အျဖဴေရာင္မုသားသံုးတတ္ပါေစ(အင္တာနက္မွတ္စု)

ရွဳပ္ေထြးေပြလီေနတဲ့ ဒီေလာကမွာ အသင္သည္ စည္းစိမ္ခ်မ္းသာေတြျပည့္စံုေနျခင္းျဖင့္ ဘ၀ကုိ ရွင္သန္နုိင္သလုိ ဆင္းရဲႏြမ္းပါးျခင္းမ်ားျဖင့္လည္း ရွင္သန္နုိင္တယ္ မေသရံုတမယ္လည္း ရွင္သန္နုိင္သလုိ ေတာ္သင္ရံု ျဖင့္လည္း ရွင္သန္နုိင္တယ္ ။

သုိ႔ေသာ္ လူတုိင္းမွာ လုိအပ္ျခင္းဆုိတာ အၿမဲရွိေနတယ္ ေလာဘလည္း ရွိေနတယ္ ေဒါသလည္း ၊ေမာဟလည္း ရွိေနတယ္ လံု႕လလည္းရွိတယ္၊ရဲရင့္ျခင္း ၊ရုိးသားျခင္း၊ေရာင့္ရဲျခင္း၊သေဘာထားျပည့္ျခင္း မ်ားရွိေနခ်င္ရွိေနမယ္ မရွိခ်င္လည္း မရွိေနနုိင္ဘူး
ရွိေအာင္လည္း ႀကိဳးစားခ်င္ႀကိဳးစားမယ္ မႀကိဳးစားခ်င္လည္း မႀကိဳးစားနုိင္ဘူး ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္အသင့္မွာ လုိအပ္မႈေတြရွိေနတာကေတာ့
အမွန္ဘဲေနာ္ ...........လူတုိင္းကုိ ၾကည့္ၿပီး ထင္ျမင္ခ်က္အမ်ိဳးမ်ိဳးနွင့္အတူ မုဒိတာ ပြားခ်င္ပြားမယ္ မေကာင္းတဲ့စိတ္ေတြ ပြားခ်င္ပြားမယ္
ဒါေတြက ကုိယ့္အေပၚမႈတည္တယ္ ..........အဓိက က ကုိယ္ဘာျဖစ္ခ်င္လဲ ကုိယ့္ကုိကုိယ္ အရင္ေမးၿပီးရင္ ကုိယ္ျဖစ္ခ်င္တာနဲ႔ ကုိယ့္မွာ
ရွိေနတဲ့အရည္အခ်င္းေတြကုိ တုိင္းၾကည့္ လုိေနရင္ ထပ္ျဖည့္ ပုိေနရင္ ေတာ့ကုိယ္ျဖစ္ခ်င္တာကုိ လုပ္ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ဒူးေလာက္မွန္းမွ ရင္ေလာက္က်မယ္ေနာ္ ...တစ္ခ်ိဳ႕ကေတာ့ လူေနခ်ံဳၾကား စိတ္ေနဘံုဖ်ား ဆုိတဲ့စကားပံုေတြရွိတယ္ ဒါကလည္း အတုိင္းအတာတစ္ခု
ထိမွန္ပါတယ္ ...ၿပီးျပည့္စံုတဲ့အရာဆုိတာ ဒီေလာကမွာ မရွိဘူး....ဘယ္သူဟာ ဘာလုပ္ရင္ ဘာျဖစ္သြားမယ္ဆုိတာ ဘုရားကလြဲရင္
ဘယ္သူေတာ္စင္မွမသိနုိင္ဘူး ေလ.....ေလာကမွာ လူေတြက လိမ္ၾကတယ္ သူမ်ားကုိလည္း လိမ္တယ္ ကုိယ့္ကုိကုိယ္လည္းလိမ္တယ္
သူမ်ားကုိလိမ္ေတာ့ လူျဖစ္တစ္ခါရႈံးတယ္ ကုိယ့္ကုိ ကုိယ္လိမ္ေတာ့ အခါတစ္ရာ မက ရႈံးတယ္ ....လိမ္တယ္ဆုိတာ မေကာင္းဘူး တစ္ခ်ိဳ႕ကမလိမ္ဘူး ညာတယ္ေလ ...ဒါေပမယ့္အတူတူပါပဲ ..မုသားသံုးတာ သံဳးတတ္ရင္ေကာင္းပါတယ္ ဘာျဖစ္လုိ႔ေကာင္းသလဲလို႔ေျပာရင္ အေျခအေနအခ်ိန္အခါေပၚမႈတည္ၿပီး မုသားဆုိတာ သံုးသင့္ပါတယ္
မုသား မွာ အျဖဴ နဲ႔အမညး္ဆုိတာရွိတယ္....မုသားအမည္းကေတာ့ မုသာ၀ါဒါကံထုိက္မွာေပါ့ သူက တစ္ဦးဦးကုိ ပ်က္စီးရာပ်က္စီးေၾကာင္း ျဖစ္ေစလုိ႔ေလ အဓိကေျပာခ်င္တဲ့မုသားျဖဴကအရွင္သာရိပုတၱရာမေထရ္ေလာင္းႀကီးကုိယ္တုိင္သံုးခဲ့တာပါ
ဘုရားေဟာ ဇာတ္ေတာ္ျဖစ္ပါတယ္....အတုိခ်ဳပ္ပဲေျပာျပပါရေစ
ဗာရာဏသီျပည္ ျဗဟၼဒတ္မင္းလက္ထက္ေပါ့ ဘုရင္ႀကီးဟာ သူေတာ္ေကာင္းတရား (၇)ပါးကုိ က်င့္သံုးၿပီး မင္းက်င့္တရားဆယ္ပါးနဲ႔အညီ ငါးပါးသီလကုိ ခါး၀တ္ပုဆုိးလုိ႔ထားက ဘုရားတရားသံဃာ အေပၚသဒၶါတရား ကုိင္းရွဳိင္းတာေပါ့ဗ်ာ
ဘယ္ေလာက္ထိ ဘာသာတရားကုိင္းရွိဳင္းသလဲဆုိရင္ သူပြဲေတာ္အုပ္တည္မယ့္အခ်ိန္မွာ အလွဴခံလာရင္ သူစားမယ့္ ပြဲေတာ္အုပ္ေတာင္ မစားဘဲ လွဴတာေပါ့ ...ဒါေၾကာင့္လည္း သူ႔တုိင္းျပည္မွာ ရာဇ၀တ္မႈေတြကင္းရွင္းၿပီး ေအးခ်မ္းသာယာၾကတာေပါ့ဗ်ာ.....
တစ္ေနမွာေတာ့ ဗာရာဏသီျပည္ရဲ႕ အေရွ့တံခါးဘက္ရြာတစ္ရြာမွာ သူဆင္းရဲ လင္မယားႏွစ္ေယာက္ေနၾကတယ္ သူတို႔ဟာ အလုပ္ကုိ
မည္မည္ရရမလုပ္ၾကဘူး ၿပီးေတာ့ ေယာက်္ား ဟာ သူ႔မယားကုိ ခ်စ္တယ္ေပါ့ဗ်ာ တစ္ဦးႏွင့္တစ္ဦးလည္း ခ်စ္ၾကတာေပါ့....
မယားျဖစ္တဲ့သူမွာ ကုိယ္၀န္ရွိလာေတာ့ မိန္းမျဖစ္သူက ခ်ဥ္ခ်င္းတက္တယ္ေလ (စာၾကြင္း/ကိုယ္၀န္ေဆာင္တဲ့အမ်ိဳးသမီးေတြမွာ ဒီအခ်ိန္ေရာက္ရင္ ဒီလုိျဖစ္တတ္တယ္ဆုိတာၾကားဖူးပါတယ္။ ဥပမာ ေဒ၀ဒတ္ကိုကိုယ္၀န္ေဆာင္ခဲ့စဥ္တုန္းကလည္း ေ၀ေဒဟီမိဖုရားသည္ ဘုရင့္၏လက္ယာလက္ရံုးေသြးကိုေသာက္ခ်င္တဲ့ ခ်ဥ္ျခင္းျဖစ္တာပါဘဲေလ။ )အဲ့မွာ ေယာက်္ားျဖစ္သူက သူ႔မိန္းမကုိ ေမးတာေပါ့ ဘာခ်ဥ္ခ်င္းတက္တာလဲ ဘာလဲေပါ့ေနာ္။အဲ့မွာ မယားျဖစ္သူက ဗာရာဏသီျပည့္ရွင္ မင္းတရားႀကီးရဲ႕ ပြဲေတာ္အုပ္ကုိ စားခ်င္ပါတယ္လုိ႔ေျပာေတာ့ ေယာက်္ားျဖစ္သူက
ေတြေ၀သြားတယ္ ပထမေတာ့ ဘာပဲလုပ္ရရေပါ့ ေလ ေနာက္ေတာ့ ဘုရင့္ပြဲေတာ္အုပ္ဆုိေတာ့ ေသဒဏ္ေလ ဒီေတာ့ မိန္းမျဖစ္သူကုိ
ေျပာတာေပါ့ တျခားဟာ ေျပာလုိ႔မရဘူးလားေပါ့ မိန္းမကလည္း မရဘူး ဒီဟာမွ မစားရရင္ေသေတာ့မယ္ ဘာရယ္ေပါ့။
ေယာက်္ားက အမ်ိဳးမ်ိဳးလွည့္ပတ္ေျပာလုိ႔မရေတာ့ ဒီေတာ့ ရေအာင္လုပ္ရေတာ့မယ္ေလ မိန္းမကုိခ်စ္တာကိုး အဲ့ဒါနဲ႕
