္ေသာ ထိခိုက္မွဳေလးႏွင့္ပင္ ယိုျခင္း)၊ မၾကာခဏ ဖ်ားနာတုပ္ေကြးမိျခင္း၊ အေရျပား အနာေပါက္လြယ္ျခင္း၊ အနာက်က္ ေႏွးျခင္း။ လိေမၼာ္သီး၊ သံပုရာသီးကဲ့သို႔ ခ်ဥ္ေသာ အႏြယ္၀င္ အသီးမ်ား၊ သေဘၤာသီးႏွင့္ ၏ သစ္သီးမ်ား။
*Vitamin D :*
ငယ္ရြယ္စဥ္ ခ်ိဳ႕တဲ့လွ်င္ ပံုမွန္ထက္ အရပ္ပုတတ္ျခင္း၊ ေျခလက္ ခြင္ျခင္း၊ ခါးရိုးပံုပ်က္ျခင္း၊ နံရိုးတြင္ အဖုလံုးေလးမ်ား ျဖစ္ေပၚျခင္း၊ သြားမ်ား မေကာင္းျခင္း၊ အသက္အရြယ္ ရလာခ်ိန္၌ ႏွလံုးေသြးေၾကာပိတ္ေရာဂါ ျဖစ္ရန္ အခြင့္အလမ္းမ်ားျခင္း။ နံနက္ခင္းႏွင့္ ညေနခင္း ေနေရာင္ျခည္ ခံယူျခင္း၊ ႏို႔၊ ငါးၾကီးဆီ၊ ဥအႏွစ္။*
Vitamin E (Tocopherol) :*

ေျခလက္မ်ား အာရံုေၾကာအားနည္းေရာဂါ၊ ေသြးအားနည္း ေရာဂါကို အားေပးျခင္း၊ လိင္မွဳစြမ္းရည္ က်ဆင္းတတ္ျခင္း၊ အသားအေရ စိုေျပမွဳ အားနည္းျခင္း၊ ရွိရင္းစြဲ အသက္ထက္ အရြယ္က်ျခင္း။ ေနၾကာေစ့၊ အခြံမာသီး အဆန္မ်ား၊ အစိမ္းရင့္ေရာင္ အသီးအရြက္မ်ား၊ ေပါင္မုန္႔၊ ေကြကာအုပ္။*
Vitamin B9 (Folic Acid) :*
B1 ႏွင့္ B3 ခ်ိဳ႕တဲ့ေသာ လကၡဏာမ်ားႏွင့္ တူညီျခင္း၊ ေသြးအားနည္းျခင္း။ (ကိုယ္၀န္ေဆာင္မ်ားသည္ ပုံမွန္လူမ်ားထက္ ေန႔စဥ္ ပိုလိုအပ္သည္) အသီးအရြက္မ်ား၊ အခြံမာသီး အဆန္မ်ား၊ ဂ်ံဳ၊ အသည္း။*
Vitamin K :*
ေသြးတိတ္ရန္ ၾကာျခင္း။ အသီးအရြက္မ်ားတြင္ ေပါမ်ားစြာ ပါ၀င္သည္။*
Vitamin B5 (Pantothenic Acid):*
ဗိုက္တာမင္ခ်ိဳ႕တဲ့ျခင္းရဲ့ ေရာဂါေတြ မျဖစ္ရေအာင္ ညီညြတ္မွ်တတဲ့ ခႏၶာကိုယ္ လွဳပ္ရွားမွဳကို ထိန္းညွိႏိုင္မွဳ အားနည္းျခင္း၊ ပင္ပန္းႏြမ္းနယ္ျခင္း၊ ေခါင္းကိုက္သလို ခံစားရျခင္း၊ ဆံပင္သား ထိခိုက္ပ်က္စီးတတ္ျခင္း၊ ေျခဖ၀ါးတြင္ အရည္ၾကည္ဖုေလးမ်ား ျဖစ္တတ္ျခင္း။ အသီးအရြက္မ်ား၊ အာလူး၊ အသည္း၊ ဥမ်ား။ အစားအေသာက္ပံုစံ (အသီးအႏွံ၊ အသားမ်ား၊ ငါးမ်ား၊ ကစီဓာတ္ အစားအေသာက္မ်ား မွ်တသည္ကို ဆိုလိုသည္) ေန႔စဥ္ မစားႏိုင္သူေတြဟာ အားေဆးေတြ မၾကာခဏ ေသာက္ေပးသင့္တယ္လို႔ ေျပာႏိုင္ပါတယ္။ ဒါ့အျပင္ အားေဆး အမ်ားစုမွာ ကယ္လ္စီယမ္၊ သံဓာတ္၊ ဇင့္၊ မဂၢနီစီယမ္၊ ဆယ္လီနီယမ္၊ မန္ဂနိ စတဲ့ ခႏၶာကိုယ္အတြက္ ေန႔စဥ္ မရွိမျဖစ္ လိုအပ္တဲ့ ဓာတ္သတၱဳမ်ားလည္း ပါ၀င္လုိ႔.. အရိုးပြေရာဂါ၊ ေသြးအားနည္းေရာဂါ စတဲ့ ေရာဂါေတြကေန ကာကြယ္ရာ ရျပီး … ခႏၶာကိုယ္ရဲ့ ျဖစ္စဥ္မ်ားကို ပံုမွန္ေကာင္းမြန္ေစဖို႔ အေထာက္အကူ ျဖစ္ေစပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ သဘာ၀ အစားအေသာက္မ်ားနဲ႔ ဗိုက္တာမင္နဲ႔ သတၱဳဓာတ္မ်ားကို ျဖည့္တင့္ျခင္းကသာ သင့္အတြက္ အေကာင္းဆံုး နည္းလမ္းျဖစ္ျပီး .. အားေဆးေတြကို အရန္အာဟာရအျဖစ္သာ သေဘာထားသင့္ေၾကာင္းေတာ့ သတိေပးပါရေစ။
သို႔ေသာ္လည္း ပြင့္ပြင့္လင္းလင္း ေျပာရရင္ ယေန႔ေခတ္မွာ ဘယ္သူမွ အစားေသာက္ကို ေန႔စဥ္ သမမွ်တေနေအာင္ ဂရုစိုက္ႏိုင္ဖို႔ မလြယ္သလို … စံုေအာင္ စားဖို႔လည္း အခက္အခဲေတြ ရွိလို႔ မလြန္ကဲေသာ အားေဆးမွီ၀ဲျခင္းကို ဆရာ၀န္မ်ားက အားေပးၾကေၾကာင္း၊* **တစ္လထက္ေတာ့ ေက်ာ္လြန္၍ ဆက္တိုက္ မေသာက္သင့္ဘဲ* အၾကမ္းဖ်ဥ္းအားျဖင့္ … သံုးပတ္ ေသာက္ျပီး တစ္ပတ္နားေသာ ပံုစံျဖင့္ ေသာက္လွ်င္ သင့္ေတာ္ေၾကာင္း.. ဆရာ၀န္ၾကီးမ်ားက လမ္းညႊန္ေျပာဆိုၾကပါတယ္။*
*အားေဆးကို မျဖစ္မေန မၾကာခဏ ေသာက္သံုးေပးသင့္သူေတြကေတာ့ … အသက္ ၁၂ ႏွစ္ေအာက္ ကေလးငယ္မ်ား၊ သက္ၾကီးရြယ္အိုမ်ား၊ အစားအေသာက္ ေရြးသူမ်ား၊ အားကစားသမားမ်ား၊ နာလန္ထစ လူမမာမ်ား၊ ေဆးလိပ္၊ အရက္ စြဲေနသူမ်ား၊ အစာအိမ္ အူလမ္းေၾကာင္းဆိုင္ရာ ေရာဂါ ရွိသူမ်ား၊ ဒဏ္ရာ ၾကီးမားစြာ ရထားသူမ်ား၊ ေရာဂါတစ္ခုခု စြဲကပ္ေနသူမ်ား( ဥပမာ ဆီးခ်ိဳ၊ ႏွလံုးေသြးေၾကာက်ဥ္း စသည္) နဲ႔ ႏို႔တိုက္မိခင္နဲ႔ ကိုယ္၀န္ေဆာင္မ်ားပဲ ျဖစ္ပါတယ္။
ေသာက္မယ္ဆိုရင္ သက္ဆိုင္ရာ ဆရာ၀န္မ်ားနဲ႔ တိုင္ပင္ဖို႔ မေမ့ပါနဲ႔။ က်န္သူမ်ားကေတာ့ အဆင္ေျပသလို ဆႏၵရွိသလို ေသာက္ရင္ရပါျပီ။ ကြ်န္ေတာ္တို႔ ႏိုင္ငံမွာ မၾကာခဏေတြ႔ရတတ္တဲ့ ဗိုက္တာမင္ ခ်ိဳ႕တဲ့ျခင္းေတြက B1 ခ်ိဳ႕တဲ့လြန္းျခင္း ေခၚ ဘယ္ရီဘယ္ရီေရာဂါ၊ B12 နဲ႔ သံဓာတ္ ခ်ိဳ႕တဲ့၍ ေသြးအားနည္းျခင္း၊ ကယ္လ္စီယမ္ ႏွင့္ Vitamin D ခ်ိဳ႕တဲ့ျခင္းေၾကာင့္ ကေလးငယ္မ်ားတြင္ အရိုးခြင္ျခင္း၊ အသက္ၾကီးသူမ်ားတြင္ အရိုးပါးျခင္း၊ B2 နဲ႔ B3 ခ်ိဳ႕တဲ့၍ ပါးစပ္အနာႏွင့္ က်ီးကန္းပါးစပ္နာ ခဏခဏ ျဖစ္ျခင္း၊ Vitamin A ခ်ိဳ႕တဲ့၍ ၾကာဆူးထြက္ျခင္း၊ ၀က္ျခံမ်ားျခင္း စသျဖင့္ေတြ ျဖစ္ပါတယ္။ ဆရာ၀န္ ညႊန္ၾကားတဲ့ အတိုင္း အားေဆးေသာက္ရင္ ဒီေရာဂါေတြ ကုသ ကာကြယ္ႏိုင္ျခင္းဆိုတဲ့ ေကာင္းက်ိဳးကို ရပါမယ္။
ဒီေနရာမွာ အေရးၾကီးလို႔ ၾကားျဖတ္ေျပာရရင္ B1 ခ်ိဳ႕တဲ့ ေရာဂါ ဘယ္ရီဘယ္ရီလို႔ ေျပာရင္ သိသူ နည္းပါတယ္။ သူငယ္နာက်ဗဟံုးလို႔ ေျပာရင္ သိသူမ်ားၾကပါတယ္။ သူငယ္နာလို႔လဲ အတိုေခၚၾကပါတယ္။ အစားေရွာင္တဲ့ မိခင္ေတြရဲ့ ႏို႔စို႔ကေလးငယ္ေတြမွာ ေသခ်ာေပါက္ေတြ႔ရပါတယ္။ B1 ဟာ စားတဲ့ အာဟာရေတြကေန စြမ္းအင္အျဖစ္ ရယူသံုးစြဲႏိုင္ဖို႔မွာ မျဖစ္မေန လိုအပ္တာမို႔ B1 ခ်ိဳ႕တဲ့ရင္ ကေလးငယ္ဟာ မၾကာခင္မွာ အသက္ဆံုးရွံဳးႏိုင္ပါတယ္။ ကေလးက ငိုရင္းငိုရင္း အသံ အားေလ်ာ့လာျခင္း၊ ဆီးမသြားေတာ့ျခင္း၊ ေဖာေယာင္လာျခင္း စတာေတြဟာ အထူးသတိထားရမယ့္ အခ်က္ေတြ ျဖစ္ပါတယ္။ အထူးသျဖင့္ ေဖာလာတာကို ႏို႔ျဖတ္ခ်ိန္မွာ ၀လာတယ္ ဆိုျပီး အမွဳမဲ့ အမွတ္မဲ့ ေနတတ္ၾကပါတယ္။ ေရွ႕က ေမြးသမွ် ကေလးေတြလည္း သူငယ္နာနဲ႔ ေသဆံုးကုန္ၾကတယ္ ဆိုတာမ်ိဳး ေတြ႔ရပါတယ္။ အေၾကာင္းရင္းက မိခင္က အစားေရွာင္လို႔ပဲ ျဖစ္ပါတယ္။ ေနာက္ျပီး ေငြေၾကးတတ္နိုင္သူေတြက နို႕တိုက္မိခင္ဆို ငါးက်ည္းၾကပ္တိုက္ကို ေစ်းၾကီးေပး ၀ယ္ေကြ်းၾကပါတယ္။ ငါးက်ည္းၾကပ္တိုက္ဟာ အစာလမ္းေၾကာင္းကေန B1 စုပ္ယူမွဳကို တားဆီးလို႔ …. ငါးက်ည္းၾကပ္တိုက္ပဲ စားျပီး ဘာမွမစားတဲ့ မိခင္ေတြနဲ႔ သူတို႔ ကေလးေတြမွာ B1 ခ်ိဳ႕တဲ့မွဳ ေသခ်ာေပါက္ ေတြ႔ရေလ့ ရွိပါတယ္။
ဒါေၾကာင့္ အခ်ဳပ္ေျပာရရင္ အထက္ပါ ဗိုက္တာမင္ခ်ိဳ႕တဲ့ျခင္းေတြကို အတိုင္းအတာတစ္ခုအထိ ထိေရာက္စြာ ကာကြယ္ႏိုင္ျခင္း အက်ိဳးကို … ဆရာ၀န္ညႊန္ၾကားတဲ့ အတိုင္း နည္းစနစ္တက် ေရြးခ်ယ္ ေသာက္သံုးသူေတြ ရရွိႏိုင္ပါတယ္။
ဒါ့အျပင္ Vitamin A, C, E နဲ႔ ဆယ္လီနီယမ္၊ မဂၢနီစီယမ္၊ ဇင့္ စတဲ့ အာဟာရမ်ားဟာ … ခႏၶာကိုယ္ရဲ့ ဆဲလ္ေတြ အိုမင္းျခင္းကို ျဖစ္ေစတဲ့ ဓာတ္တိုးပစၥည္း (Oxidants) မ်ားကို ကာကြယ္တားဆီးေပးျပီး … အရြယ္တင္ ႏုပ်ိဳေစတဲ့ ဓာတ္တိုးဆန္႔က်င္ပစၥည္း (Antioxidants) မ်ားပဲျဖစ္ပါတယ္။ ဓာတ္တိုးဆန္႔က်င္ ပစၥည္းမ်ားနဲ႔ Vitamin D ဟာ ဆဲလ္ေတြရဲ့ သက္တမ္းကို ရွည္ေစျပီး ကင္ဆာေရာဂါမ်ား အပါအ၀င္ … ေရာဂါမ်ိဳးစံုကို အထူးထိေရာက္စြာ ကာကြယ္ႏိုင္တဲ့ အာနိသင္ရွိေၾကာင္း ယေန႔ေခတ္မွာ က်ယ္ျပန္႔စြာ ေလ့လာေတြ႔ရွိလာၾကျပီ ျဖစ္ပါတယ္။
ခႏၶာကိုယ္က တခ်ိဳ႕အေျခအေနေတြမွာ ဗိုက္တာမင္အခ်ိဳ႕ကို ပံုမွန္ထက္ ပိုမို လိုအပ္ပါတယ္။ အေအးမိ၊ ႏွာေစး ျဖစ္ခ်ိန္မွာ Vitamin C ၊ တီဘီေရာဂါကု ေဆးေတြ စြဲေသာက္ေနခ်ိန္မွာ B6၊ ေသြးအားနည္းေနသူမွာ … Iron ေခၚ သံဓာတ္ B12 နဲ႔ Vitamin C ၊ ျမီးေကာင္ေပါက္နဲ႔ ကေလးငယ္ေတြ ၾကီးထြားခ်ိန္မွာ သံဓာတ္၊ Calcium ေခၚ ထံုးဓာတ္နဲ႔ Vitamin D ၊ ေဆးလိပ္ေသာက္သူေတြမွာ ဓာတ္တိုးဆန္႔က်င္ ဗိုက္တာမင္မ်ား၊ အရက္စြဲေနသူေတြမွာ B1 အပါအ၀င္ B အုပ္စု၀င္ အားလံုး၊ စိတ္ဖိစီးမွဳမ်ားသူေတြမွာ Vitamin C နဲ႔ B အုပ္စု၀င္မ်ား စသျဖင့္ေပါ့ေလ။
*အားေဆးမ်ား၏ ဆိုးက်ိဳးမ်ား*
ေကာင္းက်ိဳးမ်ားလွတဲ့ ဗိုက္တာမင္နဲ႔ သတၱဳဓာတ္ေတြ ျဖစ္ေပမယ့္ တန္ေဆး လြန္ေဘးဆိုသလို လြန္ကဲစြာ ေသာက္သံုးမိရင္ ျပႆနာ ရွိပါတယ္။ Vitamin C နဲ႔ B အုပ္စု၀င္မ်ားဟာ ေရမွာေပ်ာ္၀င္ႏိုင္တဲ့ ဗိုက္တာမင္မ်ားျဖစ္လို႔ ပိုလွ်ံသြားရင္ ခႏၶာကိုယ္က ဆီး၊၀မ္းကေန အလြယ္တကူ စြန္႔ထုတ္ႏိုင္ေပမယ့္.. A, D, E, K ဆိုတဲ့ ဗိုက္တာမင္မ်ားကေတာ့ အဆီမွာ ေပ်ာ္၀င္တဲ့ အမ်ိဳးအစားမ်ားျဖစ္လို႔ အားေဆးေတြ ေရရွည္ အလြန္အကြ်ံ ေသာက္သံုးတဲ့အခါမွာ …. ခႏၶာကိုယ္က မစြန္႔ထုတ္ႏိုင္ဘဲ စုမိေနေစလို႔ ဗိုက္တာမင္လြန္ကဲျခင္းေရာဂါ (Hypervitaminosis) လကၡဏာမ်ား ခံစားရေစတတ္ပါတယ္။ ေတာ္ရံုတန္ရံု ေသာက္သံုးရံုနဲ႔ေတာ့ မျဖစ္ႏိုင္ေပမယ့္ ပံုမွန္ ေနေကာင္း အာဟာရ မွ်တတဲ့ သူတစ္ေယာက္ဟာ … အားေဆးေတြ ေန႔စဥ္ဆက္တိုက္ေသာက္သံုးမွဳ တစ္လေက်ာ္မယ္ဆိုရင္ ျဖစ္ဖို႔ နီးစပ္ႏိုင္တယ္လို႔ အာဟာရပညာရွင္မ်ားက ဆိုပါတယ္္။*
ေအာက္မွာ ဗိုက္တာမင္မ်ားနဲ႔ ၄င္းတို႔ လြန္ကဲရင္ ခံစားရတတ္တဲ့ ေ၀ဒနာေတြကို
ယွဥ္တြဲေဖာ္ျပေပးလိုက္ ပါတယ္။*
Vitamin A :
နားအူျခင္း (ေခါင္းေလာင္းျမည္သံ ကဲ့သို႔ ခံစားရျခင္း)၊ အျမင္ေ၀၀ါးျခင္း၊ ဆံပင္အကြ်တ္မ်ားျခင္း၊ အမ်ိဳးသမီးမ်ား ရာသီ မမွန္ျခင္း၊ စိတ္ဆတ္လာျခင္း၊ စိတ္မပါလက္မပါ
ျဖစ္ေနတတ္ျခင္း၊ အသားမ၀ါဘဲ မ်က္လံုးတစ္ခုတည္း ၀ါျခင္း။
Vitamin B3 :
ေသြးတြင္း သၾကားဓာတ္ ျမင့္တက္ေစ၍ ဆီးခ်ိဳ ျဖစ္ေစရန္ အားေပးျခင္း၊ အိပ္ငိုက္ျခင္း၊
ေဂါက္ေရာဂါကို အားေပးျခင္း၊ ဗိုက္ေအာင့္တတ္ျခင္း၊ သတိလစ္တတ္ျခင္း။
Vitamin B6 :
ေျခလက္မ်ား ထံုက်င္ျခင္း၊ အခ်ိဳ႕အေၾကာင္းအရာမ်ား ေမ့တတ္ျခင္း။
Vitamin D :
အၾကားအာရံု ခ်ိဳ႕ယြင္းျခင္း၊ ခံတြင္းပ်က္ျခင္း၊ ေသြးေပါင္တက္ျခင္း၊ ေသြးတြင္း ကိုလက္စထေရာ တက္လာျခင္း။
Vitamin E :
ၾကြက္သားမ်ား အားနည္းျခင္း၊ ေသြးေပါင္တက္ျခင္း၊ အနာက်က္ေႏွးျခင္း၊ ရင္သားမ်ား အထိမခံႏိုင္ေအာင္ နာျခင္း။
ဗိုက္တာမင္ အစံု ေသာက္တာထက္ ဗိုက္တာမင္ တစ္မ်ိဳးတည္း (ဥပမာ B အုပ္စု တစ္ခုတည္း၊ အခ်ိဳ႕အမ်ိဳးသမီးေတြက Vitamin E တစ္မ်ိဳးတည္း) ေသာက္တာက ပိုအႏၱရာယ္မ်ားတယ္လို႔ ပညာရွင္မ်ားက ဆိုပါတယ္။ ဒါ့အျပင္ တုပ္ေကြး၊ အသက္ရွဴလမ္းေၾကာင္း ပိုး၀င္ျခင္း (ဥပမာ အဆုတ္အေအးမိ နမိုးနီးယား စသျဖင့္) ကူးစက္ေရာဂါ တစ္ခုခု ကိုယ္တြင္း ရွိသူေတြဟာ.. သံဓာတ္အားျဖည့္ေဆးမ်ား ေရာဂါျဖစ္ေနစဥ္ အခိုက္အတန္႔မွာ ကိုယ့္သေဘာနဲ႔ကိုယ္ မေသာက္သင့္ဘူးလို႔ က်န္းမာေရး ပညာရွင္မ်ားက ဆိုပါတယ္။ သံဓာတ္နဲ႔ ေဖာလစ္အက္ဆစ္ဟာ တခ်ိဳ႕ဘက္တီးရီးယားေတြရဲ့ ေနထိုင္ေပါက္ပြားျခင္းကို အားေပးတယ္လို႔ ေတြ႔ရွိထားရလို႔ပါ။ ဆရာ၀န္က လိုအပ္လို႔ ခ်ိန္ဆ ညႊန္ၾကားရင္ေတာ့ ေသာက္ႏိုင္ပါတယ္ ဆိုတာ တင္ၿပရင္း အဆံုးသတ္လိုက္ပါတယ္။

ျမတ္စြာဘုရား၏မဟာပုရိသလကၡဏာ ၃၂ ပါး...

ျမတ္စြာဘုရားသည္ သာ၀တၴိျပည္၊ ေဇတ၀န္ေက်ာင္း၌ သီတင္းသုံးေနစဥ္ ရဟန္းတို႔အား ေယာက္်ားျမတ္တို႔၏ လကၡဏာ (၃၂) ပါးေဖာ္ျပသည့္ လကၡဏသုတ္ကို ေဟာၾကားေတာ္မူပါသည္။ ဤသို႔ ေယာက္်ားျမတ္တို႔၏ လကၡဏာႏွင့္ျပည့္စုံေသာ ေယာက္်ားသည္ လူ႔ေဘာင္၌ေနခဲ့ေသာ္ စၾက၀ေတးမင္း၊ ရဟန္းျပဳခဲ့ေသာ္ ဘုရားျဖစ္မည္ဟူေသာ အလားအလာႏွစ္ပါးမွတစ္ပါး အျခားအလားအလာမရွိဟု မိန္႔ေတာ္မူပါသည္။ ဤလကၡဏာမ်ားရရွိျခင္းသည္ ေရွးကာလ၊ ေရွးဘ၀တို႔၌ လူျဖစ္စဥ္အခါက ေကာင္းမႈကုသိုလ္ကံမ်ားကို ျပဳခဲ့ျခင္းေၾကာင့္ ျဖစ္ပါသည္။ လကၡဏာ (၃၂) ပါး ကို ေဖာ္ျပရာ၌ ဤသို႔ရရွိသည့္အေၾကာင္းျဖစ္ေသာ ကုသိုလ္ကံတို႔ကို ယွဥ္တြဲေဖာ္ျပအပ္ပါသည္။

(၁) အညီအညြတ္ ေကာင္းစြာထိေသာ ေျခဖ၀ါးရွိျခင္း။ ေရွးဘ၀တို႔တြင္ ကုသိုလ္တရားကို ျမဲျမံစြာေဆာက္တည္ျခင္း၊ သီလေဆာက္တည္ျခင္း၊ ဥပုသ္ေဆာက္တည္ျခင္း၊ မိဘဆရာ သက္ၾကီး၀ါၾကီး ရဟန္းေတာ္မ်ားအား ႐ိုေသသမႈ ျပဳဖြယ္၀တ္တို႔ကို ျပဳျခင္းတို႔ေၾကာင့္ ရရွိျခင္းျဖစ္ပါသည္။

(၂) ေအာက္ေျခဖ၀ါးျပင္တို႔၌ စက္၀န္းမ်ားျဖစ္ေပၚလာျခင္း။ ေရွးဘ၀တို႔၌ လူျဖစ္စဥ္ လူအမ်ား၏ခ်မ္းသာကိုေဆာင္ျခင္း၊ ထိတ္လန္႔တုန္လႈပ္ဖြယ္ ေဘးတို႔ကိုပယ္ေဖ်ာက္ေပးျခင္း၊ တရားႏွင့္ေလ်ာ္စြာေစာင့္ေရွာက္မႈ၊ ကာကြယ္မႈ၊ လုံျခံဳေစမႈတို႔ကို စီရင္ေပးျခင္း၊ အျခံအရံႏွင့္တကြေသာ အလွဴေပးျခင္း စေသာ ကုသိုလ္ကံမ်ားကို ျပဳလုပ္ခဲ့သည့္ အက်ဳိးေက်းဇူးေၾကာင့္ ရရွိသည္။

(၃-၅) ရွည္ေသာဖေနာင့္၊ ရွည္သြယ္ေသာလက္ေခ်ာင္းႏွင့္ေျခေခ်ာင္းမ်ား၊ ျဗဟၼာမင္းကဲ့သို႔ ေျဖာင့္မတ္ေသာကိုယ္ ရွိျခင္း။ ေရွးဘ၀ လူျဖစ္စဥ္အခါမ်ားက အသက္သတ္ျခင္းမွေရွာင္ၾကဥ္ျခင္း၊ မေကာင္းမႈမွရွက္တတ္ျခင္း၊ သနားျခင္း၊ သတၱ၀ါတို႔၏အက်ဳိးစီးပြားကို လိုလားျခင္း၊ စေသာ ကုသိုလ္ကံေကာင္းမႈတို႔ေၾကာင့္ ရရွိသည္။

(၆) လက္ႏွစ္ဖက္၊ ေျဖႏွစ္ဖက္၊ ပခုံးစြန္းႏွစ္ဖက္၊ လည္ကုပ္တို႔၌ ျဖိဳးေမာက္ေသာအသားရွိျခင္း။ ေရွးဘ၀တို႔၌ လူျဖစ္စဥၤအခါက မြန္ျမတ္ေသာ၊ အရသာရွိေသာ စားဖြယ္ေသာက္ဖြယ္တို႔ကို ေပးလွဴျခင္း စေသာ ကုသိုလ္ကံေကာင္းမႈေၾကာင့္ ရရွိသည္။

(၇-၈) ႏူးညံ့နုနယ္ေသာ ေျခဖ၀ါး၊ လက္ဖ၀ါး၊ ကြန္ရက္ပမာညီညာေသာ လက္ေျခ စသည္တု႔ိရွိျခင္း။ ေရွးဘ၀တို႔၌ လူျဖစ္စဥ္က ေပးကမ္းစြန္႔ၾကဲျခင္း၊ ခ်စ္ဖြယ္ေသာစကားကိုဆိုျခင္း၊ အက်ဳိးစီးပြားကိုက်င့္ေဆာင္ျခင္း၊ မိမိႏွင့္တန္းတူရည္တူဆက္ဆံျခင္းတို႔၏ အက်ဳိးေက်းဇူးေၾကာင့္ ဤလကၡဏာေတာ္တို႔ကို ရရွိသည္။

(၉-၁၀) ျမင့္ေသာဖမ်က္ႏွင့္ အထက္သို႔ေကာ့တက္ေသာေမြးညင္းတို႔ ရွိျခင္း။ ေရွးဘ၀တို႔၌ လူျဖစ္စဥ္က အက်ဳိးရွိ၍ ကုသိုလ္တရားႏွင့္ စပ္ဆက္ေသာစကားကိုေဟာလ်က္ လူအမ်ား၏အက်ဳိးစီးပြားကို ျပခဲ့ျခင္း၊ သတၱ၀ါတို႔၏အက်ဳိးစီးပြားခ်မ္းသာကို ေဆာင္ၾကဥ္းေပးျခင္း၊ ၀န္တိုမႈကင္းမဲ့ျခင္း၊ တရားအလွဴကိုေပးလွဴျခင္းတို႔ေၾကာင့္ ဤလကၡဏာႏွစ္ပါးကို ရရွိသည္။

(၁၁) ဧဏီသားေကာင္ကဲ့သို႔ ေျပျပစ္ေသာသလုံးျမင္းေခါင္းရွိျခင္း။ ေရွးဘ၀တို႔၌ လူျဖစ္စဥ္က ၀ိဇၺာ၊ သိပၸံပညာမ်ားကိုလည္းေကာင္း၊ အက်င့္သီလႏွင့္ ကမႆကတာပညာကိုလည္းေကာင္း လ်င္ျမန္စြာသိျမင္ေအာင္ ေဟာေျပာပို႔ခ်ေပးခဲ့ျခင္း စသည့္ကုသိုလ္ကံတို႔ေၾကာင့္ရရွိသည္။

(၁၂) ေခ်ာေမြ႕ေသာအသားအေရရွိျခင္း၊ ေရွးဘ၀တို႔၌ လူျဖစ္စဥ္က ရဟန္း၊ ပုဏၰားတို႔ထံခ်ဥ္းကပ္၍ အဘယ္တရားကုသိုလ္မည္၍ ဘယ္တရားသည္ အကုသိုလ္မည္ပါသနည္း၊ ဘယ္တရားကိုမွီ၀ဲ၍ ဘယ္တရားကို မမွီ၀ဲသင့္ပါသနည္းဟု အဖန္ဖန္ေမးျမန္းခဲ့သည့္ကံေၾကာင့္ ရရွိသည္။

(၁၃) ေရႊအဆင္းႏွင့္တူေသာ အသားအေရရွိျခင္း။ ေရွးဘ၀တို႔၌ လူျဖစ္စဥ္က အမ်က္ထြက္ျခင္း၊ စိတ္ဆိုးျခင္း၊ ရန္ျငိဳးထားျခင္းမ်ားကို မျပဳခဲ့၊ သိမ္ေမြ႕ေသာအ၀တ္အထည္မ်ားကို ေပးလွဴျခင္း စသည့္ကံတို႔ေၾကာင့္ ရရွိျခင္းျဖစ္သည္။

(၁၄) အအိမ္ျဖင့္ဖုံးလႊမ္းအပ္ေသာ ပုရိသနိမိတ္ရွိျခင္း။ ေရွးဘ၀တို႔၌ လူျဖစ္စဥ္က ၾကာျမင့္စြာေပ်ာက္ကြယ္ေနေသာ၊ ၾကာျမင့္စြာကြဲကြာေနေသာ ေဆြမ်ဳိးမိတ္ေဆြတို႔ကို ေပါင္းဆုံညီညြတ္ေစျပီး ၀မ္းေျမာက္ေစမႈေၾကာင့္ ရရွိသည္။

(၁၅-၁၆) အလုံးႏွင့္အရပ္ ညီညြတ္လ်က္ ပေညာင္ပင္ကဲ့သို႔ လုံး၀န္းေသာကိုယ္ႏွင့္ မကိုင္းမညြတ္ဘဲရပ္လ်က္ပင္ ႏွစ္ဖက္ေသာလက္၀ါး အျပင္တို႔ျဖင့္ ပုဆစ္ဒူးတို႔ကို သုံးသပ္ဆုပ္နယ္ႏိုင္ျခင္း။ ေရွးဘ၀တို႔၌ လူျဖစ္စဥ္က ဤသူသည္ ဤအလွဴကိုခံထိုက္၏ဟူ၍ ပုဂၢိဳလ္ထူး၊ ပုဂၢိဳလ္ျမတ္မ်ားကို ခြဲျခားသိျမင္ျပီး ထိုက္တန္ေလ်ာက္ပတ္စြာ ေပးလွဴတတ္ျခင္းေၾကာင့္ ရရွိသည္။

(၁၇-၁၉) ျခေသၤ့၏ကိုယ္အေရွ႕ပိုင္းႏွင့္တူေသာ ကိုယ္၊ လက္ျပင္ႏွစ္ဖက္ၾကား၌ တစ္ျပင္တည္းညီလ်က္ ျပည့္ျဖဳိးေသာအသားႏွင့္ ညီညြာစြာလုံးေသာ လည္ပင္းလည္တိုင္ စသည္တုိ႔ရွိျခင္း။ ေရွးဘ၀တို႔၌ လူျဖစ္စဥ္က လူအမ်ား၏ယုံၾကည္မႈ (သဒၶါ)၊ အက်င့္(သီလ)၊ စာေပသင္ၾကားမႈ (သုတ)၊ စြန္႔ၾကဲလွဴဒါန္းမႈ (စာဂ) စေသာ တရားမ်ားႏွင့္တကြ ပစၥည္းဥစၥာ ခ်မ္းသာ စည္းစိမ္တိုးပြားေအာင္ျမင္ျခင္းကို လိုလားေတာင့္တမႈတို႔ေၾကာင့္ ဤလကၡာတို႔ကို ရရွိသည္။