လင္မယားနွစ္ေယာက္စလံုး အႀကံထုတ္ၾကတာေပါ့ မယားျဖစ္သူက ေယာက်္ားကုိေျပာတယ္ တုိ႔ဘုရင္ ဟာ ဘာသာတရားကုိင္းရွိဳင္းတယ္ ဒီေတာ့ ေယာက်္ားကုိ ရဟန္းဟန္ေဆာင္ၿပီး မြန္းတည့္မတည့္မီ ဘုရင္ေလသာေဆာင္ေရွ့နားဘက္ကေန
ျဖည္းျဖည္းသြားဖုိ႔ေျပာတယ္ ....ဘုရင္ကလည္း ပြဲေတာ္အုပ္မတည္မီ ေလသာေဆာင္ကေန အျပင္ကုိလွမ္းၾကည့္ၿပီး မွ သူက ပြဲေတာ္အုပ္တည္ တာကုိး၊ ဒီေတာ့ ေယာက်္ားကလည္း မယားစကားအတုိင္း ကတံုးတံုး သကၤန္း၀တ္ၿပီး သပိတ္ယူကာ ရဟန္းအတုေပါ့ေနာ္ ရဟန္းဟန္ေဆာင္ၿပီး မိန္းမကုိ ၿမိဳ႕ျပင္က ဇရပ္မွာ ေစာင့္ခုိင္းထားခဲ့တာေပါ့ ....ၿပီးေတာ့ ဘုရင္ ရွိရာ ေလသာေဆာင္ဘက္ကုိ တေရႊ႔ေရႊ႔ထြက္ခါလာတာေပါ့....အဲ့အခ်ိန္မွာ ဘုရင္ကလည္း ပြဲေတာ္အုပ္ တည္ဖုိ႔ရန္ေလသာေဆာင္ဘက္ကုိႀကြခ်ီလာတာေပါ့ဗ်ာ...အျပင္ဘက္ကုိ ဘုရင္က လွမ္းၾကည့္လုိက္ေတာ့ ရဟန္းတစ္ပါးကုိ ေတြ႔သြားတယ္ ဒီေတာ့ နဂုိရွိ သဒၵါတရားေတြဟာ ထႀကြလာၿပီး စိတ္ထဲက ေန ...အုိ ..ဘုရားသားေတာ္ ရဟန္းတစ္ပါးပါလား
မြန္းတည့္ခ်ိန္နီးေနၿပီ ဆြမ္းကြမ္းေရာအဆင္ေျပပါ့မလား ငါတည္မယ့္ပြဲေတာ္အုပ္ကုိ လွဴမယ္ေပါ့ ေနာ္..ဒါနဲ႔ မင္းခ်င္းေတြကုိ အေခၚလႊတ္တာေပါ့...ရဟန္းအေယာင္အေဆာင္ သူဆင္းရဲသားလည္း ဘုရင္ေခၚတယ္ဆုိေတာ့ ေၾကာက္ေၾကာက္နဲ႔လုိက္သြားတာေပါ့မိန္းမက ဘုရင္ပြဲေတာ္အုပ္ကုိ မွ စားခ်င္ေနတာကုိး ဒီေတာ့ မထူးပါဘူး ဆုိၿပီး သတ္ခ်င္လည္း သတ္ပါေစ လုိ႔ေတြးၿပီး လုိက္သြားတယ္
ဘုရင္ေရွ့ေရာက္ေတာ့ ဘုရင္က ပြဲေတာ္အုပ္ကုိ ကပ္လွဴလုိက္တာေပါ့ ဒီေတာ့ သူဆင္းရဲသားရဟန္းအတု ၀မ္းသာသြားတယ္ ..ၿပီးေတာ့ခပ္သုတ္သုတ္ပဲ ဘုရင့္နန္းေတာ္ဘက္ကေန ၿမိဳ႕ျပင္ဇရပ္ဆီကုိ အျမန္ခ်ီတက္ေတာ့တာေပါ့....ဘုရင္ကေတာ့ လွုဴလုိက္ရလုိ႔ ပီတီေတြျဖစ္ေနတာေပါ့ ၿပီးေတာ့ သူလွဴလုိက္တဲ့ ရဟန္းဟာ သာမန္မျဖစ္နုိင္ဘူး ရဟႏၱ ာေတြမ်ားျဖစ္ေနမလားဆုိၿပီးေတြးမိက စစ္သူႀကီးတစ္ေယာက္ကုိ အေနာက္ကေနမသိမသာ လုိက္ၾကည့္ခုိင္းတာေပါ့...ဒီေတာ့ ရွင္သာရိပုတၱ၇ာေလာင္းစစ္သူႀကီးကအေနာက္ကေနလုိက္ၾကည့္တာေပါ့ဘုရင္ကခုိင္းတာကုိးရဟန္းအတုလည္းမသိဘူးေလ ..သူက သူ႔မိန္းမဆီကုိသာစိတ္ကေရာက္ေနတာကုိးအဲ့ဒီမွာ ဇရပ္ကိုလည္းေရာက္ေရာ သူၿခံဳထားတဲ့ သကၤန္းေတြကုိခၽြတ္ၿပီး မိန္းမနဲ႔ အတူ
ခုနကရလာတဲ့ ပြဲေတာ္အုပ္ေတြကုိ အတူတူစားၾကတာေပါ့ ..ဒါကုိ စစ္သူႀကီးက ျမင္ေတာ့ ဘာလုပ္ရမလဲစဥ္းစားမိသြားတယ္
ဘုရင္ကုိဘယ္လုိ ျပန္ေလွ်ာက္ရမလဲလုိ႔ စဥ္းစားေနရတာ ဘုရင္ကလည္း ဒီရဟန္းကုိ ယံုၾကည္ေနတာေလ ေတာ္ၾကာ ဒီကိစၥသာအမွန္အတုိင္းေလွ်ာက္လုိက္ရင္ ဘုရားသားေတာ္ ရဟန္းေတြအေပၚယံုၾကည္မႈေတြကင္းမဲ့သြားနုိင္တယ္...ၿပီးေတာ့ သူဆင္းရဲလင္မယားႏွစ္ေယာက္လည္း ေသဒဏ္ အျပစ္ေပးခံရမယ္ေလ ...ဒီေတာ့ ဘုရင္လည္းဗုဒၶသာသနာကုိ ပုိၿပီးယံုၾကည္သြားေအာင္၊သူဆငး္ရဲလင္မယားလည္း မင္း ျပစ္မင္းဒဏ္မခံရေအာင္ႏွင့္ သူလည္း အမွန္အတုိင္းေလွ်ာက္တင္နုိင္ေအာင္
စစ္သူႀကီးက မုသားသံုးမယ္လုိ႔ စဥ္းစားၿပီး နန္းေတာ္ကုိျပန္လာတာေပါ့.....ဘုရင္ကလည္း နန္းေတာ္၀မွာ စစ္သူႀကီးကုိ ပြဲေတာ္အုပ္ေတာင္မတည္ေသးဘဲေစာင့္ေမွ်ာ္ေနတာေပါ့ ၿပီးေတာ့ မႈးမတ္ေတြအေရွ့မွာ သူက သူ႔ရဲ႕ထင္ျမင္မႈကုိသိေစခ်င္တယ္ေလ
ဒီေတာ့ ဘုရင္က ၿပံဳးလွ်က္နဲ႔ စစ္သူႀကီး ေမးတာေပါ့ ငါပြဲေတာ္အုပ္လွဴလို္က္တဲ့ ရဟန္း ကုိလုိက္ၾကည့္ေတာ့ ဘာျမင္ရလုိက္လဲလို႔ ေမးလုိက္တယ္ ...စစ္သူႀကီးကလည္း အရွင္မင္းႀကီး ပြဲေတာ္အုပ္ေလာင္းလွဴလုိက္တဲ့ဲ့ဲဲ့ ရဟန္းဟာ ၿမိဳ႔ျပင္လည္း ေရာက္ေရာ ရဟန္းအသြင္
ေပ်ာက္သြားပါတယ္ဘုရားလုိ႔ လည္းေျဖေရာ ဘုရင္ကလည္း ေခါင္းတဆတ္ဆတ္ၿငိမ့္ၿပီး ပြဲေတာ္အုပ္တည္ဖုိ႔ ထြက္သြားပါေလေရာဗ်ာ
ဘုရင့္စိတ္ထဲမွာေတာ့ ရဟန္းအသြင္ေပ်ာက္သြားတယ္ဆုိတာ မုိးေပၚပ်ံတာျဖစ္ျဖစ္ ေျမလွ်ဳိးတာျဖစ္ျဖစ္ တစ္ခုခုေပါ့ သူက ရဟႏၱာလုိ႔ ထင္ေနတာကုိး....ဒီေတာ့ဗ်ာ အရွင္သာရိပုတၱရာမေထရ္ျမတ္ေလာင္းႀကီးျဖစ္တဲ့စစ္သူႀကီးဟာ အခုလုိ မုသားသံုးလုိက္တဲ့အတြက္ ဘယ္သူတစ္ဦးတစ္ေယာက္မွ အျပစ္မရွ အထိအခုိက္မရွိဘဲ ဆင္ျခင္တံုးတရားရွိရွိျဖင့္ အသံုးခ်တတ္သြားတာ
ဘယ္ေလာက္ေကာင္းလုိက္လဲေနာ္ ..ဒီမုသားဟာ တကယ္ေတာ့ အျဖဴေရာင္မုသားေလးပါပဲေလ။
အားလံုးေပ်ာ္ရႊင္ခ်မ္းေျမ့လို႔ အသိတရားမ်ားတိုးပြားႏိုင္ၾကပါေစ..။