(၂၀) အရသာကိုေဆာင္ေသာ အလြန္ေကာင္းျမတ္ေသာအေၾကာရွိျခင္း။ ေရွးဘ၀တို႔၌ လူျဖစ္စဥ္က လက္၊ တုတ္၊ ဓား လက္နက္တို႔ျဖင့္ သတၱ၀ါတို႔ကို ညႇင္းဆဲႏွိပ္စက္ျခင္းမျပဳခဲ့ေသာ ကုသိုလ္ကံေၾကာင့္ ရရွိသည္။

(၂၁-၂၂) အလြန္ညိဳေသာမ်က္လုံးႏွင့္ ႏြားငယ္မ်က္ေတာင္ႏွင့္ တူေသာမ်က္ေတာင္ စသည္တို႔ရွိျခင္း။ ေရွးဘ၀တို႔၌ လူျဖစ္စဥ္က သူတပါးကို အမ်က္ထြက္သျဖင့္ မ်က္လုံးျပဴး၍ၾကည့္ျခင္း၊ မ်က္ေစာင္းထိုး၍ၾကည့္ျခင္း၊ လွ်ဳိ႕၀ွက္စြာၾကည့္ျခင္းမ်ားကို မျပဳခဲ့၊ ႐ိုးေျဖာင့္ေသာ စိတ္ရွိသည္ျဖစ္၍ ႐ိုးေျဖာင့္စြာသာၾကည့္႐ႈခဲ့ျခင္း၊ ေမတၱာဓာတ္ကိန္းေသာမ်က္စိျဖင့္သာ လူအမ်ားကိုၾကည့္႐ႈခဲ့ျခင္း စသည္တို႔ေၾကာင့္ ရရွိသည္။

(၂၃) သင္းက်စ္တပ္ဆင္ထားဘိသကဲ့သို႔ေသာ ဦးေခါင္းရွိျခင္း။ ေရွးဘ၀တို႔၌ လူျဖစ္စဥ္က ကာယသုစ႐ိုက္၊ ၀စီသုစ႐ိုက္၊ မေနာသုစ႐ိုက္ စသည္တို႔ကို ျပဳက်င့္ျခင္း၊ လွဴဒါန္းျခင္း၊ ေပးကမ္းစြန္႔ၾကဲျခင္း၊ သီလေဆာက္တည္ျခင္း၊ ဥပုသ္ေစာင့္ျခင္း၊ အမိအဖတို႔ကို ခ်စ္ခင္ျမတ္ႏိုးျခင္း၊ ရဟန္းပုဏၰားတို႔ကို ၾကည္ညိဳေလးစားျခင္း၊ အသက္ၾကီးေသာေဆြမ်ဳိးတို႔ကို ႐ိုေသျခင္း စေသာကုသိုလ္တရားတို႔၌ လူအမ်ား၏အၾကီးအမွဴး ေရွ႕သြားေခါင္းေဆာင္ျဖစ္ခဲ့ျခင္း စသည့္ကံတို႔ေၾကာင့္ ရရွိသည္။

(၂၄-၂၅) တစ္ပင္ခ်င္းေပါက္ေသာ ေမြးညင္းႏွင့္ မ်က္ေမွာင္ႏွစ္ဖက္ၾကား၌ ႏူးညံ့၍လဲ၀ါဂြမ္းႏွင့္တူေသာ၊ ျဖဴစင္ေသာ ဥဏၰလုံေမြးရွင္ စသည္တို႔ ေပါက္ျခင္း၊ ေရွးဘ၀တို႔၌ လူျဖစ္စဥ္က မုသားေျပာျခင္းမွေရွာင္ၾကဥ္၍ မွန္ေသာစကား၊ စြဲျမဲတည္တံ့ေသာစကားကိုသာ ေျပာတတ္ျခင္း၊ တစ္ဖက္သားအား လိမ္လည္လွည့္စားျခင္းကို ျပဳေလ့မရွိျခင္း၊ စေသာကံတို႔ေၾကာင့္ ရရွိသည္။

(၂၆-၂၇) သြားေတာ္ ၄၀ ႏွင့္ မက်ဲေသာသြားတို႔ ရွိျခင္း။ ေရွးဘ၀တို႔၌ လူျဖစ္စဥ္က ကုန္းေခ်ာစကားေျပာျခင္းကို ေရွာင္ၾကဥ္၍ ကြဲျပားေနသူတို႔ကို ညီညြတ္ေအာင္ေစ့စပ္ေပးျခင္း၊ ညီညြတ္ေနသူတို႔ကိုလည္း ပို၍ညီညြတ္ေအာင္ အားေပးျခင္းမ်ား ျပဳခဲ့သည့္ကံတို႔ေၾကာင့္ ရရွိသည္။

(၂၈-၂၉) ၾကီးမားရွည္လ်ားနူးညံ့ေသာ လွ်ာႏွင့္ ျဗဟၼာ့အသံ၊ ကရ၀ိက္ငွက္အသံႏွင့္တူေသာ အသံတို႔ရွွိျခင္း။ ေရွးဘ၀တို႔၌ လူျဖစ္စဥ္က ၾကမ္းတမ္းေသာစကားေျပာျခင္းမွ ေရွာင္ၾကဥ္ျခင္း၊ အျပစ္ကင္းေသာ၊ နားခ်မ္းသာေသာ၊ ယဥ္ေက်းသိမ္ေမြ႕၍ လူအမ်ားႏွစ္လိုဖြယ္စကားတို႔ကိုသာ ေျပာဆိုခဲ့ျခင္း စသည္ကံတို႔ေၾကာင့္ ရရွိသည္။

(၃၀) ျခေသၤ့ေမးႏွင့္တူေသာေမးရွိျခင္း။ ေရွးဘ၀တို႔၌ လူျဖစ္စဥ္က ျပိန္ဖ်င္းေသာစကားကိုေျပာဆိုျခင္းမွေရွာင္ၾကဥ္ျခင္း၊ မွန္ကန္၍ အက်ဳိးစီးပြားႏွင့္ စပ္ေသာစကားကိုသာ အခါအခြင့္အားေလ်ာ္စြာ ေျပာဆိုျခင္းတို႔ေၾကာင့္ ရရွိသည္။

(၃၁-၃၂) ညီညာေသာသြားႏွင့္ အလြန္ျဖဴစင္ေသာ စြယ္ေတာ္ေလးေခ်ာင္းတို႔ရွိျခင္း။ ေရွးဘ၀တို႔၌ လူျဖစ္စဥ္က မေကာင္းေသာအသက္ေမြးျခင္းကို ပယ္၍ ေကာင္းေသာအသက္ေမြးျခင္းျဖင့္ အသက္ေမြးျခင္း၊ အသျပာတုျပဳ၊ အခ်ိန္အတြယ္အတိုင္းအတာ တို႔ကို ေကာက္က်စ္စဥ္းလဲစြာ ခ်ိန္တြယ္တိုင္းတာျခင္းတို႔မွ ေရွာင္ၾကဥ္ျခင္း၊ သတ္ျဖတ္ေႏွာင္ဖြဲ႕ျခင္း၊ ခရီးသြားတို႔ကို လုယက္ျခင္း၊ ျပည္ရြာကို ဖ်က္ဆီးျခင္း၊ အႏိုင္အထက္ႏွိပ္စက္ျခင္းတို႔မွ ေရွာင္ၾကဥ္ျခင္းတို႔ေၾကာင့္ ရရွိသည္။

ျမတ္စြာဘုရား ပါရမီျဖည့္သည့္ (လူ႔)ဘ၀အဆက္ဆက္တို႔တြင္ အက်င့္သီလႏွင့္ ျပည့္စုံစြာက်င့္ၾကံေနထိုင္ျခင္း၊ ကုသိုလ္ေကာင္းမႈ အလွဴဒါန မ်ားစြာျပဳလုပ္ျခင္း၊ လူအမ်ားအေပၚ ၾကင္နာေထာက္ထားစြာ ဆက္ဆံေျပာဆို ကူညီေဆာင္ရြက္ေပးျခင္း စသည့္ ေကာင္းေသာကံမ်ား ျပဳလုပ္ခဲ့သည့္ အက်ဳိးေၾကာင့္ ယခု ဘုရားျဖစ္မည့္ဘ၀တြင္ ေယာက္်ားျမတ္တို႔၏ မဟာပုရိသလကၡဏာ ၃၂ ပါးကို ရရွိျခင္းျဖစ္ေၾကာင့္ သိရွိႏိုင္ေစရန္ ဤလကၡဏသုတ္ကို ေဟာရျခင္းျဖစ္သည္။
မွတ္ခ်က္။ ။၀ိမုတၱိ VIMUTTISUKHA မွတဆင္႔ၿပန္လည္ကူးယူေဖာ္ၿပပါသည္။

မရဏာ ႏုႆတိ ဟူသည္ ..... စာေရးသူ သရ၀ဏ္။

လြန္ခဲ့တဲ့ (၆)ႏွစ္ေလာက္က ကၽြန္ေတာ္ဟာ ရန္ကုန္ၿမိဳ႕ရဲ႕ ေဆးရံုႀကီးတစ္ခုေပၚမွာ ေသမင္းနဲ႕ စစ္ခင္းခဲ့ရဘူးပါတယ္။ အဲဒီ အခ်ိန္ကတည္းက စၿပီး ဘ၀နဲ႕ပတ္သက္တဲ့ အေတြးအေခၚ ေတြဟာ ေျပာင္းလဲသြားခဲ့ရပါတယ္။ အဲဒီမတိုင္ခင္က ကိုယ္လံုး၀ မစဥ္းစားခဲ့ဘူးတဲ့ တရားတစ္ခုကို နားလည္ လာခဲ့ပါတယ္။

အဲဒါကေတာ့ “ေသျခင္းတရား” ပါဘဲ။

တကယ္ေတာ့ လူေတြနဲ႕ အနီးကပ္ဆံုးအရာဟာ “ေသျခင္းတရား” ပါ။ အခ်ိန္မေရြးက်ေရာက္လာႏိုင္ပါတယ္။ လူရဲ႕ ေနာက္က အရိပ္လို လိုက္ေနတာပါ။

မိတ္ေဆြ ?

“ေသျခင္းတရား” ဟာ တစ္ေန႕မွာ လူတိုင္းမလြဲမေသြ ေတြ႕ႀကံဳရမယ့္ အလြန္ႀကီးမားလွတဲ့ အေရးကိစၥႀကီး ျဖစ္ေပမယ့္ ဒါကို လူေတြေမ႕ေနၾကတယ္။

ဒါမွမဟုတ္ ေမ႕ခ်င္ေယာင္ ေဆာင္ေနၾကတယ္ ။ လူဆိုတာ ေသမ်ဳိးဘဲဆိုတာ ဦးေႏွာက္သိသာ၊ သိၾကၿပီး ႏွလံုးသားထဲကေန မသိၾကတာက မ်ားပါတယ္။

“ေသေန႕”

အဲဒီေန႕ဟာ ဘယ္ေန႕လဲ ။ ဘယ္ေတာ့ႀကံဳရမွာလဲဆိုတာ လူေတြ(သာမန္ပုထုဇဥ္ေတြ) မသိႏိုင္ၾကပါဘူး။ လူေတြဟာ မသိျခင္း (၅)ပါးနဲ႕ အသက္ရွင္ ေနၾကတယ္တဲ့။

(၁) ကိုယ္ ဘယ္ဘ၀ကေနေရာက္လာတယ္ (ဘယ္လိုလူျဖစ္လာတယ္) ဆိုတာကို မသိၾကပါဘူး။

(၂) ၿပီးရင္ ဘယ္ေန႕ ဘယ္ရက္မွာ ေသၾကရမယ္ဆိုတာကိုလည္း မသိၾကပါဘူး။

(၃) ဘာေရာဂါ၊ ဘယ္လို ေသနည္းမ်ဳိးနဲ႕ ေသၾကရမယ္ဆိုတာကိုလည္း မသိၾကပါဘူး။

(၄) ဘယ္ၿမိဳ႕ဘယ္ရြာ၊ ဘယ္ႏိုင္ငံ (ဘယ္သခၤ်ဳိင္း) မွာ ေသၾကရမယ္ဆိုတာကိုလည္း မသိၾကပါဘူး။

(၅) ေသၿပီးရင္ ဘယ္ဘံု၊ ဘယ္ဘ၀၊ ဘယ္ေနရာကို ေရာက္ၾကရမယ္ဆိုတာကိုလည္း မသိၾကပါဘူး။

ဒီလို မသိျခင္း (၅)ပါးနဲ႕ ေန ေနၾကေပမယ့္ လူေတြဟာ စိုးရိမ္ေၾကာင့္ၾကမႈ ကင္းစြာနဲ႕ဘဲ လူ႕ဘ၀ကို ျဖတ္သန္း ေနၾကပါတယ္။

= လူ႕ဘ၀ကို ပံုခိုင္းႏိႈင္းျပရရင္ မိုးအခါမွာ ေရျပည့္ေနၿပီး ေႏြေရာက္လာရင္ ေရခမ္းေျခာက္တတ္တဲ့ ေရအိုင္ငယ္ေလးတစ္ခုလိုပါဘဲ။

လူ႕ဘ၀ သက္တမ္းဟာ ေရကန္ထဲက ေရနဲ႕ တူၿပီး လူေတြရဲ႕ ဘ၀ကေတာ့ ေရအိုင္ထဲမွာ ေပ်ာ္ျမဴးေနၾကတဲ့ ငါးကေလးေတြနဲ႕ တူလွပါတယ္။

ဒီ ငါးေလးေတြဟာ အဟိတ္တိရိစၧာန္ျဖစ္ၾကေလေတာ့ ဒီေရအိုင္ဟာ တစ္ေန႕ ခမ္းေျခာက္ေတာ့မယ္ဆိုတာ မသိႏိုင္ၾကပါဘူး။ငါးတို႕ဘာ၀ ေရအိုင္ထဲမွ ဟိုဟို ဒီဒီ ကူးခတ္ေပ်ာ္ပါးလိုက္ၾက၊ အစာရွာစားလိုက္ၾက၊ မ်ဳိးဆက္ပြားမ်ားလိုက္ၾကနဲ႕ေပါ႕။

ဒီေရအိုင္ဟာ ေႏြဦးေပါက္လာတာနဲ႕အမွ် ေရခမ္းေျခာက္စ ျပဳလာပါတယ္။ မၾကာခင္ ေရခမ္းေျခာက္သြားၿပီး ဒီငါးေလးေတြဟာ “မရဏ” ဆိုတဲ့ က်ီး၊ ငွက္တို႕ရဲ႕ အစာျဖစ္ၿပီး ေသမင္းလက္တြင္း က်ဆင္းၾကရေတာ့မွာ ဧကန္ပါဘဲ။

ဒါေပမယ့္ သူတို႕ကေတာ့ ေပ်ာ္ေကာင္းၾကတုန္းပါဘဲ။ ေရမ်ားစဥ္ကလည္း ေပ်ာ္၊ ေရနည္းလာေတာ့လည္း ေပ်ာ္။ ဒီေရအိုင္ေလးထဲမွာဘဲ အစာရွာလိုက္၊ သြားလိုက္ လာလိုက္၊ ေပ်ာ္ပါးလိုက္ၾကနဲ႕ေပါ႕။

လူေတြရဲ႕ ဘ၀ဟာလည္း ဒီလိုပါဘဲ။ အသက္ငယ္စဥ္ဘ၀ (ေရမ်ားစဥ္ကလည္း) ေပ်ာ္ၾက၊ အသက္ႀကီးရင့္လာလို႕ (ေရနည္းၿပီး ခမ္းေျခာက္စ ျပဳလာေတာ့လည္း ) ေပ်ာ္လို႕ေမာ္လို႕ ေကာင္းၾကဆဲပါဘဲ။ ကာမဂုဏ္အာရံုေတြေနာက္ကို တစ္ေကာက္ေကာက္လိုက္ၾကရင္းနဲ႕ ရႈတ္ေထြးေပြလီလွတဲ့ ေလာကႀကီးထဲမွာ တစ္ကယ္မရွိတဲ့ ခ်မ္းသာမႈကို ရွာေနၾကပါတယ္။

ကိုယ့္ရဲ႕ေရွ႕မွာလည္း “ေဟာတစ္ေယာက္၊ ေဟာတစ္ေယာက္” နဲ႕ ေသဆံုး ကြယ္လြန္သြားၾကတဲ့သူေတြလည္း မေရမတြက္ ႏိုင္ေတာ့ပါဘူး။ ဒါေပမယ့္ ဘယ္ေတာ့ ကိုယ့္အလွည့္လဲ လို႕ေကာ ေတြးၾကည့္မိၾကဘူးပါသလား။ အသုဘတစ္ခုကို လိုက္ပို႕ရင္းနဲ႕ ငါလည္း တစ္ေန႕မွာ ဒီလိုဘဲ လူေတြရဲ႕ လိုက္ပို႕မႈကို ခံရၿပီး လူတစ္ေယာက္အျဖစ္ကေနၿပီး အရိုးျပာအိုး တစ္အိုးအျဖစ္ေျပာင္းလဲ ေပ်ာက္ဆံုးသြားရမွာပါလားလို႕ ေတြးၾကည့္မိဘူးပါသလား။