အရာထင္ေသာစကားမ်ား(အင္တာနက္မွတ္စု)

လူတုိင္းမွာ မိမိ ကုိယ္ပုိင္ဘ၀ေလး တစ္ခု ကုိယ္စီကုိယ္စီရွိႀကပါတယ္...။
ကုိယ္ရတဲ ့ဘ၀ေလးကုိ ကုိယ္ဘယ္လုိယူဆပါသလဲ ။ ကုိယ္ဘယ္လုိခံယူသလဲ ။

ဘယ္လုိစိတ္ထားမ်ဳိးနဲ ့ဘယ္လုိေနထုိင္သလဲ ။ အေရးႀကီးတာ တခဏ ေလးရလာတဲ ့
ဘ၀တာတုိတုိ ေနမညဳိခင္ေလးမွာ တန္ဖုိးရွိရွိ ေပ်ာ္ေပ်ာ္ရႊင္ရႊင္
စိတ္ခ်မ္းခ်မ္းသာ

နဲ ့ ေနထုိင္သြားနုိင္ ဖုိ ့ပါပဲ...။ လူအမ်ားစုဟာမိမိရတဲ
့ကုိယ္ပုိင္ဘ၀ေလးကုိမေက်နပ္ႀကဘူ
း မိမိထက္သာလြန္တယ္လုိ ့ထင္တဲ
့တၿခားသူေတြကုိႀကည္ ့ၿပီး

အားမလုိအားမရၿဖစ္တတ္ႀကတယ္ ။ အဲသလုိဘ၀မ်ဳိး မၿဖစ္ရေကာင္းလားဆုိၿပီး
မေက်မနပ္နဲ ့ စိတ္အားငယ္၊ စိတ္ဆင္းရဲ
စိတ္ဓာတ္က်ၿခင္းေတြ....အဲလုိအေတြးမ်ဳိးေတြ

သူငယ္ခ်င္းတုိ ့ေတြ ေရာ၀င္မိေသးလားကြယ္.....။ မိမိကုိယ္ ကုိမေက်နပ္တဲ
့စိတ္ေတြေလ......၀င္ခဲ ့ဖူးတယ္ဆုိရင္ေတာ ့..ဆရာ ့စကားေလးကုိ မယ္ေထြးက
မွ်ေ၀

ေပးခ်င္ပါတယ္.....ဆရာ ့ဆုံးမေပးခဲ ့တဲ ့ အရာထင္တဲ ့စကားေလးပါ......။

စိတ္မခ်မ္းမသာၿဖစ္ရၿပီ ၊ စိတ္ညစ္ရ ၿပီ ၊ စိတ္ဓာတ္က်ၿပီ
ဆုိရင္ မိ မိရဲ ့စိတ္ကုိေသေသခ်ာခ်ာရွင္းရွင္းလင္းလင္း ႀကည္ ့ လုိက္ ဖုိ
့လုိ လိမ္ ့မယ္။

ငါဘာလုိ ့စိတ္ညစ္ေနရတာလည္းလုိ ့ၿပတ္ၿပတ္သားသား ေမးႀကည္ ့ဖုိ ့လုိ လိမ္
့မယ္...။အဲသလုိႀကည္ ့လုိက္ရင္ အခါေပါင္းမ်ားစြာမွာ ငါဟာဘ၀မွာ ဘာဆုိ ဘာမွ

အေရးမပါတဲ ့ အေသးအဖြဲေလးေတြေႀကာင္ ့ အလကားေနရင္ းစိတ္ညစ္
စိတ္ဓာတ္က်ေနတာပါလားဆုိတာကုိ အံ ့ႀသဖြယ္ေကာင္းေလာက္ေအာင္ ေတြ ့ၿမင္ရမွာ

အမွန္ပါပဲ ........

.................တစ္ခါတေလမ်ား ဒီထက္ အံ ့ႀသစရာေကာင္းတာေတာင္ေတြ ့ရလိမ္
့ဦးမယ္ ။ လူတစ္ေယာက္ဟာ ကုိယ္ ့ဘ၀ကုိ မပုိင္ပါလား ။မိမိရဲ ့ေပ်ာ္ရႊင္မႈ
့

စိတ္ခ်မ္းသာမႈ ့ ေတြဟာမိမိမပုိင္ ဘဲ တၿခားသူတစ္ေယာက္ရဲ ့ ့ လက္ထဲကုိ ၀
ကြက္ ၿပီး အပ္ထားသလုိမ်ဳိးေပါ ့ ။ အဲဒီိလူက ေပ်ာ္ေစ ဆုိမွ မိမိကေပ်ာ္ခြင္
့ရတဲ ့ဘ၀

အဲဒိလူကမင္းစိတ္ညစ္ဆုိရင္ေသေလာက္ေအာင္စိတ္ဓာတ္က်ရတဲ ့ဘ၀ ။အဲဒီိလူရဲ
့မ်က္နွာကုိႀကည္ ့ၿပီး သူ ့ ရဲ ့အမိန္ ့ကုိေစာင္ ့ၿပီး ေပ်ာ္ရႊင္မႈ ့
ေလးေတြကုိ ေမွ်ာ္လင္ ့

ရတဲ ့ဘ၀..။ဘယ္ေလာက္ေတာင္ဆုိးတဲ ့ဘ၀လဲကြယ္....။

တကယ္တမ္းက်ေတာ ့အဲသလုိမ်ဳိး မၿဖစ္ သင္ ့ဘူး ၊ မၿဖစ္ရဘူး ၊
အဲသလုိ မိမိ ဘ၀ ကုိစုိးပုိင္ထားသူေတြဟာ မိမိရဲ ့အခ်စ္ဆုံးေတြ..ဒါမွမဟုတ္
အမုန္းဆုံး

သူေတြ ပဲ ၿဖစ္တတ္တယ္..။ မိမိခ်စ္တဲ ့သူရဲ ့ ခ်စ္ခင္ဂရုစုိက္မႈ ့ ကုိ
လုိခ်င္တယ္..မုန္းတဲ
့သူကမိမိဘ၀ကုိပုိင္ဆုိင္ထားတာမ်ဳိးလည္းရွိေနတတ္တာပဲ..။အဲဒီလူရဲ ့

ေလာင္းရိပ္ေအာက္ကမထြက္နုိင္ဘူး။လုံး၀မေပ်ာ္ရႊင္ရ..၊စိတ္ညစ္ ရ၊
စိတ္ဓာတ္က်... အစြန္းေရာက္တဲ ့..အခ်စ္နဲ ့အမုန္းေတြ ေပါ ့..။ အဲလုိ
ေတြႀကဳံလာရင္ေတာ ့

မိမိရဲ ့စိတ္ကုိၿပန္ႀကည္ ့ၿပီး တရားလြန္မၿဖစ္ေအာင္
၊မခံစားၿဖစ္ေအာင္...မိမိစိတ္ကုိ ေစာင္ ့တည္ ရလိမ္ ့မယ္..။

မိမိဘ၀ကုိ မိမိပုိင္ဆုိင္ေအာင္ႀကဳိးစားရလိမ္ ့မယ္..၊ၿပီးေတာ
့မိမိရဲ ့ေပ်ာ္ရႊင္ စိတ္ခ်မ္းသာမႈ ့ကုိ မိမိရဲ
့လက္ထဲမွာပဲထားရမယ္..၊တၿခားဘယ္သူ ့ လက္ထဲမွာမွ

မထားရဘူး မိမိဘ၀ကုိမိမိပဲပုိင္ဆုိင္ရမယ္ ..တၿခားသူေတြ နဲ ့လည္း
လုိက္ၿပီးနႈိင္းယွဥ္မေနရဘူး..။ကုိယ္ ့ရဲ ့ဘ၀ေလးကုိ ေက်ေက်နပ္နပ္နဲ
့.ကုိယ္လုိခ်င္တာဘာလဲ

ကုိယ္စိတ္၀င္စားတတ္တာဘာလဲ ၊ကုိယ္ဟာ ဒီေလာကႀကီးထဲကုိ ဘာလုပ္ဖုိ
့ေရာက္လာတာလည္း....ဆုိတဲ ့ေမးခြန္းေတြကုိေမးရမယ္..။ဒီေမးခြန္းေတြကုိ
မညွာပဲ...

မညာတမ္းေၿဖဆုိနုိင္ဖုိ ့ႀကဳိးစားရ မယ္...။ငါ ့ရဲ ့စိတ္ခ်မ္းသာမႈ ့ကုိ
တၿခားဘယ္သူမွ မဖ်က္ဆီး နုိင္ေစရဘူး လုိ ့ ခုိင္မာတဲ ့
ဆုံးၿဖတ္ခ်က္ရွိရမယ္ ။

တၿခားၿဖစ္တာပ်က္တာမွန္သမွ် ဟာ ကုိယ္နဲ ့ မဆုိင္ဘူး။
ကုိယ္ကလည္းဘာဆုိဘာမွ မတတ္နုိင္ဘူး..။ဘာကုိမွလည္းလုိက္ၿပီးေၿပာင္းလဲ
ပစ္လုိ ့ မရ ဘူး ဆုိရင္

ကုိယ္တတ္နုိင္တာ တစ္ခုပဲရွိတယ္ ။ အဲဒါကေတာ ့ကုိယ္ ့ရဲ ့စိတ္သေဘာထားကုိ
ၿပဳၿပင္ေၿပာင္းလဲပစ္ဖုိ ့ပါပဲ ။ မိမိရဲ ့စိတ္သေဘာထားကုိေတာ ့ မိမိ
ပုိင္ဆုိင္တာ ပဲ...။

ကုိယ္ ့လက္ထဲမွာ ရွိတာကုိပဲ ကုိယ္ေၿပာင္းလဲပစ္၇ေတာ ့မယ္..ေလ.. ...

အေကာင္းဆုံးစိတ္..၊ အေကာင္းဆုံးအေတြးအေခၚ..ေလးေတြနဲ ့.
အေကာင္းဆုံးနဲ ့အမွန္ ဆုံး ..အရုိးအရွင္း ဆုံးစကားေလးကေတာ ့ ေကာင္းတာေတြ
လုပ္ရင္
ေကာင္းတာေတြ ခံစားရမယ္..ေတြးၿပီး ေကာင္းေအာင္ႀကဳိးစားၿပီးေနတတ္ဖုိ ့ပါ ဘဲေလ...။
ဘ၀မွာ စိတ္ဓာတ္ခြန္အားအျမဲတမ္းရွိေစဖို႔ ခြန္အားရွိတဲ့စာေပကိုမ်ားမ်ားဖတ္ဖို႔လိုပါလိမ့္မယ္။

Ganges River (Ganga) Varanasi, India ...

The name of the Ganges is known all throughout the land of India. This river that runs for 1,560 miles ..

The name of the 
Ganges is known 
all throughout the land of India. This river that runs for 1,560 miles from the Himalayas all the way to the Bay of Bengal is more than just flowing water. This river is life, purity, and a goddess to the people of India. The river is Ganga Ma, "Mother Ganges." Her name and her story is known all throughout the land. It is the story of how she poured herself down from heaven upon the ashes of King Sarga's sons. Her waters would raise them up again to dwell in peace in heaven. Not only that, but anyone who touches these purifying waters even today are said to be cleansed of all sins.
As soon as the day begins, devout Hindus begin to give their offerings of flowers or food, throwing handfulls of grain or garlands of marigolds or pink lotuses into the Ganges. Others will float small oil lamps on its surface. Or as stated in "Banaras City of Light" by Diana L. Eck, "they may take up her water and put it back into the river as an offering to the ancestors and the gods" (Eck 212). In cupped hands they will also take the ritual drink of the Ganges and then fill a container to take with them to the temple. On great festivel occasions, Hindus ford the river in boats, shouting "Ganga Mata Ki Jai!" (Victory to Mother Ganga!)
Every morning thousands of Hindus, whether pilgrims or residents, make their way into the holy water of the Ganges. All of them face the rising sun with folded hands mumering prayers. Eck states:

"There are few things on which Hindu India, diverse as it is, might agree. But of the Ganges, India speaks with one voice. The Ganges carries an immense cultural and religious meaning for Hindus of every region and every sectarian persuasion." (214)
The Ganges is a place of death and life. Hindus from all over will bring their dead. Whether a body or just ashes, the waters of the Ganga are needed to reach Pitriloka, the World of the Ancestors. Just as in the myth with King Sargas' 60,000 sons who attained heaven by Ganga pouring down her water upon their ashes, so the same waters of Ganga are needed for the dead in the Hindu belief today. Without this, the dead will exist only in a limbo of suffering, and would be troublesome spirits to those still living on earth. The waters of the Ganges are called amrita, the "nectar of immoratality".