ေတြးၾကည့္ပါ မိတ္ေဆြ။ ေတြးၾကည့္စမ္းပါ။ ေသျခင္းတရားကို ႏွလံုးသြင္းမႈဆိုတဲ့ (မရဏႏုႆတိ) ကို မၾကာခဏ ဆင္ျခင္ၾကည့္ပါ။ မိတ္ေဆြရဲ႕ ေလာဘေတြ၊ ေဒါသေတြ၊ ေသာကဗ်ာပါဒ ေတြ နည္းလာပါလိမ့္မယ္။ ေလာကႀကီးမွာ အဓိပၸါယ္ရွိတာနဲ႕ မရွိတာေတြကို ခြဲျခားသိျမင္လာပါလိမ့္မယ္။ အဓိပၸါယ္မဲ႕စြာနဲ႕ အခ်ိန္ျဖဳန္းေနတာေတြ နည္းသြားပါလိမ့္မယ္။ ကာမဂုဏ္ အာရံုေတြ ေနာက္ကို တစ္ေကာက္ေကာက္လိုက္ပါ ခံစားခ်င္ စိတ္ေတြ နည္းလာပါလိမ့္မယ္။ ငါတည္းဟူေသာ အတၱ မာန္မာနေတြ နည္းပါးသြားပါလိမ့္မယ္။

ၿပီးရင္ ငါေသၿပီးရင္ ငါနဲ႕အတူ ဘာေတြ ယူသြားႏိုင္ မွာလည္း ဆိုတာကို ဆက္ၿပီး စဥ္းစားၾကည့္စမ္းပါ။ ဥစၥာဓနေတြလား၊ ေရႊေတြေငြေတြ၊ တိုက္တာ ျခံေျမေတြလား၊ ရာထူးဂုဏ္ျဒပ္ေတြလား၊ တန္ခိုးၾသဇာေတြလား၊ နာမည္ေက်ာ္ၾကားမႈေတြလား၊ အေခၽြအရံအသင္းအပင္းေတြလား။ ဒါေတြအားလံုးကို မိတ္ေဆြ ခ်န္ထားခဲ့ရမွာပါ။ “ဥစၥာစု၊ ထိုက္သူဖို႕” ဆိုတာလို သူနဲ႕ ထိုက္ရာထိုက္ရာ ရသြားၾကမွာပါ။ မိတ္ေဆြနဲ႕ တစ္ခုမွ ပါလာမွာ မဟုတ္ ပါဘူး။

တစ္ခုေတာ့ ပါလာလိမ့္မယ္။ အဲဒါက မိတ္ေဆြ အသက္ရွင္စဥ္မွာ လုပ္ခဲ့တဲ့ “ကံတရား” ။ အဲဒါကေတာ့ ပါလာလိမ့္မယ္။ ဒါကိုေတာ့ မိတ္ေဆြ ခ်န္ထားခဲ့လို႕ မရပါဘူး။ မိတ္ေဆြနဲ႕အတူ ယူေဆာင္သြားရပါလိမ့္မယ္။

ေနာက္တစ္ခု မိတ္ေဆြ အသက္ကုန္ဆံုးခါနီးမွာ ဘယ္လိုမွ ျပဳျပင္မရႏိုင္ေတာ့တဲ့ အရာတစ္ခုကိုလည္း ခ်န္ထားရလိမ့္မယ္။ အဲဒါကေတာ့ မိတ္ေဆြရဲ႕ “နာမည္” ။ မိတ္ေဆြရဲ ႕ “သမိုင္း” ။

မိတ္ေဆြဟာ အသက္ရွင္ေနထိုင္ခဲ့စဥ္အတြင္း ဘယ္လိုလူစားမ်ဳိးလဲဆိုတာကို သမိုင္းစာမ်က္ႏွာတစ္ခု ထားရစ္ခဲ့ရလိမ့္မယ္။ အဲဒီ သမိုင္းဟာ ဘယ္သူမွ ေဖ်ာက္ဖ်က္ လို႕မရတဲ့ အမွန္တရားတစ္ခုအျဖစ္ က်န္ခဲ့လိမ့္မယ္ ။

စဥ္းစားၾကည့္ပါ မိတ္ေဆြ။ တစ္ေန႕ေသရမွာျခင္းတူရင္ “မာသာထရီဇာ” လို နာမည္မ်ဳိးကို ခ်န္ထားခဲ့ခ်င္သလား။ “အိုက္ခ္မန္း” လို နာမည္မ်ဳိးကို ခ်န္ထားခဲ့ ခ်င္သလား။ ဘယ္သူမွ “အိုက္ခ္မန္း” လို နာမည္မ်ဳိးကို ခ်န္ထားခဲ့ခ်င္ၾကမွာ မဟုတ္ဘူးလို႕ ကၽြန္ေတာ္ထင္ပါတယ္ ။ အဲဒီေတာ့ မိတ္ေဆြဟာ ကိုယ္အသက္ရွင္ ေနထိုင္စဥ္အတြင္းမွာ ကိုယ္လုပ္ႏိုင္တဲ့အရာေတြထဲက လုပ္သင့္တဲ့အရာ နဲ႕ မလုပ္သင့္တဲ့အရာကို ဆံုးျဖတ္ႏိုင္ပါေစလို႕ ကၽြန္ေတာ္ ဆႏၵျပဳမိပါတယ္။

အေနတတ္၊ အေသတတ္ျခင္းမွသည္ – အေနကင္း၊ အေသကင္းရာဆီသို႕ လွမ္းတက္ႏိုင္ပါေစ။

သရ၀ဏ္

ေသမိန္ ့က်ျပီးသူတစ္ဦးႏွင့္ ေတြ ့ဆံုျခင္း..။ (စာေရးသူ - ျမသန္းစံ) ....