Cremation anywhere along the Ganges is desirable. If that is not possible, then the relatives might later bring the ashes of the deceased to the Ganges. Sometimes, if a family cannot afford firewood for cremation, a half-burned corpse is thrown into the water. A verse from the Mahabharata promises, "If only the bone of a person should touch the water of the Ganges, that person shall dwell, honored, in heaven."
For the living, bathing in the Ganges is just as important. Hindus will travel miles and miles to have their sins washed away in these holy waters. For years Hindus have declared that there is nothing quite as cleansing as the living waters of the River of Heaven. This "pure" water is suppoce to wash their sins away.

The river Ganges draws all kinds of people and life seems to continually be bustling at its side. On the platforms and ghats are barbers cutting and trimming hair, and children flying their kites. You may see young men wrestling, exercising, or in deep meditation. Washermen are beating their clothes on stones at the edge. Multi-colored saris and all sorts of wet clothes are laid out to dry in the sunshine. A boy may be washing his dog while a mother is taking her yelling child into the Ganges for the first time. "Banaras: India's City of Light" by Santha Rama Rau states:

"There are beggars, idlers, vendors, touts, the young, the old, the curious, the remote, the talkers, the guides, the priests, the families simply out for a stroll, the ascetics, the crippled, the woman scrubbing out household pots and pans, the toughs, the gently curious ones. All are there along the Ganges" (Rau 244).
Unfortunately, with all the life the Ganges brings, pollution is also brought. Some of the worst waterborn diseases are dysentery, hepatits, and cholera. Money is being raised by the government and other groups such as the Swatcha Ganga to clean the Ganges. None the less, the Ganges is still the purifying waters for the Hindus of India. As stated in "Travel in India" by Jean Tavernier, "The land where the Ganges does not flow is likened in one hymn to the sky without the sun, a home without a lamp, a Brahmin without a Vedas" (Tavernier 236).
Bibliography:
-Eck, Diana. BANARAS CITY OF LIGHT. New York: Alfred A. Knopf, 1982.
-Rau, Santha. "Banaras: India's City of Light" NATIONAL GEOGRAPHIC. Feb. 1995

ပန္းအလွႏွင့္ လူ႕ဘ၀အလွ..

ပန္းခူးသူသည္ပန္းတို႔ကိုအာသာရမၼက္ျ
ဖင့္ဆြတ္ယူသကဲ့သို႔၊ကာမဂုဏ္တို႕၏
စုေ၀းရာဘ၀၌ အာသာရမၼက္ ငမ္းငမ္းတက္ေနသူမ်ားကို ေသမင္းသည္ ဆြတ္ခူးေလ၏။ (ဓမၼပဒ)
 
ကာမဂုဏ္တို႔စုေ၀းရာဘ၀ဟူသည္ ပန္းသဖြယ္ျဖစ္၏။ ပန္းခူးသူမ်ားသည္ မရေသးေသာပန္းမ်ားကိုလည္း အာသာရမၼက္ျဖင့္ဆြတ္ခူးေလ၏။ 
ခူးျပီးေသာပန္းမ်ားကိုလည္း မညွိဳးႏြမ္းေအာင္ ထိန္းသိမ္း၏။
ညွိဳးႏြမ္းသြားေသာပန္းမ်ားကိုမူစြန္႔ပစ္ျပီး ေနာက္ထပ္ပန္းမ်ားကိုခူးျပန္၏။
ဤသည္မွာခူးသူတို႔၏ဓမၼတာျဖစ္၏။ပန္းခူးသူသည္မိမိခူးေသာပန္းမ်ားကို မိမိအတြက္အလွဆင္ရန္ခူးသည္လည္းရွိ၏။ဘုရားတင္ရန္ခူးသည္လည္းရွိ၏။ ေရာင္းဖို႔ရန္
ခူးသည္လည္းရွိ၏။အခမ္းအနား၌အလွဆင္ရန္ခူးသည္လည္းရွိ၏။အမွန္အားျဖင့္ပန္းခူးသူသည္ ပန္းမ်ားကိုသူ၏ ဆႏၵအတိုင္း အသံုးခ်ခ်င္သလို အသံုးခ်ေလ၏။
လူ႔ဘ၀ဟူသည္မွာလည္း ပန္းမ်ားသဖြယ္ျဖစ္ပါ၏။ ပန္းမ်ားလွသလို လူ႔ဘ၀သည္လွပါ၏။ ပန္းမ်ားေမႊးသလို လူ႕ဘ၀ေမႊးပါ၏။လွေသာ၊ ေမႊးေသာ ပန္းမ်ားကို ပန္းခူးသူကခူးျပီး အသံုးခ်ခ်င္သလိုခ်၏။ ထုိနည္းအတူ လွေသာ၊ ေမႊးေသာ လူ႔ဘ၀ကို ေသမင္းကခူးျပီး သူအသံုးခ်ခ်င္သလိုခ်ေလ၏။လွေသာ၊ ေမႊးေသာပန္းမ်ားကို ေလာက၌ထုိုက္ထိုက္တန္တန္ အသံုးခ်၍ရသလိုလွေသာ၊ ေမႊးေသာလူ႔ဘ၀မ်ားကိုလည္း ေလာက၌ ထိုက္ထိုက္တန္တန္ အသံုးခ်၍ရပါ၏။ပန္းမ်ားကိုဘုရားတင္၍ပူေဇာ္သလိုမိမိတို႕၏ဘ၀ကိုလည္း ေလာကအတြက္ပူေဇာ္ႏိုင္ပါ၏။ ဘုရားတင္၍ပူေဇာ္ျခင္းျဖင့္ပန္းမ်ားကိုထိုက္ထိုက္တန္တန္အသံုးခ်သလိုေလာကအတြက္ပူေဇာ္ျခင္းျဖင့္ မိမိတို႕၏ဘ၀ကို ထုိက္ထိုက္တန္တန္ အသံုးခ်၍ရပါ၏။ ပန္းအလွႏွင့္ လူ႔ဘ၀အလွကို မည္သို႔အသံုးခ်မည္နည္း။ ပန္း၏အလွသည္ ပန္းအတြက္လညး္ျဖစ္၏။ ဥယ်ာဥ္မွဴးအတြက္လည္းျဖစ္၏။ ေလာကအတြက္လည္းျဖစ္၏။ထိုနည္းအတူ လူ႔ဘ၀၏အလွသည္မိမိအတြက္လညး္ျဖစ္၏။ ႏိုင္ငံေတာ္အတြက္လည္း ျဖစ္၏။ ေလာကအတြက္လည္းျဖစ္၏။
ရတနသုတ္ပရိတ္တရားေတာ္၌ ျမတ္စြာဘုရားက --
၁။ ေလာကတၳစရိယ- ေလာကအက်ိဳးအတြက္
၂။ ဥာတတၳစရိယ- ေဆြမ်ိဳးဥာတကာတို႔အတြက္
၃။ ဗုဒၶတၳစရိယ - မိမိကိုယ္က်ိဳးအတြက္ ဟူ၍အသံုးခ်ရန္ စရိယာအေနျဖင့္ ေဟာၾကားေတာ္မူခဲ့၏။
ေလာကတြင္”ျမင့္ျမတ္သူ”ဟူသမွ်သည္မိမိတို႔ဘ၀၏အလွကိုရတနသုတ္ေတာ္လာ ျမတ္စြာဘုရား ေဟာၾကားေတာ္မူထား
သည့္အတိုင္းအသံုးခ်သည္ခ်ည္းျဖစ္၏။မိမိတို႔ဘ၀အလွကိုထုိကဲ့သို႕အသံုးမခ်သေ႐ြ႕ကာလပတ္လံုး မိမိကိုယ္ကိုမိမိကဘယ္ေလာက္ပင္ ေတာ္သည္ဟုထင္ထင္လူျဖစ္ေစ၊နတ္ျဖစ္ေစ၊ ျဗဟၼာျဖစ္ေစ မည္သူမဆိုအညံ့ခ်ည္းသာျဖစ္၏။အမွန္အားျဖင့္မိမိတို႔၏ဘ၀အလွကို ျမတ္စြာဘုရားေဟာေတာ္မူသည့္အတိုင္း အသံုးခ်ႏုိင္မွသာ”ဗုဒၶဘာသာ၀င္”စစ္စစ္ျဖစ္မည္ျဖစ္၏။ထိုသို႔မဟုတ္ပါကဗုဒၶဘာသာ၀င္အတုသာျဖစ္လိမ့္မည္။ ဤသည္မွာ အထက္ပါဆိုအပ္ျပီးဂါထာ၏ ဆိုလိုရင္းပင္ျဖစ္ပါ၏။
အကိုး( ဆရာၾကီးဦးေ႐ႊေအာင္ ဓမၼပဒ ႏွင့္ ရတနသုတ္ပရိတ္ေတာ္ )စာအုပ္တို႔မွထုတ္ႏုတ္တင္ျပပါသည္။

သာသနာကိုတကယ္ၾကည္ညိဳရဲ႕လား...?

ဒကာတစ္ေယာက္က ဆရာေတာ္တစ္ပါးကိုေလွ်ာက္တယ္ “ဆရာေတာ္ဘုရား ဘုန္းႀကီးေတြဟာ
 ေနရာတကာပါတယ္
 ေဘာလုံးပြဲဆုိရင္လည္း ဘုန္းႀကီးေတြ၊ ရုပ္ရွင္ရုံမွာလည္း ဘုန္းႀကီးေတြပဲ၊ ယုတ္စြ အဆုံး ခ်င္းတြင္းျမစ္ေရႀကီးလို႔ လာၾကည့္ရင္ေတာင္ ဘုန္းႀကီးေတြမ်ားတယ္ဘုရား”အ့ဲဒီေနာက္ ဆရာေတာ္ႀကီးက“ဟ့ဲ ဒကာ မင္းသာသနာကို တကယ္ၾကည္ညိဳရဲ႕လား”“မွန္လွပါ တကယ္ၾကည္ညိဳပါတယ္ဘုရား”
“ေအ မင္းသာသနာကို တကယ္ၾကည္ညိဳရင္ အ့ဲဒီဘုန္းႀကီးေတြ မင္းေတြ႕တ့ဲေနရာမွာ ရွိခုိးလုိက္'ဆရာေတာ္ႀကီးမိန္႔တ့ဲအတိုင္း ဒကာႀကီးက ဘုန္းႀကီးေတြကုိ ဘယ္ေနရာမွာတြ႕ေတြ႕ ေတြ ့တဲ ့ေနရာမွာ ထုိင္ၿပီးရွိခုိးလုိက္တာ ေနာက္ပိုင္း ဘုန္းႀကီးေတြက အ့ဲဒီဒကာႀကီးနဲ ့ေတြ႔ရင္ ငါတို႔ကိုၾကည္ညိဳတ့ဲ ဒကာႀကီးလာေနၿပီဆိုၿပီး အေန အထိုင္ေတြအသြားအလာေတြ ဆင္ျခင္ေတာ့တယ္တ့ဲ။
ဒီအတိုင္းပါဘဲ ကိုယ္က သာသနာကို တကယ္ၾကည္ညိဳတယ္ဆိုရင္ သာသနာတြင္းမွာေနထုိင္တ့ဲ ရဟန္းသံဃာေတြကိုလည္းၾကည္ညိဳတတ္ရမယ္။ “ဘုန္းႀကီးေတြက သူမ်ားေတြကိုသာ ေဟာေျပာေနတာပါ သူတို႔ကိုယ္တုိင္ၾကေတာ့ မက်င့္ႏိုင္ၾကပါဘူး” လုိ ့အျပစ္ျမင္သမားတခ်ဳိ႕ရဲ႕ ေျပာတ့ဲစကား ။
က်င့္တာမက်င့္တာ အသာထား လူေတြရဲ႕လွဴဒါန္းမႈကို လကၡံရယူထားေသာ ရဟန္းသံဃာမ်ားမွာ တဖန္ဒကာဒကာမမ်ားကို ေက်းဇူးတုန္႔ျပန္ေသာအားျဖင့္ တရားဓမၼမ်ားေဟာၾကား ဆံုးမေပးရမည္မွာ ရဟန္းသံဃာေတာ္ေတြရဲ႕ တာ၀န္ပင္ျဖစ္ပါသည္။တကယ္တမ္း စဥ္းစားၾကည့္လိုက္ရင္ ငါ့တု႔ိလူေတြ ခါး၀တ္ပုဆုိးလုိ ၿမဲျမန္စြာ ေစာင့္ထိမ္းရမည့္ ငါးပါးသီလေလးပင္ ေစာင့္ထိမ္းဖို႔ခက္ရင္ ငါးပါးသီလထက္ အဆေပါင္းမ်ားစြာသာလြန္ေသာ အက်ဥ္း (၂၂၇)ႏွစ္ရာ့ႏွစ္ဆယ္ခြန္နစ္သြယ္၊အက်ယ္ ကုေဋကုိးေထာင္ေက်ာ္ေသာ သိကၡာပုဒ္ေတြကိုေစာင့္ထိမ္းေနေသာ ပုထုဇဥ္ရဟန္းေတြဟာလည္း သိကၡာပုဒ္ တစ္ပုဒ္တစ္ေလ က်ဴးလြန္ေကာင္း က်ဴးလြန္မိမယ္ ဆိုတ့ဲအေတြးေလး၀င္ၿပီး ခြင့္လြတ္တတ္ႏိုင္ရင္ သာသနာကိုေစာင့္ထိမ္းတ့ဲ ရဟန္းသံဃာေတြကို ျပစ္မွားရာ မေရာက္ေတာ့ဘူးေပါ့။
သံဃာေတာ္ေတြက်င့္ေဆာင္ရမည့္ သိကၡာပုဒ္ေတြဟာလည္း ကုစားလို႔ရေသာသိကၡာပုဒ္၊ ကုစားလို႔မရဘဲ သာသနာေတာ္ကေန ေလွ်ာက်ႏိုင္ေသာသိကၡာပုဒ္ဆိုၿပီး (၂)မ်ဳိးရွိပါသည္။
သံဃာဒိသိသ္ ၊ ပါစိတ္ ၊ ဒုကၠဋ္စေသာ အာပါတ္ကိုသင့္ေစႏိုင္ေသာ သိကၡာပုဒ္မ်ားသည္ ကုစားလို႔ရႏိုင္ၿပီး၊ ပါရာဇိကလုိ သိကၡာပုဒ္က်ေတာ့ ကုစားလို႔မရပဲ သာသနာေတာ္ကေန ေလွ်ာက်ၿပီးသားျဖစ္ေတာ့သည္။
ကုစားလို႔မရႏိုင္ေသာ သိကၡာပုဒ္(၄)ပုဒ္ ဆုိတဲ့
(၁) ေမထုနဓမၼသိကၡာပဒ-
ရဟန္းေတာ္မ်ားသည္ မာတုဂါမမ်ားအေပၚ၌ ေမထုန္မမွီ၀ဲေကာင္း၊ ယုတ္စြအဆုံး တိရစၦာန္မျဖစ္ေသာ ေၿမြမ၊ ငါးမ၊ ေၾကာင္မတို႔၌ပင္ ေမထုန္အမႈကိုမျပဳေကာင္း၊ တကယ္ျပဳက်င္မိပါက ရဟန္းမဟုတ္ေတာ့ပါ။
(၂) အဒိနၷဒါနသိကၡာပုဒ္-
ရဟန္းေတာ္မ်ားသည္ တစ္မတ္တစ္မတ္ထက္တန္ေသာ လူဇာတ္ရွိေသာသူ၏ဥစၥာကို မခိုးေကာင္း။ ယုတ္စြအဆုံး ျမက္၊ ၀ါးျခမ္းစိပ္မွ်ပင္မခိုးေကာင္း၊ ခိုးမိပါက ရဟန္းမဟုတ္ေတာ့ပါ။
(၃) မႏုႆ၀ိဂၢဟသိကၡာပုဒ္-