တစ္ေလာကပင္ သူႏွင့္ ကၽြန္ေတာ္ဆံုေတြ ့ခဲ့ေသးသည္။ သည္တုန္းက သူသည္ ေပ်ာ္ေပ်ာ္ရႊင္ရႊင္၊ တက္တက္ႀကြႀကြ၊ သူ ့မွာ ညႈိးငယ္ေနသည့္ သ႑ာန္ အလ်ဥ္းမရွိ၊ သူ ့သူငယ္ခ်င္းေတြႏွင့္ ျပန္ဆံုသည့္ အထိမ္းအမွတ္ ယမကာ၀ုိင္းသို ့ ကၽြန္ေတာ္တက္ခဲ့ရေသးသည္။ ကၽြန္ေတာ့္ေရွ့ ဖန္ခြက္ထဲမွ အခ်ိဳရည္ေတြကို ႀကည့္ကာ သူကပင္ ရယ္ပြဲဖြဲ ့လုိက္ေသးသည္။
"ဟား-ဟား၊ ငါ့သူငယ္ခ်င္းႀကီး ေျပာင္းလဲသြားတာကေတာ့ မယံုႏုိင္ေလာက္ေအာင္ပါပဲ"
သူက အရက္ခြက္ကို ေမာ့ခ်ရင္းမွ ကၽြန္ေတာ့္ကို ေျပာေနသည္။ ကၽြန္ေတာ့မွာ သူတုိ ့ႀကားထဲတြင္ သင္းကြဲငွက္ တစ္ေကာင္လုိ ျဖစ္ေနသည္။ ႀကာေတာ့ သူ အားနာလာပံုရသည္။ ကၽြန္ေတာ္ တည္းခုိရာ ေနရာအေရာက္ သူအသံေတြ ေလးတြဲ ့ေနေလျပီ။
"ငါတုိ ့ ၀ုိင္းထဲမွာ မင္းတစ္ေယာက္တည္း အခ်ိဳရည္သမားျဖစ္ေနေတာ့ မင္းအေနရခက္ေနမွာပဲ၊ ငါ့ေတာ့ သူငယ္ခ်င္းေတြ
နဲ ့ဆက္ဆြဲလုိက္ဦးမယ္ကြာ၊ ေက်ာင္းျပီးကတည္းက မဆံုျဖစ္ေတာ့တာ၊ အခုဆံုတုန္းေလး လုပ္လုိက္ဦးမယ္"
ကၽြန္ေတာ္က အလုိက္သင့္ေနေပးေသာ္လည္း သူတုိ ့အေနျဖင့္ ကၽြန္ေတာ့္အေပၚ ဆက္ဆံရခက္ေနပုံရသည္။ ကၽြန္ေတာ့္အေပၚ ေျပာစရာစကားလည္းမရွိ။ ကၽြန္ေတာ္ကလည္း သူတုိ ့အေပၚ ျပန္ေျပာစရာအေႀကာင္းလည္း မရွိလွေပ။ သူတုိ ့၏ ေရွးေဟာင္းေႏွာင္းျဖစ္ကိစၥမ်ားတြင္ ကၽြန္ေတာ္ကလည္း ပါ၀င္ပတ္သက္ျခင္းမရွိခဲ့။ သည္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္မွာ လူပိုလုိ ျဖစ္ေနသည္။ သို ့ႏွင့္ ကၽြန္ေတာ့္ကို သူတုိ ့
ျပန္ပုိ ့ႀကျခင္းျဖစ္သည္။ သည္တုန္းက ရႊင္ျမဴးတက္ႀကြေနေသာ သူ ့ပုံသ႑ာန္သည္ ကၽြန္ေတာ့္မ်က္စိထဲ စြဲထင္က်န္ရစ္ခဲ့သည္။
တစ္လေလာက္ႀကာေတာ့ သူ ့အသံကို တယ္လီဖုန္းခြက္ထဲမွတစ္ဆင့္ ႀကားလုိက္ရသည္။ ဖုန္းခြက္ထဲတြင္ သူ ့အသံေတြ မွိန္ေဖ်ာ့ေနသည္ကို ကၽြန္ေတာ္ သတိထားမိသည္။ ထုိအသံမွတစ္ဆင့္ ဖုန္းေျပာေနသည့္ သူ ့ရုပ္သြင္ကို မွန္းဆပံုေဖာ္ႀကည့္မိသည္။ ဘယ္ေလာက္မ်ား ညိႈးေလ်ာ့ေနမည္လဲ။ သူ ့အသံေျခာက္ကပ္ကပ္ႀကီးတြင္ လႈိင္းအနိမ့္အျမင့္ မရွိေတာ့။ တကယ့္ တန္းတန္းႀကီး၊ သူ ့အသံက ေအးစက္ေသာ္လည္း သူ ့ရင္ထဲတြင္ အဘယ္မွ် ပူေလာင္ျပင္းထန္ေနမည္ကို ကၽြန္ေတာ္ ရိပ္မိေနသည္။ သူ ့စိတ္ေတြေကာ ဘယ္ေလာက္ေျဗာင္းဆန္ ေနသလဲမသိ။ သူ ့အပူသည္ တယ္လီဖုန္းႀကိဳးမ်ားမွတစ္ဆင့္ ကၽြန္ေတာ့္ထံ ကူးစက္လာသည္ဟုပင္ ထင္ရသည္။ ဟုိတုန္းက ရႊင္ျမဴးတက္ႀကြ လန္းဆန္းေနေသာ အသံမ်ိဳးႏွင့္ ကြားျခားလွပါဘိျခင္း။
ဌာနတြင္း တစ္ဆင့္ျမင့္ရာထူးအတြက္ သူ ့ေဆးစစ္ခံရင္း ကု၍မရေသာ ေရာဂါပုိးတစ္ခုကို သူ ့ေသြးထဲမွာ စစ္ေဆးေတြ ့ရွိသြားသည္။
ကၽြမ္းက်င္သူမ်ားျဖင့္ ေနာက္တစ္ခါ စစ္ေဆးျပန္သည္။ အေျဖမေျပာင္းလဲ၊ သူတုန္လႈပ္သြားသည္။ သည္ေရာဂါပုိးသည္ ဘယ္တုန္းကမ်ား
သူ ့ခႏၶာကိုယ္မွာ ေနရာယူသြားသည္မသိ။ သူအလုပ္မွ ရုတ္တရက္ အနားယူလုိက္ရသည္။ ေမာင္းႏွင္ေနသည့္ စက္တစ္လံုး လည္ပတ္ေကာင္းေနစဥ္မွာ ခါးပတ္ႀကိဳးျပတ္သြားသည္သုိ ့ ျဖဳန္းခနဲ။
မေမွ်ာ္လင့္ထားေသာ အေျခအေနတစ္ခု ရုတ္တရက္ရလာသူတုိင္း ေႀကာင္စီစီ ျဖစ္သြားတတ္တာအမွန္ပင္။ လက္ရွိလည္ပတ္ေနေသာ အရွိန္အဟုန္ႏွင့္ အႀကာႀကီးေနရမည္ဟု ထင္ထားတတ္ႀကတာကလည္း ဓမၼတာမဟုတ္လား။ အေျခအေနသစ္တစ္ခုသုိ ့ ရုတ္ခ်ည္းေျပာင္းလုိက္ရေသာအခါ ထုိအေျခအေနသစ္အတြက္ ကိုယ့္ဘ၀ထဲမွာ ကိုယ့္စိတ္ထဲမွာ ဘာမွ ျပင္ဆင္ထားတာမရွိ၊ ထုိအခါ ျပင္ဆင္ထားမႈမရွိျခင္း၏ အေျခအေနကို ဒဏ္ရာဒဏ္ခ်က္အျဖစ္ ျပင္းထန္စြာခံစားရစျမဲ။ ကၽြန္ေတာ့္ သူငယ္ခ်င္းလည္း သည္လုိျဖစ္သြားပံုရသည္။ သူ ့အသံကို ခန္ ့မွန္းႀကည့္ရုံႏွင့္ ေဆာက္တည္ရာမရျဖစ္ေနေသာ သူ ့စိတ္ေတြကို ကၽြန္ေတာ္ အထင္းသားျမင္ေနရသည္။ ကၽြန္ေတာ္ သူ ့ကို အားေပးရသည္။
္"ဘာမွ စိတ္မပ်က္ပါနဲ ့ သူငယ္ခ်င္းရာ၊ ငါတုိ ့ရွိပါေသးတယ္။ မင္းကို ငါလုိေလေသးမရွိ ကူညီပါ့မယ္။ စိတ္အးေအးသာထား"
"စိတ္ေအးေအးထားဖုိ ့ဆုိတာက အေျပာလြယ္သေလာက္ အလုပ္ခက္တယ္ကြ၊ အခု ငါ့စိတ္ကို ဘယ္လုိေအးေအာင္ လုပ္ရမလဲ၊ အဲဒါကို ငါသိခ်င္တယ္"
"ဒီလုိဆုိရင္ ဖုန္းထဲမွာေျပာဖုိ ့က သိပ္အဆင္ေျပမွာမဟုတ္ဘူး။ မင္းအားရင္ လာခဲ့ပါလား။ ဒါမ်ိဳးက အခ်ိန္ယူျပီး ေသခ်ာေျပာမွ နားလည္မွာ မင္းလာႏုိင္မလား"
"ေအ-လာခဲ့မယ္ကြာ၊ ငါေတာ့ အခုစိတ္ေအးတဲ့နည္းကလြဲလုိ ့ တျခားဘာမွ မသိခ်င္ဘူး။ ကဲ-ငါအခုလာခဲ့မယ္။ မင္ဆက္ေစာင့္ေန"
သူ ့ဘက္က ဖုန္းခ်သြားသည္။ စိတ္ျမန္ကိုယ္ျမန္ႀကီးျဖစ္သည္။ ေႀသာ္-သူ ့ခမ်ာ အရိပ္တစ္ခုခုကို ရွာေနရသည္ကိုး။ သူ ့စိတ္ျငိမ္းခ်မ္းဖုိ ့ ခုိလႈံစရာအရိပ္တစ္ခုရႏုိင္ဖုိ ့ သူသေဘာေပါက္နားလည္သည္အထိ ကၽြန္ေတာ္ရွင္းျပရေပမည္။ သူ ကၽြန္ေတာ့္ထံသုိ ့ ကားျဖင့္လာေနစဥ္အတြင္း ကၽြန္ေတာ့္မွာ သူ ့ကို ေျပာရမည့္ စကားေတြကို ရွာေဖြစုေဆာင္းရသည္။ စာအုပ္စင္မွ စာအုပ္ေတြကို ရွာရသည္။ တိတ္ေခြစင္မွ တရားတိတ္ေခြမ်ားကို ေရြးခ်ယ္ရသည္။ လတ္တေလာ သူႏွင့္အကိုက္ညီဆံုးျဖစ္မည့္ တရားစာအုပ္ တရားတိပ္ေခြ။
ကၽြန္ေတာ္က ဆရာေတာ္ဦးေဇာတိက (ပ်ဥ္းမနား)၏ တရားတိတ္ေခြေတြႏွင့္ အျမဲတေစ ထိေတြ ့ယဥ္ပါးေနသူျဖစ္သျဖင့္ ဘယ္လုိ စိတ္အေျခအေနျဖစ္ေနသည့္ ပုဂၢိဳလ္ဆုိလွ်င္ ဘယ္တိပ္ေခြထဲက ဘယ္ေဟာခ်က္ႏွင့္ အံ၀င္မည္ကုိပါ ခန္ ့မွန္းတတ္လာခဲ့သည္။ သုိ ့ႏွင့္ အခ်ိန္မဆုိင္းဘဲ အေျဖရသည္။
"နကုလမာတာကို ဘုရားေဟာဖူးတာရွိတယ္။ တစ္ခဏေလာက္မ်ား ကုိယ့္ကိုယ္ကုိ က်န္းမာတယ္လုိ ့ေျပာတဲလူဟာ အသိဥာဏ္နည္းလုိ ့ ေျပာတာပါတဲ့။ ဒီခႏၶာကိုယ္ဆုိတာ အစဥ္ အျမဲပဲ သူ ့မွာ ဒုကၡေ၀ဒနာေတြ ရွိေနတာပဲေနာ္၊ သြားလာလုပ္ကုိင္လုိ ့ ျဖစ္ေနေသးလုိ ့တာ သူ ့ကို ေရာဂါလုိ ့လဲ နာမည္ တပ္မေနေတာ့ဘူး။ ေဆးရုံလည္းတက္စရာမလုိဘူး။ ဆရာ၀န္လည္းျပစရာ မလုိဘူး။ ဒါေပမယ့္ မအီမသာျဖစ္တဲ့သေဘာေတြဟာ ခႏၶာကိုယ္မွာ အျမဲတမ္းရွိေနတယ္။ ရင္ထဲကပူသလုိလုိ ေမာသလုိလုိ တစ္ခါတေလ ေခါင္းထဲကမူးသလုိလုိ၊ ဒီလုိဟာေတြဟာ အနည္းနဲ ့အမ်ား လူတုိင္းမွာရွိေနတယ္။ ငယ္ရြယ္တဲ့ လူေတြက ဒီေလာက္ မသိေသးဘူး။ စိတ္ေတြက တက္ႀကြတဲ့လူေတြဆုိေတာ့ ခႏၶာကိုယ္ကလည္း လႈပ္ရွားရတဲ့အရြယ္၊ Active ျဖစ္တဲ့အရြယ္ဆုိေတာ့ သတိမျပဳမိလုိပါ။ လုပ္စရာ ကိုင္စရာေတြ မ်ားေနတယ္။ ကုိယ္လုပ္ခ်င္ ကိုင္ခ်င္တာေတြကိုပဲ သိပ္အာရုံစိုက္ျပီးေတာ့ စိတ္၀င္စားျပီးေတာ့ Involve ျဖစ္ျပီးေတာ့ လုပ္ေနရတာဆုိေတာ့ ခႏၶာကိုယ္မွာ ျဖစ္ေပၚေနတဲ့ မအီမသာမႈေတြကို သိပ္ျပီး အေရးမစုိက္ႏုိင္ႀကဘူး။ ေမြးခါစကတည္းက မအီမသာတဲ့သေဘာက ရွိေနေသးသားပဲ။ ဒီမအီမသာဆုိတဲ့သေဘာ၊ မသက္မသာဆုိတဲ့သေဘာကိုပဲ Disease လုိ ့ ေခၚတာပါ။ ေရာဂါအမည္ မတပ္ေသးလုိ ့သာ။ ဒီခႏၶာကိုယ္ထဲက မအီမသာသေဘာကို အျမဲတမ္းလုိလုိပဲ ျပဳျပင္ေျပာင္းလဲေပးေနလုိ ့သာ နည္းနည္းေလး ေနသာတာပါ"
ထုိစကားအေပၚ အေျခခံ၍ သူ ့ကို ကၽြန္ေတာ္ အားေပးရေပမည္။ သူက ေရာဂါတစ္ခုရွိျပီဟု ဆုိင္းဘုတ္အတပ္ခံလုိက္ရသူ။ ကၽြန္ေတာ္တုိ ့က ဆုိင္းဘုတ္မရွိေသးသည့္ ပုဂၢိဳလ္ေတြပဲဟု ဆုိႀကပါစို ့။ ဆုိင္းဘုတ္အတပ္မခံရေသးသည့္ ကၽြန္ေတာ္တုိ ့တြင္လည္း ေရာဂါေ၀ဒနာေပါင္းစံု ပုိးမႊားေပါင္းစံုတုိ ့သည္ ခႏၶာကိုယ္ထဲ ေနရာအႏွံ ့ရွိေနေပလိမ့္မည္။ သူ ့ထက္လည္း ဆုိးလွ်င္ ဆုိးသြားႏုိင္သည္။ ဘာမွ မေသခ်ာ။
သုိ ့ေသာ္ သူ ့ဆုိင္းဘုတ္က ေခတ္ေပၚဆုိင္းဘုတ္။ တနည္းအားျဖင့္ ကုစရာေဆးမရွိေသးသည့္ ေရာဂါဟုဆုိသည့္အတြက္ ထုိအရွိန္ေႀကာင့္ လူေတြ ေႀကာက္ေနႀကျခင္းပါေပ။ သုိ ့ေသာ္ ကုစရာေဆးရွိသည့္ ေရာဂါမ်ားႏွင့္ပင္ ကြယ္လြန္သူတုိ ့လည္း ရွိခဲ့ႀကျပီးေပျပီ။ အေသအခ်ာ ဂရုတစိုက္ကုစားလ်က္ကပင္ တိမ္းပါးခဲ့သူေတြလည္း ရွိခဲ့ႀကျပီးျပီ။ လူတုိ ့၏ ခႏၶာကိုယ္ေပၚမွ ေရာဂါဘယေတြကုိ ကုစားေပးရင္း အသက္ကယ္ေနႀကသည့္ ဆရာ၀န္ေတြပင္လွ်င္ ထုိေရာဂါဘယေတြ သူတုိ ့ ခႏၶာထဲ ေနရာယူလာေသာအခါ သူတုိ ့အသက္ကို သူတုိ ့ မကယ္ႏုိင္ႀကေတာ့။ ဘာမွ်မျမဲ၊ ဘာမွ်အစိုးမရ၊ သူ ့သေဘာသူေဆာင္လာသည့္ ေသျခင္းတရား၊ မရင္ဆုိင္လုိေသာ္လည္း ရင္ဆုိင္ရေပမည္။
ရုတ္တရက္ဆုိလွ်င္ ကၽြန္ေတာ့္သူငယ္ခ်င္းသည္ ေသမိန္ ့က်ျပီးသူဟု ထင္ရေပမည္။ ေသဖုိ ့ရက္ အတိအက် သတ္မွတ္ခံလုိက္ရသူကဲ့သုိ ့ ရွိေပမည္။ ခန္ ့မွန္းေျခအရ သည္ေရာဂါေႀကာင့္ သည္ႏွစ္အပုိင္းအျခားအတြင္းမွာ ေသရေတာ့မည္ဆုိလွ်င္ မေသမီ ဘာလုပ္မည္နည္း။ ရသည့္အခ်ိန္အတြင္း ကုိယ့္ဘ၀ရဲ့ အခ်ိန္ေတြကို ဘယ္လုိ အက်ိဳးရွိေအာင္ အသံုးခ်သြားမည္နည္း။
"အဆုိးေတြကို ထုိင္ေတြးျပီး စိတ္ဓာတ္က်ေနရင္ စိတ္ဓာတ္ အင္အားေတြကုန္မယ္။ ခႏၶာကိုယ္အင္အားေတြကုန္မယ္။ မလုပ္ခ်င္ မကိုင္ခ်င္ျဖစ္ျပီး ညိႈးႏြမ္းေနမယ္။ အဲဒီလုိ စိတ္ဓာတ္က်ေနတဲ့ သူနဲ ့ေတြ ့ရရင္ တျခားလူေတြပါ စိတ္ဓာတ္က်တတ္တယ္။ တတ္ႏုိင္သေလာက္ အေကာင္းဘက္ကေန ႀကည့္ျပီးေတာ့ လုပ္ႏုိင္သေလာက္လုပ္ေနရင္ ကိုယ့္အတြက္လည္း အက်ိဳးရွိတယ္။ သူမ်ားအတြက္လည္း အက်ိဳးရွိတယ္။ တရားအားထုတ္တဲ့သူ ကုိယ့္စိတ္ကို ကိုယ္ေကာင္းေကာင္းသိတဲ့သူဟာ စိတ္ဓာတ္က်ခဲတယ္။ အဆုိးနဲ ့ေတြ ့ရလည္း အဆုိးထဲက အေကာင္းကိုရေအာင္ ယူတတ္တယ္။ ဒါေႀကာင့္ အျမဲသတိနဲ ့ ေနတဲ့အက်င့္ကို လုပ္ေနမွာသာ ဘ၀အေတြ ့အႀကံဳအမ်ိဳးမ်ိဳး ေကာင္းအဆုိးအမ်ိဳးမ်ိဳး ေတြ ့ရတဲ့အခါ ခံႏုိင္ရည္ရွိမယ္။ အေကာင္းနဲ ့ေတြ ့တဲ့အခါ ငါမွငါဆုိတဲ့ မာနျဖစ္မသြားဘူး။ အဆုိးနဲ ့ေတြ ့ရတဲ့အခါ စိတ္ဓာတ္က် မသြားရဘူး။ ဘယ္လုိ ေလာကဓံနဲ ့ေတြ ့ရေတြ ့ရ အားလံုးဟာ ရင့္က်က္မႈကို အေထာက္အကူျပဳမယ္"
ကၽြန္ေတာ္က ကၽြန္ေတာ့္သူငယ္ခ်င္းကို အားေပးရန္ တရားစကားေတြ ရွာေဖြစုေဆာင္းေနဆဲမွာပင္ ကၽြန္ေတာ့္ သူငယ္ခ်င္းကားက အိမ္ေရွ ့မွာ ဆုိက္လာသည္။ သူ ့ကို ဆရာေတာ္ဦးေဇာတိက ေဟာႀကားသည့္ ဗုဒၶ၏ရင္ခြင္မွာ တရား တိပ္ေခြမွ အေႀကာင္းအရာမ်ားကို ေဖာက္သည္ခ်ရပါမည္။
သူႏွင့္ ကၽြန္ေတာ္ စကားေတြ အမ်ားႀကီး ေျပာရေပလိမ့္ဦးမည္။
"လာသူငယ္ခ်င္းလာ"
အိမ္ေပၚသုိ ့ တက္လာေသာ သူ ့ကို လွမ္းႀကိဳလုိက္ရသည္။ သူမ်က္ႏွာမေကာင္း၊ ေျခလွမ္းေတြက တံု ့ေႏွးေႏွး၊ ဘိနပ္ခၽြတ္ေနပံုက ဆုတ္ဆုိင္းဆုိင္း။ ခါတုိင္းဆုိလွ်င္ "ေဟ့ သူငယ္ခ်င္းႀကီး ဘယ္လုိလဲကြာ ဘာညာ" ဟု ဆုိကာ ၀ုန္းဒုိင္း ဘိနပ္ခၽြတ္၊ ကမန္းကတန္း
အခန္းထဲ၀င္လာတတ္ေသာ သူ ့လႈပ္ရွားမႈေတြသည္ ယခုေတာ့...။
ဧည့္ခန္းတြင္း ကုလားထုိင္ေပၚ ထုိင္လုိက္ပံုကလည္း အရုပ္ႀကိဳးျပတ္။ "ဟူး" ကနဲ မႈတ္ထုတ္လုိက္ေသာ သက္ျပင္းကလည္း ရွည္လ်ားလွပါဘိ။ သူ ့ခမ်ာ ကၽြန္ေတာ့္ကိုလည္း မ်က္ႏွာခ်င္း မဆုိင္ႏုိင္ျပန္။ ျပဴးတင္းေပါက္မွေန၍ ခပ္ေ၀းေ၀းတစ္ေနရာကို ႀကည့္ေနသည့္ သူ ့မ်က္လံုးတြင္ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္မဲ့ေနေသာ အေတြးေတြ ထင္ဟပ္ေနသည္ဟု ကၽြန္ေတာ္ထင္သည္။ ကၽြန္ေတာ္ကပင္ စကားစရသည္။
"ရုတ္တရက္ဆုိေတာ့ မင္းဘယ္ေလာက္ ခံစားရမလဲဆုိတာ ငါကိုယ္ခ်င္းစာပါတယ္ သူငယ္ခ်င္း။ တကယ္ေတာ့ ငါ့အေနနဲ ့က အားေပးရုံ နည္းလမ္း ေျပာျပရုံဆုိေတာ့ ကာယကံရွင္ မင္းေလာက္ေတာ့ မခံစားရဘူးလုိ ့ မင္းေျပာမယ္ဆုိရင္လည္း ငါခံရမွာပါပဲ။ ဟုတ္တယ္ မင္းက ကာယကံရွင္ကိုး။ ငါက ေဘးလူဆုိေတာ့ ကုိယ္ခ်င္းစာရုံကလြဲလုိ ့ ကာယကံရွင္ေလာက္ေတာ့ ခံစားခ်က္ မျပင္းႏုိင္ဘူးေပါ့ကြာ"
သူဘာမွ် မေျပာ။ ျငိမ္ေနသည္။ အေ၀းတစ္ေနရာကို ႀကည့္ေနသည္။ သူ ့မ်က္လံုးတြင္ ဘာကိုမွ် မျမင္မွာေတာ့ ေသခ်ာသည္။ သူ ့စိတ္က ကၽြန္ေတာ့္စကားကို နားေထာင္ေနေပလိမ့္မည္။ သုိ ့အတြက္ မ်က္လံုးကိုဖြင့္၍ ႀကည့္ေနေသာ္လည္း ဘာကိုႀကည့္ေနမိမွန္းသိမွာ မဟုတ္သျဖင့္ သူ ့ခမ်ာ ျမင္ေနေသာ္လည္း သိမည္ မဟုတ္ေပ။ ကၽြန္ေတာ္က လက္ထဲတြင္ ကိုင္ထားေသာ ဓမၼဒါန စာအုပ္ငယ္ကေလးကို သူ ့ထံ လွမ္းေပးလုိက္သည္။ ဆရာ ဦးေဇာတိက (ပ်ဥ္းမနား) ေဟာႀကားခ်က္ကို ျပန္လည္ ပံုႏွိပ္ထားသည့္ ဓမၼဒါနစာအုပ္ကေလး။ (In the lap of the Buddha) ဗုဒၶ၏ ရင္ခြင္မွာ။
သူက စာအုပ္ကေလးကုိ ေလးလံလွေသာ သူ ့လက္မ်ားျဖင့္ လွမ္းယူေနသည္။
"ဒီစာအုပ္ကေလးကေတာ့ အိမ္ေရာက္ရင္ မင္းေအးေအး ေဆးေဆးဖတ္ေပါ့ကြာ၊ ဒါက တရားတိပ္ေခြ၊ ဒီထဲမွာကေတာ့ ဆရာေတာ္ေဟာေျပာခ်က္ အျပည့္အစံုပါတယ္။ စာအုပ္ကေတာ့ နည္းနည္းခ်ဳံ ့ထားတာေပါ့"
ကၽြန္ေတာ္ေတာ္က ကတ္ဆက္ထားရာေနရာသုိ ့ ေလွ်ာက္သြားျပီး တိပ္ေခြကို အစမ္းသေဘာဖြင့္ျပလုိက္သည္။ ယခုအခ်ိန္တြင္ ကၽြန္ေတာ္က သူ ့ကုိ ေျပာျပေနျခင္းထက္ ဆရာေတာ္၏ အသံက သူ ့အတြက္ စိတ္ေအးသက္သာရာရမႈကို ပုိျဖစ္ေစမည္ဟု ယံုႀကည္သည္။ ဆရာေတာ္၏ ေအးျမေသာ အသံသည္ အိမ္အတြင္း၌ ျဖန္ ့က်က္လႊမ္းမုိးသြားေတာ့သည္။
"မဟာပရိနိဗၺာနသုတ္မွာ ပါဠိလုိေဟာခဲ့တဲ့ ဂါထာေလးတစ္ပုဒ္ကို ဒီမွာ အဂၤလိပ္လုိ ဘာသာျပန္ထားတယ္။ အဓိပၸါယ္ကေလးက အင္မတန္ရွင္းပါတယ္။ အင္မတန္ရုိးပါတယ္ Be an island unto yourself.
ပင္လယ္ သမယဒၵရာ အလယ္ေခါင္မွာ ကၽြန္းေလးရွိတယ္။ ပင္လယ္ သမုဒၵရာမွာလည္း မုန္တုိင္းေတြထ၊ လႈိင္းႀကီးေတြထ ေနတယ္။ အဲဒီမွာ လူတစ္ေယာက္ကလည္း ေမ်ာေနတယ္ ဆုိပါေတာ့၊ ကၽြန္းကေလးတစ္ကၽြန္းျမင္ရင္ သူဘယ့္ႏွယ္ေနမလဲ၊ အင္မတန္ ၀မ္းသာမယ္၊ ဒီကၽြန္းကိုသာ ငါေရာက္သြားရင္ေတာ့ ငါဒီဒုကၡကေန လြတ္ကင္းျပီ၊ အားကိုးရာ အားထားရာရျပီ။ ေဆာက္တည္ရာရျပီ။ အဲဒီလုိျဖစ္မွာေနာ္၊ မိမိကိုယ္ကိုလဲ အဲဒီ လႈိင္းတံပိုးေတြထေနတဲ့ ပင္လယ္ သမုဒၵရာထဲက ကၽြန္းကေလး တစ္ကၽြန္းသဖြယ္ျဖစ္ေအာင္လုပ္ပါ။ ကိုယ့္ကိုယ္ကို လုပ္ယူရမွာေနာ္။ အလိုအေလ်ာက္ေတာ့ ျဖစ္မလာဘူး။ Be your own refuge...refuge ဆုိတာ အားကိုးရာ အားထားရာျဖစ္ေအာင္လုပ္ပါတဲ့။ ျပီးေတာ့ Make the Dhamma your island တရားကို မိမိအတြက္ ေဆာက္တည္ရာျဖစ္တဲ့ ကၽြန္းကေလးသဖြယ္ ျဖစ္ေအာင္လုပ္ပါ။ Make no other refuge တျခား ဘယ္အရာကိုမွ မိမိအတြက္ ကိုးကြယ္ရာ အားထားရာ မျဖစ္ေအာင္လုပ္ပါ။ ဒီစကားေတြဟာ အင္မတန္ ေလးနက္တယ္ေနာ္။ လူဆုိတာ ျပင္ပမွာပဲ ကုိးကြယ္ရာ အားထားရာႀကတာ။ အဲဒီလုိ ျဖစ္ေအာင္ မလုပ္နဲ ့။ ဒီစကားေတြဟာ အင္မတန္ေလးနက္တယ္ေနာ္။ လူဆုိတာ ျပင္ပမွာပဲ ကိုးကြယ္ရာ အားထားရာ ရွာေလ့ရွိတယ္။ ဗုဒၶဘာသာတရားမွာ ဘုရားက မိမိကုိယ္ကိုပဲ အားကိုးတယ္။ ျပင္ပ ဘယ္သူ ့ကိုမွ အားမကိုးဘူး။ အဲဒီေတာ့ အင္မတန္ စိတ္ဓာတ္ ခုိင္မာ ရင့္က်က္တဲ့ သူမွသာလွ်င္ အဲဒီစိတ္ဓာတ္မ်ိဳးထားလုိ ့ရတယ္။ အဲဒီ အလုပ္ကို လုပ္လုိ ့ရတယ္။ စိတ္ဓာတ္ေပ်ာ့ညံ့တဲ့သူဟာ ကိုယ့္ကိုယ္ကို အားမကိုးခ်င္ဘူး။ အားကိုးရာကိုပဲ ရွာေနတယ္။ ဘယ္သူ ့ကိုမ်ား အားကိုးရမလဲ။ ကယ္တင္ရွင္၊ တန္ခုိးရွင္၊ အဲဒီလုိ လုိက္ရွာေနတာေနာ္။ အဲဒီေတာ့ ဗုဒၶဘာသာတရားက ကယ္တင္ရွင္၊ တန္ခုိးရွင္ ကုိးကြယ္တဲ့တရား မဟုတ္ဘူး။ တကယ္ေျပာမယ္ဆုိရင္ ပုဂၢိဳလ္ကို ကိုးကြယ္တဲ့တရားမဟုတ္ဘူး။ ဒါေႀကာင့္ ျမတ္စြားဘုရားေတာင္မွ "တရားကုိသိမွ ဘုရားကိုသိမယ္" "တရားကိုျမင္မွ ဘုရားကို ျမင္မယ္" "ျမတ္စြာဘုရားရဲ့ ခႏၶာကိုယ္ေတာ္ေတာင္မွာ သဗၺညဳတ ဥာဏ္ေတာ္ရဲ့ ကိန္း၀ပ္ရာသာ ျဖစ္တယ္ေနာ္"
ဧည့္ခန္းထဲတြင္ သူႏွင့္ကၽြန္ေတာ္ တရားအတူတူနာေနရင္းမွ သူ ့ကို အ႕ကဲခတ္ေနရသည္။ သူစိတ္၀င္စားဟန္မရွိလွ်င္ ကၽြန္ေတာ္ ကက္ဆက္ကို သြားပိတ္လုိက္မယ္လုိ ့ စိတ္ကူးသည္။ သုိ ့ေသာ္ သူ စိတ္၀င္တစားရွိေနသျဖင့္ ကၽြန္ေတာ္ ဆက္၍ ျငိမ္ေနလုိက္သည္။ ဆရာေတာ္၏ တရားသံကို ဆက္လက္ႀကားေနရဆဲပင္ -
"ဒီစာအုပ္ကို ေရးလုိက္တဲ့ တပည့္ သူ ့ဘ၀သူ ့အေျခအေနက သူက အသက္ေလးဆယ္ငါးႏွစ္ေလာက္ရွိျပီ။ သူ ့မွာ ကုလုိ ့မေပ်ာက္ႏုိင္ေတာ့တဲ့ ေရာဂါတစ္ခုလည္း ျဖစ္တယ္ေနာ္၊ အဲဒါကေတာ့ ေသခ်ာတယ္။ ဒီေရာဂါ ဘယ္လုိမွ မေပ်ာက္ႏုိင္ေတာ့ဘူး၊ ဆရာ၀န္ေတြကလည္း ႏွစ္အပုိင္းအျခား၊ ခန္ ့မွန္းျပီးေတာ့ ဘယ္ေလာက္အထိေအာင္ေနရမလဲေျပာတယ္။ အခု သူ ဆရာ၀န္ေတြ ခန္ ့မွန္းထားတာထက္ ႏွစ္ေတာ္ေတာ္ေက်ာ္သြားျပိး အသက္ရွည္ခဲ့တာေနာ္"
သည္ေနရာအေရာက္တြင္ သူငယ္ခ်င္းျဖစ္သူ ပုိမုိ စိတ္၀င္စားဟန္ျပလာသည္။ ကုလားထုိင္ေပၚမွာ ထုိင္ေနေသာ ပံုစံကိုျပင္သည္။ ပိုမုိစူးစူးစုိက္စုိက္ နားစြင့္ေနျပန္သည္။
"ဆရာ၀န္ေတြ ခန္ ့မွန္းထာက ေလးငါးႏွစ္ေလာက္ပဲ ေနရေတာ့မယ္။ ခန္ ့မွန္းတာကိုး။ ဒီစာအုပ္ကို ႀကည့္ေတာ့ ခုႏွစ္က ၁၉၉၄ ခုႏွစ္၊ သူ မက်န္းမမာျဖစ္ေနတာက ၁၉၈၁ ခုႏွစ္ကတည္းက၊ ႀကာျပီ။ ဆရာ၀န္ေတြေဟာတာထက္ သူက အသက္ပိုရွည္ေနတယ္။ အံ့ႀသစရာပဲ။ သူက ဘယ္ေလာက္ထိေအာင္ ယံုႀကည္သလဲဆုိေတာ့ ဒီအတုိင္းသာ တရားကို ဆက္ျပီး အားထုတ္သြားမယ္ဆုိရင္ သူသက္တမ္းေစ့ ေနႏုိင္ေလာက္တယ္တဲ့၊ ေရာဂါတစ္ခုျဖစ္လာတာနဲ ့ ငါေတာ့ ေသေတာ့မယ္လုိ ့ သူ မယံုႀကည္ဘူးတဲ့။ သူ ့ဟာသူ အခုေနခဲ့တာနဲ ့ပဲ ဆရာ၀န္ေျပာတဲ့အတုိင္း ျဖစ္မလာေတာ့ဘူးဆုိတာ သူေတြ ့လာျပီပဲ။ သို ့ေသာ္လည္းပဲ ငါမေသေတာ့ဘူးဆုိျပီး ေပါ့ေပါ့ေနတာလားဆုိေတာ့ မဟုတ္ဘူးေနာ္။ ငါမေသႏုိင္ေသးဘူးလုိ ့ပဲ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ရွိတယ္ေနာ္။ တရားကိုလည္း ေန ့တုိင္း အားထုတ္သြားတယ္။ လုပ္သင့္ လုပ္ထိုက္တာေတြလည္း အကုန္လံုး လုပ္သြားတယ္။ အဲဒီေတာ့ ေသမယ္လုိ ့ေတြးျပီးေတာ့ စိတ္ညစ္ျပီးေတာ့ လုပ္သင့္လုပ္ထုိက္တဲ့ စီးပြားေရး၊ က်န္းမာေရး၊ လူမႈေရး၊ ပညာေရး၊ ဘာသာေရး၊ တရားေရးေတြကို မလုပ္ဘဲေနရင္လည္း ဘာမွ အက်ိဳးမရွိဘူး။ အဲဒီေတာ့ ေသမွာကို ေတြးျပီးေတာ့ စိတ္ဓာတ္က်ေနဖုိ ့ မဟုတ္ဘူး။ ေသမွာကို ေတြးျပီးေတာ့ အခ်ိန္ရွိတဲ့အခိုက္ အဲဒီအခ်ိန္ကို အေကာင္းဆံုးအသံုးခ်သြားလုိက္ပါ။ သူကိုယ္တုိင္ အဲဒါ လုပ္တယ္။"
သူလက္ကာျပရင္းမွ "ရျပီ သူငယ္ခ်င္း၊ ငါသေဘာေပါက္ျပီ" ဟု ဆုိလာသည္။ တခ်ိန္လံုး တိတ္ဆိတ္ေနေသာ သူ ့ထံမွ အသံထြက္ေပၚလာျခင္းျဖစ္သည္
ကၽြန္ေတာ္ေနရာမွထ၍ ကက္ဆက္ကို သြားပိတ္လုိက္ရသည္။ ျပီးေတာ့ ကက္ဆက္ေခြကို ျပန္ယူလာကာ သူ ့ကို ေပးလုိက္သည္။ သူေနရာမွပင္ထ၍ သြားရန္ ျပင္ဆင္ေနေပျပီ။
"ေက်းဇူးပဲကြာ၊ သူငယ္ခ်င္း မင္းဆီလာတာ အားေဆးတစ္ခြက္ေသာက္လုိက္ရသလုိပဲ၊ ဒီစာအုပ္ကို ငါေသေသခ်ာခ်ာ ဖတ္မယ္။ ဒီတိတ္ေခြကို ငါေသေသခ်ာခ်ာ နားေထာင္မယ္။ ျပီးေတာ့ ဒီထဲက ဆရာေတာ္ေဟာထားတဲ့လူလုိ ငါျဖစ္ေအာင္ ႀကိဳးစားမယ္။ ေလာကမွာ
တစ္ခုလုပ္လုိ ့မရေတာ့ရင္ ေနာက္ထပ္ လုပ္စရာ အမ်ားႀကီး ရွိေနေသးတယ္ဆုိတာ ငါသေဘာေပါက္ျပီကြာ"
သူ ့အသံသည္ လႈိဏ္သံပါ၍ အားေကာင္းေနသည္။ ဟုိစဥ္တစ္ခါတုနး္ကတည္းက အသံမ်ိဳးမဟုတ္ေတာ့။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ကၽြန္ေတာ္ကေတာ့
သူ ့စိတ္ကို တည့္လာေအာင္ အားေကာင္းလာေအာင္ လုပ္ေပးရက်ိဳးနပ္ေပေတာ့မည္။ သူ ကၽြန္ေတာ့္ကို ႏႈတ္ဆက္၍ ထြက္သြားသည္။
သူ ့ေျခလွမ္းမ်ားသည္ လာတုန္းကလုိ မဟုတ္ေတာ့၊ အေတာ္အတန္ သြက္လက္သြားေပျပီ။
သည္တိပ္ေခြကို နားေထာင္ရင္း တရားနာႀကားခဲ့စဥ္က ကၽြန္ေတာ္ သတိထားမိခဲ့ေသာ စာပုိဒ္ေလးတစ္ပုိဒ္ကို ကၽြန္ေတာ့္ သူငယ္ခ်င္းျဖစ္သူသည္ သူ ့အိမ္မွာ နားေထာင္ရင္းမွ အထပ္ထပ္ အခါခါ ဆင္ျခင္ႏွလံုးသြင္းႏုိင္ပါေစဟု ဆုေတာင္းေနမိပါေတာ့သည္။
"I know that I would like to die with full elarity of mind. This feeling is very important."
ေသတဲ့အခ်ိန္မွာ မေတြမေ၀၊ ႀကည္ႀကည္လင္လင္ ျပည့္ျပည့္၀၀ သိေနတဲ့စိတ္နဲ ့ေသခ်င္တယ္ဆုိတာ ကၽြန္ေတာ္ ေသေသခ်ာခ်ာ သိပါတယ္။ ဒါဟာ သိပ္အေရးႀကီးတယ္လုိ ့ ခံစားရပါတယ္။
ေသခါနီးမွာ သတိေကာင္းေကာင္းနဲ ့ ခႏၶာမွာျဖစ္တာ စိတ္မွာျဖစ္တာကို ရႈသိျပီး ေသရတာအေကာင္းဆံုးျဖစ္ပါတယ္။ အဲဒီလုိ ေသခါနီးမွာ သတိေကာင္းဖုိ ့ဆုိတာက မေသခင္ ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာကတည္းက ႀကိဳတင္ေလ့က်င့္ထားမွ ျဖစ္ႏုိင္မယ္။ ဒါေႀကာင့္ အျမဲတမ္း အတတ္ႏုိင္ဆံုး သတိေကာင္းေကာင္းနဲ ့ ႀကည္ႀကည္လင္လင္ သိႏုိင္ေအာင္ကို သိေနတဲ့ အက်င့္ကိုလုပ္ထားရမယ္။ ဒါဟာ မေသခင္မွာ အေကာင္းဆံုးေနနည္းျဖစ္ျပီး ေသခါနီးမွာ အေကာင္းဆံုး ေသနည္းျဖစ္ပါတယ္။
ေသခါနီးမွာ သတိကို အားကိုးရမယ္။ သတိရွိမွ ခႏၶာမွာ ျဖစ္ပ်က္တာကို သိႏုိင္မယ္။ အနတၱကိုသိရင္းနဲ ့ ေသရတာ ေကာင္းတယ္။
အတၱစြဲနဲ ့ေသရတာ ဆင္းရဲတယ္။ အျမဲတမ္း အနတၱကို ဥာဏ္မွာ ျမင္ေနေအာင္ ႏွလံုးသြင္းတဲ့ အေလ့အက်င့္ရွိေအာင္ ႀကိဳးစားပါ။
(စာေရးသူ - ျမသန္းစံ)