ရဟန္းေတာ္မ်ားသည္ လူဇာတ္ရွိေသာသူရဲ႕ အသက္ကိုမသတ္ေကာင္းပါ၊ ယုတ္စြအဆုံး ကိုယ္၀န္က်ေဆးမ်ား ကိုပင္မေပးေကာင္း၊ ၄င္းသိကၡာပုဒ္ကို က်ဴးလြန္မိပါကလည္း ရဟန္းမဟုတ္ေတာ့ပါ။
(၄) ဥတၱရိမႏုႆဓမၼသိကၡာပုဒ္-
မိမိမွာ စ်ာန္မဂ္ဖိုလ္မရွိပါဘဲ လူအမ်ားအထင္ႀကီးလာေအာင္ စ်ာန္မဂ္ဖိုလ္တရားေတြ ရရွိေျပာေသာရဟန္းသည္ ရဟန္းမဟုတ္တာ့၊ ယုတ္စြအဆုံး ဆိတ္ၿငိမ္ရာအရပ္၌သာေပ်ာ္သည္ဟုပင္မေျပာေကာင္း။
၄င္းသိကၡာပုဒ္ေလးပါးကို ပါရာဇိကသိကၡာပုဒ္ သာသနာေတာ္မွေလွ်ာက်ေစႏိုင္ေသာသိကၡာပုဒ္မ်ားဟု ေခၚပါသည္။ ပါရာဇိကသိကၡာပုဒ္ေလးပါးလုံးကို က်ဴးလြန္မွ ရဟန္းအျဖစ္္ကို ဆုံးရႈံးသည္မဟုတ္ သိကၡာပုဒ္ တစ္ခုကို လြန္က်ဴးလိုက္သည္ႏွင့္ပင္ ရဟန္းမဟုတ္ေတာ့ေပ၊ ဒီဘ၀မွာလည္း ေနာက္ထပ္တစ္ဖန္ ရဟန္း၀တ္ဖို႔ အခြင့္အေရးမရရွိႏိုင္ေတာ့ပါ။
ပါရာဇိကသိကၡာပုဒ္မ်ားကို မက်ဴးလြန္ေသးသမွ် ရဟန္းသိကၡာကိုယ္မွာတည္ၿပီး သာကီႏြယ္ဘြား ဘုရားသားေတာ္အစစ္ ရဟန္းပင္ျဖစ္သည္။ ထိုရဟန္းသံဃာေတာ္မ်ားကို ကာယကံ၊ ၀စီကံ၊ မေနာကံ တစ္ပါးပါးျဖင့္က်ဴးလြန္မိလွ်င္ မ်က္ေမွာက္ေလာကမွာ အဆင္းရူပကာယ မြဲေျခာက္ပိန္လီကာ လူေမႊး လူေရာင္ မေတာက္ေျပာင္ဘဲရွိတတ္ျခင္း၊ေသလြန္ၿပီးတဲ့ေနာက္ ေနာင္သံသရာမ်ားစြာမွာလည္းဘဲ အပါယ္ေလးဘံုမွာ က်ေရာက္ၿပီး ဒုကၡမ်ားစြာကုိ ခံစားရတတ္ျခင္းေတြ ျဖစ္တတ္ပါတယ္။
အိႏိၵယႏိုင္ငံတြင္ ဒုလႅဘရဟန္း (၄)ရက္ ၀တ္သြားၿပီး မိမိျမင္ေတြ႕ခ့ဲရေသာ အခ်ဳိ႕ေသာရဟန္းေတာ္မ်ား၏ အျပစ္မ်ားကို ပုံႀကီးခ်ဲ႕ကာ face book စာမ်က္ႏွာမွာ အိႏိၵယနိဳင္ငံေရာက္ ရဟန္းေတာ္မ်ား၏ အျပစ္မ်ားကို ေရးထား တာေတြ႕လိုက္ရ၍ သာသနာအတြက္ေရာ ေရးသူအတြက္ပါ အေတာ္ေလးစိတ္မေကာင္းျဖစ္မိပါသည္။
(၄)ရက္တာ ဒုလႅဘရဟန္း၀တ္ၿပီး စားၿပီးအိပ္ကာ ေနလိုက္ရုံမွ်ျဖင့္ပင္ သူ ့ကုိယ္သူ တစ္မဂ္တစ္ဖိုလ္ ရေနၿပီဟု ထင္ေနသလားမသိ၊ မိမိတင္လိုက္သည့္ စာတစ္ပုဒ္ေၾကာင့္ မိမိအပါ၀င္ သာသနာတစ္ခုလုံး သိကၡာက်သြားႏိုင္သည္ကို ထိုသူ မေတြးမိဘူးထင္သည္။
လူဆိုတာ ေကာင္းတ့ဲလူရွိသလိုမေကာင္းတ့ဲလူဆိုတာလည္းရွိၾကတာပါပဲ၊ ေကာင္းကြက္ကေလးကို ျမင္ၿပီးၾကည့္ရွဴပါက ခြင့္မလြတ္ႏိုင္စရာအေၾကာင္းမရွိပါ။ ေကာင္းတာကိုေဘးဖယ္ၿပီးမေကာင္းတာကိုသာရွာၿပီး ေရးသားသြားေသာထိုပုဂိၢဳလ္သည္ အဆိုးျမင္၀ါဒသမားသာျဖစ္ႏိုင္ပါသည္။ေရးသားထားရာမွာလည္းမွာလည္း အိႏိၵယသံဃာမ်ားကို ထင္ေရာင္ထင္မွားျဖစ္ေအာင္ ေရးသားထားသည္ကိုေတြ႕ရပါသည္။ အျပဳသေဘာဟုဆိုေသာ္လည္း အျပစ္ေတြသာေရးသြားသည္။ အျပဳသေဘာဆိုရင္လည္း ဖုန္းဆက္လို႔ပဲျဖစ္ျဖစ္ထိုရဟန္းေတြထံသို႔စာေရးလိုပင္ျဖစ္ေစ ေက်ာင္းထိုင္ဆရာေတာ္ကို ဆုံးမေပးရန္ ေလွ်ာက္ထား၍ျဖစ္ေစ ျပဳလုပ္ႏိုင္ပါသည္။ပုဂိၢဳလ္တစ္ပါးကို ေစာ္ကားတာထက္ သံဃာအမ်ားကို ၀ါးလုံးရွည္ျဖင့္ရမ္းသိမ္းၿပီးေစာ္ကားသြားတာပိုၿပီးအျပစ္ႀကီးလွပါသည္။