အသက္ရွည္လိုလွ်င္ အသည္းကို ညွာတာပါ.....

အသည္းဟာ လူ႕ခႏၶာကိုယ္မွာ အလြန္အေရးပါတဲ့ အခန္းက႑မွ ပါ၀င္ပါတယ္။ ခႏၶာကိုယ္မွာ ရိွတဲ့ ဇီ၀ျဖစ္စဥ္ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားမွာ သူပါ၀င္ပါတယ္။ အညစ္အေၾကးေတြ စြန္႕ပစ္ျခင္းနဲ႕ အဆိပ္အေတာက္ေတြကို ဓာတ္ျပယ္ေအာင္လည္း သူကပဲ လုပ္ေပးပါတယ္။ အစာေျခဖို႕အတြက္ အစာေျခရည္ေတြကိုလည္း သူကပဲ ထုတ္ေပးတယ္။ ကိုယ္စားလိုက္တဲ့ ကစီဓာတ္၊ အသားဓာတ္နဲ႕ အဆီဓာတ္ေတြကို လိုရင္သံုး မလိုရင္ သိုေလွာင္ဖို႕အတြက္လည္...း အသည္းကပဲ အဓိက လုပ္ေဆာင္ေပးတာပါ။ ဒါ့ေၾကာင့္ တသက္လံုး သံုးရမယ့္ အသည္းကို မလို္အပ္ဘဲ အလြန္အကၽြံ မခိုင္းမိေစဖို႕ အေရးၾကီးပါတယ္။ ေနာက္ျပီး လူေတြက ႏွလံုးေရာဂါ၊ ေသြးတိုးေရာဂါေတြနဲ႕ ဆီးခ်ိဳေရာဂါေတြ အေၾကာင္းက သိသင့္သေလာက္ သိလာေတာ့ ေရွာင္တာေဆာင္တာေတြ လုပ္လာၾကတယ္။ ေသြးတိုးတို႕ ဆီးခ်ိဳတို႕ ေၾကာက္စရာေကာင္းသလို အသည္းကလည္း မေမ့သင့္တဲ့ အစိတ္အပိုင္းတစ္ခုျဖစ္ပါတယ္။ ဒါ့ေၾကာင့္ အသည္းက်န္းမာေရးကို ေကာင္းေအာင္ မည္ကဲ့သို႕ ျပဳမူေနထိုင္ရမည္ကို တင္ဆက္သြားမွာ ျဖစ္ပါတယ္။

နံပါတ္(၁)။ ။အစားအေသာက္စားတဲ့အခါမွာ ကိုယ့္ခႏၶာကို ကိုယ္နားေထာင္ပါ။ ဗိုက္မဆာလွ်င္မစားပါႏွင့္။ ဆာတယ္မဆာဘူးဆိုတာက ကိုယ့္ရဲ႕ စိတ္နဲ႕လည္း ဆိုင္ေသးတယ္။ ဒါ့ေၾကာင့္ တကယ္မလိုအပ္လွ်င္ ငါမစားဘူးဟု စိတ္ကို တင္းထားရမည္။ ဥပမာ။ ေန႕လည္ ၁၂ နာရီေလာက္က ေန႕လည္စာ စားထားလွ်င္ ညေန ၄ နာရီေလာက္အထိေတာ့ ေနႏိုင္မည္ျဖစ္သည္။ အဲဒါကို ၂ နာရီေလာက္မွာ မိတ္ေကာင္းလို႕ အျပင္မွာ တစ္ခုခုစားလိုက္တာမ်ိဳးျဖစ္သည္။ ဒါမွ မဟုတ္ အသုတ္သည္ကိုေတြ႕လို႕ ၀ယ္စားတာမ်ိဳးျဖစ္သည္။ လိုတာထက္ ပိုစားေတာ့ ဘာျဖစ္ပါသလဲ။ အသည္းက ကိုယ္စားလိုက္တဲ့အစာထဲမွာ ပါ၀င္တဲ့ အစာအာဟာရေတြကို စီမံခန္႕ခဲြေနရတယ္။ ကိုယ္က အမ်ားၾကီးစားရင္ အသည္းမွာ တာ၀န္ပိလာတယ္။ ၾကာလာေတာ့ metabolism လို႕ေခၚတဲ့ ဇီ၀ျဖစ္စဥ္ေတြ ကေမာက္ကမ ျဖစ္လာတယ္။ စားလိုက္တဲ့ ကစီဓာတ္ ေတြကို ေသြးထဲမွာ မမ်ားလာေအာင္ pancreas အကူအညီနဲ႕ အင္ဆူလင္ ေဟာ္မုန္းေတြကို အမ်ားၾကီးထြက္ေစတယ္။ ၾကလာေတာ့ pancreas က ပင္ပန္းျပီး အင္ဆူလင္မထုတ္ႏိုင္ေတာ့ဘူး။ အဲဒီမွာ အမ်ိဳးအစား- ၂ ဆီးခ်ိဳက ၀င္လာပါေရာ။ စားလိုက္တဲ့ အဆီေတြကို ေကာင္းေကာင္းမေျခဖ်က္ႏိုင္ေတာ့ဘဲ အသည္းမွာ အဆီေတြ စုလာမယ္။ တျခားေနရာေတြမွာ အဆီေတြ စုလာမယ္။ အသည္းမွာ အဆီစုတာကို fatty liver လို႕ေခၚပါတယ္။ အသည္းေရာင္ျခင္း မရိွဘဲနဲ႕ အသည္းေျခာက္တဲ့ အဆင့္ကို ကူးသြားႏိုင္တဲ့အတြက္ ေၾကာက္စရာ ေကာင္းလွပါတယ္။ ဒါ့ေၾကာင့္ အစားအေသာက္ကို လိုအပ္သေလာက္သာ စားသံုးဖို႕လိုပါတယ္။ စားတဲ့အခါမွာလည္း ေကာင္းမြန္စာ ခ်က္ျပဳပ္ထားတဲ့ ဟင္းလ်ာေတြကို စားသံုးဖို႕ လိုပါတယ္။
နံပါတ္(၂)။ ။ေရကို ေန႕စဥ္ လံုေလာက္စြာ ေသာက္ဖို႕ လိုအပ္ပါတယ္။ လူတစ္ေယာက္ဟာ တစ္ေန႕တာမွာ ေသာက္ရည္ ၂ လီတာ ခဲြစာေလာက္ ေသာက္ရပါမယ္။ အဲဒီေလာက္မွာ မေသာက္ရင္ ေက်ာက္ကပ္ဟာ အညစ္အေၾကးမ်ား စြန္႕ပစ္ဖို႕ အလုပ္ေကာင္းေကာင္းလုပ္ႏိုင္မွာ မဟုတ္ပါဘူး။ ေက်ာက္ကပ္က မႏိုင္ရင္ အသည္းက ကူေပးရတဲ့အတြက္ မလိုအပ္ဘဲ အလုပ္ရွဳပ္တာေပါ့။ ဒါ့ေၾကာင့္ တေန႕တာကာလမွာ ေရကို နည္းနည္း နဲ႕ ခဏခဏေသာက္ေပးျခင္းအားျဖင့္ အသည္းအတြက္ေကာင္းသလို ေက်ာက္ကပ္ကိုပါ ေဆးျပီးသား ျဖစ္သြားမွာပါ။ ဗမာေတြက ဆီးခဏခဏသြားရင္ မၾကိဳက္ၾကဘူး။ ဆီးသြားတာနဲ႕ ေက်ာက္ကပ္ကစစ္ထုတ္တာနဲ႕ က တုိုက္ရိုက္ေတာ့လည္း မဆိုင္ပါဘူး။ ေရမ်ားမ်ားေသာက္ျပီး ခဏခဏ မသြားခ်င္ရင္ ေအာင့္ထားတတ္ေအာင္ က်င့္ထားျခင္းက အသံုး၀င္မွာ ျဖစ္ပါတယ္။

နံပါတ္(၃)။ ။တတိယေျမာက္အခ်က္ကေတာ့ အရမ္းခ်ိဳတဲ့ အစားအေသာက္ေတြကို မစားဖို႕ပါပဲ။ သဘာ၀အတုိင္းခ်ိဳတဲ့ အသီးအႏွံေတြကိုေတာ့ စားလို႕ရပါတယ္။ မစားသင့္တာကေတာ့ junk food လို႕ေခၚတဲ့ အသင့္စားအခ်ိဳစာေတြ၊ သၾကားလံုးေတြ၊ အရမ္းခ်ိဳတဲ့ ေပါင္မုန္႕ ကိတ္မုန္႕ေတြ ျဖစ္ပါတယ္။ သူတို႕ဆီမွာ ပါ၀င္တဲ့ သၾကားေတြဟာ ေသြးထဲကို ေရာက္သြားတာနဲ႕ ေသြးထဲက သၾကား level ကို အရမ္းျမွင့္တင္လိုက္တယ္။ ဒီအခါမွာ အသည္းဟာ အင္ဆူလင္ ေဟာ္မုန္းရဲ႕ အကူအညီနဲ႕ ေသြးထဲက ပိုလွ်ံေနတဲ့ သၾကားေတြကုိ ေလ်ာ့နည္းသြားေအာင္ လုပ္ရပါတယ္။ ခဏခဏ လုပ္ေနရရင္ အသည္းဟာ ေကာင္းစြာ အလုပ္ ္္မလုပ္ႏိုင္ေတာ့ဘဲ ဆီခ်ိဳေရာဂါ အ၀လြန္ေရာဂါေတြ ျဖစ္လာႏိုင္ပါတယ္။ ေနာက္ျပီး ကိုယ္က အခ်ိဳဓာတ္ကို ၾကိဳက္သူဆိုရင္ အေကာင္းဆံုးနည္းလမ္းက သဘာ၀အသီးအႏွံ၊ ပ်ားရည္ အစရိွတဲ့ green product ေတြကိုသာ စားသံုးသင့္ပါတယ္။

နံပါတ္(၄)။ ။စတုထၱအခ်က္ကေတာ့ အစာလမ္းေၾကာင္းကို က်န္းမာေအာင္ ထိန္းသိမ္းဖို႕ လိုအပ္ပါတယ္။ ကြ်န္ေတာ္တို႕ စားလိုက္သမွ်ကို အူေတြထဲမွာ ေျခဖ်က္ျပီးရင္ အသည္းဆီ အရင္ဆံုးေရာက္တာပါ။ ကိုယ္စားတဲ့အစာေတြက မသန္႕ရွင္းတဲ့ အစာေတြ ျဖစ္ေနရင္ ဘက္တီးရီးယားပိုးေတြ၊ ဗိုင္းရပ္စ္ပိုးေတြ၊ သန္ေကာင္ဥေတြ ပါလာတတ္ပါတယ္။ အူေတြထဲမွာ ရိွတဲ့ ခုခံတဲ့ စနစ္ေတြက ဒီေကာင္ေတြကို ႏိွမ္နင္းႏိုင္တယ္ဆိုေပမယ့္ အရည္အတြက္နဲ႕လည္း ဆိုင္ပါေသးတယ္။ ကာလ၀မ္းေရာဂါပိုးဟာ အေကာင္အေရအတြက္ နည္းနည္း စားမိရင္ လူကို ဘာမွ ဒုကၡမေပးႏိုင္ေပမယ့္ လံုေလာက္တဲ့ အေရအတြက္ကို စားမိရင္ ကာလ၀မ္းေရာဂါကိုျဖစ္ေစႏိုင္ပါတယ္။ ဒီေနရာမွာ အသည္းကို အဓိက ဒုကၡေပးႏိုင္တာက သန္ေကာင္ဥေတြပါပဲ။ အခ်ိဳ႕ေသာ သန္ေကာင္ေတြက အူထဲမွာ အေကာင္ေပါက္ျပီးရင္ အသည္းထဲ အထိေရာက္ေအာင္ သြားပါတယ္။ ျမန္မာျပည္မွာ သန္ေကာင္ပိတ္လို႕ သည္းေျချပြန္လမ္းေၾကာင္းေရာင္ရမ္းျပီး ေဆးရံုေရာက္တဲ့ လူနာအေရအတြက္လည္း မနည္းလွပါဘူး။ ေရာဂါျဖစ္တဲ့သူေတြကို ေရာဂါရာဇ၀င္ေမးၾကည့္ရင္ ဆင္းရဲႏြမ္းပါးသူေတြ အျဖစ္မ်ားျပီး လမ္းေဘးစာေတြ အသုတ္ေတြ ၀က္သားဒုတ္ထိုးေတြ ပံုမွန္စားသူေတြ ျဖစ္ၾကပါတယ္။ ကိုယ္က လံုေလာက္တဲ့ ၀င္ေငြမရိွလို႕ အဆင္ေျပသလိုစားရတာကို အျပစ္မေျပာလိုေပမယ့္ လမ္းေဘးမွာ ဖုန္ေတာထဲမွာ ေရာင္းတဲ့ အစာေတြ ကိုမွ ၾကိဳက္ႏွစ္သက္တဲ့ သူေတြကိုေတာ့ တားျမစ္ခ်င္ပါတယ္။ အစားအေသာက္ကို သန္႕ရွင္းလတ္ဆတ္တာကို စားပါ။ မိွဳတက္ေနေသာ အစားအေသာက္မ်ားသည္လည္း လူကို ဒုကၡေပးႏိုင္ပါတယ္။ မိွဳရိွမရိွကို အေရာင္ေျပာင္းလဲျခင္းႏွင့္ အနံ႕တို႕ အေပၚ မူတည္၍ ခဲြျခားႏိုင္ပါတယ္။ မိွဳသည္ အသည္းေျခာက္ေစႏိုင္သည္။ အသည္းကင္ဆာျဖစ္ေစနိဳင္သည္။

နံပါတ္(၅)။ ။အသည္းဟာ အစာအိမ္နဲ႕ အူလမ္းေၾကာင္းနဲ႕ တဲြဖက္ျပီး အလုပ္လုပ္ရတဲ့အတြက္ အူလမ္းေၾကာင္းမေကာင္းရင္ သူလည္း ေဖာက္တတ္ပါတယ္။ အထူးသျဖင့္ ၀မ္းခ်ဳပ္တဲ့ အခါေတြမွာ အူေတြထဲမွာ ဘက္တီးရီးယားပိုးေတြ ေပါက္ပြားလာတတ္တယ္။ သာမန္လူေတြမွာေတာ့ သိပ္ျပီး မသိသာလွေပမယ့္ အစကတည္းက အသည္းေကာင္းစြာ အလုပ္မလုပ္သူေတြ၊ အသည္းေျခာက္ေရာဂါရိွသူေတြအတြက္ အသက္အႏၱာရာယ္ စိုးရိမ္ရသည္အထိ ဒုကၡေပးႏိုင္ပါတယ္။ ထို႕ေၾကာင္ မူလက အသည္းမေကာင္းရင္ ၀မ္းမခ်ဳပ္ေအာင္ သတိထားဖို႕လိုပါတယ္။

နံပါတ္(၆)။ ။သဘာ၀အေရာင္မဟုတ္တဲ့ ဆိုးေဆးပါတဲ့ အစားအေသာက္ေတြ၊ ၾကာရွည္ခံေအာင္ ထည့္တဲ့ ယမ္းစိမ္းေတြဟာ အသည္းရဲ႕ ရန္သူေတြ ျဖစ္ပါတယ္။ အလြယ္ဆံုး မွတ္တဲ့ နည္းလမ္းကေတာ့ အဲဒါေတြ ပါတဲ့ အစာမ်ားမ်ားစားေလေလ အသည္းက ျမန္ျမန္ပ်က္စီးေလ ဆိုတာပါပဲ။ အသည္းမေကာင္းရင္ အသက္တိုပါလိမ့္မယ္။ ဒါ့ေၾကာင့္ အသက္ကို ဥာဏ္ေစာင့္သည့္ သေဘာရိွေသာေၾကာင့္ ေရွာင္ၾကရွားၾကပါ။

နံပါတ္(၇)။ ။ေနာက္ဆံုးအခ်က္ကေတာ့ လူအမ်ားသိၾကသည့္ အရက္ႏွင့္ ေဆးလိပ္ပင္ ျဖစ္ပါတယ္။ သူတို႕နဲ႕ ပတ္သက္လို႕ကေတာ့ ထပ္မံမေျပာလိုေတာ့ပါဘူး။ အရက္ထဲမွာေတာင္မွ အရက္အတု၊ အရက္အျပင္းေသာက္သူက ပိုထိတယ္။ အေကာင္းစားအရက္ ေသာက္တဲ့သူက သိပ္ျပီး မထိဘူး။ ေသာက္ပံုေသာက္နည္းမွာလည္း ေခြးေသာက္ေသာက္သူက သူေဌးေသာက္ေသာက္သူထက္ ပိုထိတယ္။ အျမည္းမပါဘဲ ေသာက္သူက အျမည္းစားျပီး ေသာက္သူထက္ ပိုဆိုးပါတယ္။


Posted by ဇီ၀က (ေဆး-၂)

A bout The Buddha..

The Buddha was born in Kapilavutthu in 623 B. C. His personal name was Siddhattha (Siddhartha in Sanskrit), and family name was Gotama (Skt. Gautama), lived in North India. His father, Suddhodana, was the ruler of the kingdom of the Sakyas (in modern Nepal). His mother was queen Maya. According to the custom of the time, he was married quite young, at the age of sixteen, to a beautiful and devoted young princess named Yasodhara of Devadaha City. The young prince lived in his palace with every luxury at his command. But all of a sudden, confronted with the reality of life and the suffering of mankind, he decided to find the solution the way out of this universal suffering. At the age of 29, soon after the birth of his only child, Rahula, he left his kingdom and became an ascetic in search of this solute on.

For six years the ascetic Gotama wandered about the valley of the Ganges, meeting famous religious teachers, studying and following their systems and methods, and submitting himself to rigorous practices. They did not satisfy him. So he abandoned all traditional religious and their methods and went his own way. It was thus that one evening, seated under the tree (since then known as the Bodhi- or Bo-tree, ‘the Tree of Wisdom’) on the bank of the river Neranjara at Buddha-Gaya (near Gaya in modern Bihar), at the age of 35, Gotama attained Enlightenment, after which he was known as the Buddha, ‘The Enlightened One’.

After his Enlightenment, Gotama the Buddha delivered his first sermon to a group of five ascetics, his old colleagues, in the Deer Park at Isipatana (modern Sarnath) near Benares. From that day, for 45 years, he taught all classes of men and women kings and peasant, Brahmins and outcasts, bankers and baggers, holy men and robbers_ without making slighted distinction between them. He recognized no differences of caste or social groupings, and the Way he preached was open to all men and women, who were ready to understand and to follow it.

At the age of 80, the Buddha passed away at Kusinara (in modern Uttar Pradesh in India).

The Buddha was the only teacher who claimed to be a human being, pure and simple. He attributed all his realization, attainments and achievements to human endeavour and human intelligence. A man and only a man can become a Buddha. Every man has within himself the potentiality of becoming a Buddha, if he so wills it and endeavours. We can call the Buddha a man par excellence. He was so perfect in his ‘humanness’ that he came to be regarded later in popular religion almost as ‘super-human’.

Man’s position, according to Buddhism, is supreme. Man is his own master, and there is no higher being or power that sits in judgment over his destiny.

‘One is one’s own refuge, who else could be refuge?’ said the Buddha. He admonished his disciples to ‘be a refuge to themselves’, and never to seek refuge in or help from anybody else. He taught, encouraged and stimulated and each person to develop himself and to work out his own emancipation, for man has the power to liberate himself from all bondage through his own perso nal effort and intelligence. The Buddha says: ‘You should do your work, for the Buddha, Tathagatas only teach the way.’ If the Buddha is to be called a ‘saviour’ at all, it is only in the sense that he discovered and showed the Path to Liberation, Nirvana. But we must tread the Path ourselves.

The Buddha said that there was no esoteric doctrine in his teaching, nothing hidden in the ‘closed-fist of the teacher’, acariya-mutthi, or to put in other words, there never was anything ‘up his sleeve’.

BUDDHA: The Fully-Enlightened-One; Knower of the Four Ariya Truths (Noble Truths) who can make others understand them as he himself has understood. For the welfare of all living beings, the Buddha appeared in this world.

The heart of the Buddha’s teaching lies in the Four Noble Truths, Cattari Ariyasaccani, which he expounded in the very first sermon to his old colleagues, the five ascetics, at Isipatana (modern Sarnath) near Benares.

THE FOUR ARIYA TRUTHS OR THE FOUR NOBLE TRUTHS Catusacca realized by the Noble ones, Ariayas, are:

1. The Noble Truth of Suffering or Pain is Dukkha Sacca. The concept of suffering or pain, dukkha may be viewed from three aspects:

1.1 All kind of suffering in life like birth, old age, sickness, death, association with unpleasant persons and conditions, separation from beloved ones and pleasant conditions, not getting what one desires, grief, lamentation, distress --- all such forms of physical and mental suffering, which are universally accepted as suffering or pain, are included in dukkha as ordinary suffering, dukkha-dukkha.

1.2 A happy feeling, a happy condition in life, is not permanent, not everlasting. It changes sooner or later. When it changes, it produces pain, suffering, unhappiness. This vicissitude is included in dukkha as suffering produced by change, viparinama-dukkha.

1.3 What we call a ‘being’, or an ‘individual’ or ‘I’, according to Buddhist philosophy, is only a combination of ever-changing physical and mental forces or energies, which may be divided into five groups or aggregates, pancakkhandha. The Buddha says: ‘In short these five aggregates of attachment are suffering, dukkha’. We will understand this point better when we have some notion of the five aggregates which constitute the so called ‘being’.

Now, what are these five?

Aggregate, which is the object of clinging, Upadanakkandha: The five aggregates made up of mind and matter, which form the object of clinging or grasping represented by Upadanak-kandha, embody the Truth of Suffering, dukkha.

The five aggregates are:

1.3.1 The first is the Aggregate of corporeality, Rupakkhandha. In this term ‘Aggregate of corporeality’ are included the traditional Four Great Elements, cattari mahabhutani, namely, solidity, fluidity, heat and motion. The four primary elements and corporeality dependent on them constitute the aggregate of corporeality;

1.3.2 Aggregate of consciousness, Vinnanakkhandha: All kinds of consciousness which cognize the sense-objects form the aggregate of consciousness;

1.3.3 Aggregate of sensation, Vedanakkhandha: Physical ease and physical discomfort, joy and distress, and feeling of indifference constitute the aggregate of sensation;

1.3.4 Aggregate of perception, Sannakkhandha: Perception of various sense-objects, such as visible objects, sounds, etc, by the six senses constitute the aggregate of perception;

1.3.5 Aggregate of volitional activity, Sankharakkhandha: Apart from sensation and perception, the remaining fifty mental concomitants such as contact constitute the aggregate of volitional activity.

Very briefly these are the five Aggregates. What we call a ‘being’, or an ‘individual’, or ‘I’, only a convenient name or a label given to the combination of these five groups. They are all impermanent, all constantly changing. ‘Whatever is impermanent is suffering, dukkha’. This is the true meaning of the Buddha’s words: ‘In brief the five Aggregates of Attachment is suffering, dukkha.’ They are not the same for two consecutive moments. Here A is not equal to A. They are in a flux of momentary arising and disappearing.

2. The Noble Truth of the Origin of Suffering or Pain, Dukkha, is Samudaya Sacca. The Craving, Tanha for the aggregates is the origin of Suffering or Pain, dukkha. It is this “thirst” (craving, tanha) desire, greed, craving, manifesting itself in various ways, that gives rise to all form of suffering and the continuity of beings.

Here the term ‘thirst’ includes not only desire for, and attachment to, sense-pleasures, wealth and power, but also desire for, and attachment to, ideas and ideals, views, opinions, theories, conceptions and beliefs, dhamma-tanha. According to the Buddha’s analysis, all the troubles and strife in the world, from little personal quarrels in families to great wars between nations and countries, arise out of this selfish ‘thirst’. From this point of view, all economic, political and social problems are rooted in this selfish ‘thirst’. Great statesmen who try to settle international disputes and talk of war and peace only in economic and political terms touch the superficialities, and never go deep into the real root of the problem. As the Buddha told Rattapala: ‘The world lacks and hankers, and is enslaved to “thirst”.’

Every one will admit that all the evils in the world are produced by selfish desire. This is not difficult to understand. But how this desire, ‘thirst’, can produce re-existence and re-becoming is a problem not so easy to grasp.

We have seen earlier that a being is nothing but a combination of physical and mental forces or energies. What we call death is the total non-functioning of the physical body. Do all these forces and energies stop altogether with the non-functioning of the body? Buddhism says ‘No’. Will, desire, thirst to exist, to continue, to become more and more, is a tremendous force that moves whole lives, whole existences that even moves the whole world. This is the greatest force, the greatest energy in the world. According to Buddhism, this force does not stop with the non-functioning of the body, which is death; but it continues manifesting itself in another form, producing re-existence which is called rebirth.

Now, another question arises: If there is no permanent, unchanging entity or substance like Self or Soul, atman, what is it that can re-exist or be reborn after death? Before we go on to life after death, let us consider what this life is, and how it continues now. What we call life, as we have so often repeated, is the combination of the Five Aggregates, a combination of physical and mental energies.

These are constantly changing; they do not remain the same for two consecutive moments. Every moment they are born and they die. ‘When the Aggregates arise, decay and die, O monks, bhikkhu, every moment you are born, decay and die.

[Here, let us analyse the metabolism of the living cells in the body of living beings: Metabolism: process by which food is built up into living matter or by which living matter is brokendown into simple substances. The sum of all the chemical and physical changes that take place within the body and enable its continued growth and functioning. (THE ADVANCED LEARNER’S DICTIONARY & MEDICAL DICTIONARY)]

By analysing the cell, smallest unit of the living being, it is cleared that every parts of living beings are constantly changing (construction and destruction are arising and passing away consecutively at every moment) and impermanence. Thus, you can understand clearly that you are born, decay and die at every moment. On the other hand, what we call a ‘being’, or an ‘individual’, or ‘I’ is nothing or non-self, anatta but a flux of momentary arising and disappearing of mental and physical formations. For the process of changing is too fast immeasurable, it may be seemed as a body or substance but it is just illusion. What we call a ‘being’, or an ‘individual’, or ‘I’ is nothing but just a flux of born and die. Therefore, there is no entity, no substance and non-self, anatta.

Thus, even now during this life time, every moment we are born and die, but we continue. If we can understand that in this life we can continue without a permanent, unchanging substance like Self or Soul, why can’t we understand that those forces themselves can continue without a Self or a Soul behind them after the non-functioning of the body?

When this physical body is no more capable of functioning, energies do not die with it, but continue to take some other shape or form, which we call another life. In a child all the physical, mental and intellectual faculties are tender and weak, but they have within them the potentiality of producing a full grown man. Physical and mental energies which constitute the so-called being have within themselves the power to take a new form, and grow gradually and gather force to the full.

As there is no permanent, unchanging substance, nothing passes from one moment to the next. So quite obviously, nothing permanent or unchanging can pass or transmigrate from one life to the next. It is a series that continues unbroken, but changes every moment. The series is, really speaking, nothing but movement. It is like a flame that burns through the night: it is not the same flame nor is it another. A child grows up to be a man of sixty. Certainly the man of sixty is not the same as the child of sixty year ago, nor is he another person. Similarly, a person who dies here and is reborn elsewhere is neither the same person, nor another (na ca so na ca anno). It is the continuity of the same series. The difference between death and birth is only a thought-moment: the last thought-moment in this life conditions the first thought-moment in the so called next life, which, in fact, is the continuity of the same series. During this life itself, too, one thought-moment conditions the next thought-moment. So from the Buddhist point of view, the question of life after death is not a great mystery and a Buddhist is never worried about this problem.

As long as there is this ‘thirst’ to be and to become, the cycle of continuity, samsara goes on. It can stop only when its driving force, this ‘thirst’, is cut off through wisdom by practicing Insight Meditation, bhavana, which sees Reality, Truth, Nirvana, free from all sufferings or pains, dukkha and deathlessness.

Craving, Tanha: There are three kinds of craving:

2.1 Kama Tanha is hankering after and becoming attached to pleasure of senses;

2.2 Bhava Tanha is hankering after and becoming attached to continued existence, either the current sensual existence or a batter, higher existence in the Fine Material, rupa or non-material, arupa arupa, brahma realms and

2.3 Vibhava Tanha is hankering after and becoming arupa attached to the belief that there is no action, kamma, for rebirth, and hence no future existence. This is based on belief in annihilation.

3. The Third Noble Truth is that there is emancipation, liberation, freedom from suffering, from the continuity of suffering and pain, dukkha. This is called the Noble Truth of the Cessation of Suffering or Pain dukkha, which is Nibbana. The extinction of Craving is the extinction of Suffering or Pain, Dukkha, and is called Nirodha Sacca.

To eliminate suffering, dukkha completely one has to eliminate the main root of suffering, dukkha, which is ‘thirst’, tanha, as we saw earlier. Therefore Nirvana is known also by the term Tanhakkhaya, ‘Extinction of Thirst’.

Sometimes people made inquiry concerning the Deathless State of Nibbana. Here, too, the Buddha observed Silence. For Nibbana is beyond imagination and description and the Buddha made no attempt to depict it, knowing that any such attempt could only present a false picture which would raise itself objectively—a deceptive goal—before the mind striving for liberation. The mind creates concepts and is shackled by them; this is part of the mental craving for ideas. Hence, Nibbana cannot be described, though Nibbana can be experienced here in this very life through insight meditation, vipassana.

A beautiful and interesting fable related by the late Silacara Thera brings this point out well. Once upon a time there was a fish. And just because it was a fish, it had lived all its life in the water and knew nothing whatever about anything else but water. And one day as it swim about in the pond where all its days had been spent, it happened to meet a turtle of its acquaintance who had just come back from a little excursion on the land.

“Good day, Mr. Turtle!” said the fish: “I have not seen you for along time. Where have you been?”

“O!” said the turtle. “I’ve just been for a trip on dry land.”

“On dry land!” exclaimed the fish: “What do you mean by ‘on dry land’? There is no dry land. I had never seen such a thing. Dry land is nothing.”

“Well”, said the turtle good-naturally, “if you want to think so, of course you may; there’s no one who can hinder you. But that’s where I’ve been all the same.”

“O! come”, said the fish, “try to talk sense. Just tell me now what is this land of yours like? Is it all wet?”

“No, it is not wet”, said the turtle.

“Is it nice and fresh and cool?” asked the fish.

“No, it is not nice and fresh and cool”, the turtle replied.

“Is it clear, so that light can come through it?”

“No, it is not clear; light cannot come through it.”

“Is it soft and yielding: so that I could move my fins about in it and push my nose through it?”

“No, it is not soft and yielding; you could not swim in it.”

“Does it move or flow in streams?”

“No, it neither moves nor flows in streams.”

“Does it ever rise up into waves, then, with white foam in them?” asked the fish, becoming just a little impatient at this string of Noes.

“No”, replied the turtle truthfully: “it never rises up into waves that I have seen.”

“There Now!” exclaimed the fish triumphantly. “Didn’t I tell that this land of yours was just nothing? I have just asked, and you have answered me that it is neither wet nor cool, not clear nor soft and that it does not flow in streams nor rise up into waves. And if it isn’t a single one of these things, what else is it, but nothing? Don’t tell me!”

“Well, Well”, said the turtle, “if you are determined to think that dry land is nothing, I suppose you must just go on thinking so. But any one who knows what is water and what is land would say you were just a very silly fish, for you think that anything you have never known is nothing just because you have never known it”.

“And with that the turtle turned away and, leaving the fish behind in its little pond of water, set out on another excursion over the land that was nothing.” (Ven. Narada, The Buddha Dhamma.)

It is evident from this fable that neither the turtle, which is acquainted with both land and sea, could explain to the fish the real nature of the land, nor could the fish understand what land is as it is acquainted only with the sea. In the same way the Arahats who are acquainted with both the mundane and the supra-mundane cannot explain to a worldly what the supra-mundane exactly is by mundane terms, nor can a worldly understand the supra-mundane merely by mundane knowledge.

Thus, rather than give his hearers a wrong impression, in His Wisdom, the Buddha observed Silence on such metaphysical questions, as they did not concern the main issue. This Silence has unfortunately been misinterpreted: sometimes by biased writers; sometimes by uniformed writers, thereby conveying a false impression of the Buddha’s teachings to those who might otherwise profit by His Message.

It might be added that the Buddha did not teach all that He knew. For, on one occasion whilst passing through a forest, He took a handful of leaves and said:

‘O Bhikkhus, are there more leaves in my hand or more leaves in the forest yonder?’ and they replied, ‘There are more leaves in the forest, Lord’. ‘Yea, what I have taught you is like the leaves in my hand, but what I know is like the leaves in the forest’, He then said.

The Buddha taught mankind only what was absolutely essential for emancipation. Even so, He has fore stalled many a scientist and philosopher of today.

4. The Fourth Noble Truth is that of the Way leading to the Cessation of suffering and pain, Dukkha. This is known as the ‘Middle Path’, Majjhima Patipada, because it avoids two extremes: one extreme being the search for happiness through the pleasures of the senses, which is ‘low, common, unprofitable and the way of the ordinary people’; the other being the search for happiness through self-mortification in different forms of asceticism, which is ‘painful, unworthy and unprofitable’. Having himself first tried those two extremes, and having found them to be useless, the Buddha discovered through personal experience the Middle Path ‘which gives vision and knowledge, which leads to Calm, Insight, Enlightenment, Nirvana’. This Middle Path is generally referred to as the Noble Eightfold Path, because it is composed of eight categories or divisions: namely,

Morality Noble Path, Sila Magganga;

4.1 Right Speech, Samma Vaca consists in refraining from the four kind of evil speech:

4.1.1 Telling lies that cause damage to someone,
4.1.2 Back-biting, speech that can cause dissension among those who are friendly and in harmony,
4.1.3 Harsh speech, curses, threats, rude, impolite, malicious and abusive language,
4.1.4 Fruitless speech such as: idle, useless, foolish babble and gossip.

4.2 Right Action or Right Conduct, Samma Kammanta consists of abstaining from three de-meritorious bodily actions, i.e.

4.2.1 killing living beings,
4.2.2 taking that which is not given and
4.2.3 sexual misconduct.

4.3 Right Livelihood, Samma Ajiva means earning a living that in no way harms anybody, and in ways that are free from the three kinds of physical misdeed and the four kinds of evil speech, such as trading in arms and lethal weapons, intoxicating drinks, poisons, killing animals, cheating, etc.;

Concentration Noble Path, Sammadhi Magganga;

4.4 Right Effort or Right Endeavour, Samma Vayama consists in striving to discard whatever demerit that has accrued to oneself and to stave off whatever demerit that has not arisen in oneself, as well as in striving to earn whatever merit that has not accrued to oneself and to enhance whatever merit that has already arisen in oneself;

4.5 Right Mindfulness or Attentiveness, Samma Sati means being never forgetful about doing good things that are meritorious. It is to be diligently aware, mindful and attentive with regard to:

4.5.1 The activities of the body, kaya;
4.5.2 Sensations or feelings, vedana;
4.5.3 The activities of the mind, citta;
4.5.4 Ideas, thoughts, conceptions and things, dhamma.

4.6 Right Concentration Samma Samadhi consist of concentration of one’s thought on a single object;

Wisdom Noble Path, Panna Magganga;

4.7 Right Understanding or Right View, Samma Ditthi means a firm belief in action, Kamma, i.e, ones actions and result there of. It also means comprehending the Four Noble Truths. This understanding is the highest wisdom which sees the Ultimately Reality. Real deep understanding is called ‘penetration, pativedha’, seeing a thing in its true nature, without name and label. This penetration is possible when the mind is free from all impurities and is fully developed through meditation.

4.8 Right Thought, Samma Sankappa denotes the thoughts of selfless renunciation or detachment, thoughts of love and thought of non-violence, which are extended to all beings. It is very interesting and important to note here that thoughts of selfless detachment, love and non-violence are grouped on the side of wisdom. This clearly shows that true wisdom is endowed with these noble qualities, and that all thoughts of selfish desire, ill-will, hatred and violence are the result of a lack of wisdom_ in all spheres of life whether individual, social, or political.

Practically the whole teaching of the Buddha, to which he devoted himself during 45 years scattered, deals in some way or other with Path. He explained it in different ways and in different words to different people, according to the stage of their development and their capacity to understand and follow him. But the essence of those thousand discourses in the Buddhist Scriptures is found in the Noble Eightfold Path.

Nirvana is ‘to be realized by the wise within themselves’. If we follow the Path patiently and diligence, train and purify ourselves earnestly, and attain the necessary spiritual development, we may one day realize it within ourselves_ without taxing ourselves with puzzling and high-sounding words.
Email ThisBlogThis!Share to TwitterShare to Facebook
( copy by - http://peace-and-liberation.blogspot.com )