အဆိုဘက္ကၾကည့္လွ်င္ ျမင္ျမင္သမွ်အားလုံးဟာ ဘာတစ္ခုမွ မေကာင္းပါဘဲ အားလုံးအဆိုးကိုသာျမင္ ေနမွာပါ။ သိၾကားမင္းႀကီး ႏြားေရာင္ဖန္ဆင္းျပတာေတာင္ ခ်ဳိကားတယ္ နားရြက္ကုတ္တယ္ဆိုတဲ့လူေတာင္ရွိ ေသးတာကို၊ ဘယ္အရာျဖစ္ျဖစ္ ေကာင္းကြက္ကၾကည့္ရင္ အျပစ္ျဖစ္ႏိုင္စရာအေၾကာင္းမရွိပါဘူး။ မ်ားေသာအားျဖင့္ လူေတြဟာ အေကာင္းျမင္၀ါဒထက္ အဆိုးျမင္၀ါဒေတြသာ မ်ားေနေသာေၾကာင့္လူသားအမ်ားစုတုိ ့ဟာတိုးတက္သင့္သေလာက္မတိုးတက္ဘဲျဖစ္ေနတာပါ။ အျပစ္ကုိေထာက္ျပျခင္းထက္ အျပစ္ရွာသူေတြသာမ်ားလွပါသည္။
ျမတ္စြာဘုရားရွင္ကလည္း “အၾကင္သူသည္ က့ဲရဲ့ထိုက္သူကို ခ်ီးမြမ္း၏၊ခ်ီးမြမ္းထိုက္သူကို က့ဲရဲ႕၏၊ထိုလူမိုက္သည္ ႏွဳတ္ျဖင့္အကုသိုလ္အျပစ္ကိုဆည္းပူးစုေဆာင္းေန၏ထိုအကုသိုလ္အျပစ္ေၾကာင့္ ကိုယ္စိတ္ ႏွစ္ျဖာခ်မ္းသာျခင္းကိုမရႏိုင္”ဟုသံယုတၱနိကာယ္၊သဂါထာ၀ဂ္၊တုရူျဗဟၼသုတ္မွာ မိန္႔ထားခ့ဲပါသည္။ဗုဒၶသာသနာ့ေတာ္မွာသာသနာေတာ္ႀကီးကိုခုတုံးလုပ္ၿပီးခ်ဲဂဏာန္းေပး၊ ေဗဒင္ေဟာ၊ ေဆးကုျခင္းျဖင့္ စီးပါြးရွာေနေသာ ၀ိသမေလာဘသားမ်ားရွိသလို ကိုယ့္ဆြမ္းကိုယ္ခံစားၿပီး စာခ်ကာ သာသနာျပဳေနေသာ ရဟန္းသံဃာေတာ္ေတြလည္း အမ်ားႀကီးရွိပါေသးသည္။
ရဟန္းက်င့္၀တ္ေတြဟာ ျမတ္စြာဘုရားရွင္သက္ေတာ္ထင္ရွားရွိစဥ္ကတည္းက ပညတ္ေတာ္မူေသာ သိကၡာပုဒ္မ်ားျဖစ္ၾကပါသည္။ ျမတ္စြာဘုရားရွင္ သက္ေတာ္ထင္ရွားရွိစဥ္ကေတာင္ က်ဴးလြန္သူေတြ ရွိေနေသးရင္ တိုးတက္ေနေသာ ယေန႔ေခတ္ႀကီးမွာဆန္႔က်င္ဘက္ေလာကီအာရုံေတြႏွင့္ ေတြ႕ျမင္ဆက္ဆံေနရေသာ ေခတ္သစ္ရဟန္းေတြမွာ ပိုၿပီးရွိႏိုင္တာေပါ့ ဒီလုိအေတြးမ်ိဳးေလးန ဲ့ ျမင္တတ္ၾကည့္တတ္မယ္ဆိုရင္ မိမိမွာ အျပစ္ျဖစ္ႏိုင္စရာအေၾကာင္း မရွိေတာ့ပါ။ျမတ္စြာဘုရားရွင္တည္ထားေတာ္မူခဲ့ေသာ သာသနာေတာ္ႀကီးဟာ ၂၆၀၀ျပည့္သြားခ့ဲပါၿပီ။ ဘုရားရွင္ ကိုယ္ေတာ္တိုင္ကလည္း သာသနာေတာ္ ႏွစ္ေထာင္ေက်ာ္ရင္ျဖစ္ပ်က္ႏိုင္ေသာအေၾကာင္းကို ေကာသလအိပ္မက္ (၁၆)ခ်က္မွာ အတိအလင္း ရွင္းလင္းျပတ္သားစြာ ေဟာထားၿပီးျဖစ္သည္။
ယေန ့အခ်ိန္အခါမွာ ျမန္မာေတြအဖို႔ ရဟန္းသံဃာေတြကို ကိုးကြယ္လွဴဒါန္းခြင့္ရတာ အင္မတန္မွ ကံေကာင္းလွပါေသးသည္။ ေနာင္တစ္ခ်ိန္ သာသနာကြယ္ခါနီးမွာ သကၤန္းစေလးလက္မွာပတ္၊ နားမွာစည္းထားသူမ်ားကို ရဟန္းသံဃာအျဖစ္ ကိုးကြယ္ရမည့္အခ်ိန္ကို ဧကန္မုခ် ေရာက္ရပါဦးမည္။
ျမတ္စြာဘုရားရွင္ သာသနာေတာ္ႀကီးအုတ္ျမစ္ခ်ခ့ဲေသာ အိႏၵိယႏိုင္ငံႀကီးမွာပင္ သာသနာကြယ္ခ့ဲျခင္းကုိ ၾကည့္ၿပီး ငါ့တို႔တေတြဟာလည္း တစ္ေယာက္အျပစ္ တစ္ေယာက္ျမင္ေနပါက အိႏိၵယႏိုင္ငံႀကီးလို သစ္ပင္ ေတာ ေတာင္၊ တိရိစၦာန္၊ ေယာက်္ားအဂၤါစပ္ အစရွိတာကို ကိုးကြယ္ရေသာ မိစၦာ၀ါဒီမ်ားျဖစ္ႏိုင္သည္ကို အေတြး ၀င္မိေစခ်င္ပါတယ္။ အိႏိၵယႏိုင္ငံမွာ ရဟန္းေတာ္မ်ားကိုေတြ႕ပါက လာလကီး၀ါရ(မိန္းမ)ဆိုၿပီး လိုက္လိုက္ စၾကပါသည္။ သူတို႔အျမင္မွာေတာ့ သကၤန္းကို တန္ဖိုးထားရမွန္းမသိပါ။ ကုလားမမ်ား၀တ္ဆင္ေသာ ဆာရီက့ဲသို႔ မွတ္ထင္ၿပီး လိုက္စေနၾကျခင္းျဖစ္သည္။မိမိရဲ့စကား တစ္ခြန္း စာတစ္ေၾကာင္းေၾကာင့္ အႏၱရာယ္ေပါင္းမ်ားစြာႏွင့္ အိႏိၵယႏိုင္ငံမွာ ပညာသင္ၾကားေနေသာ ရဟန္းေတာ္မ်ားကို ကူညီရာမေရာက္ဘဲအေႏွာက္အယွက္ ေပးသလုိမျဖစ္ေစသင့္ပါဘူး။တစ္ခ်ိန္က ေစာင့္ေရွာက္သူမဲ့ေသာ ျမန္မာပိုင္ေက်ာင္းမ်ား ယခုခါမွာအိႏိၵယလူမ်ဳိးမ်ားပိုင္ဆိုင္ေနၾကပါၿပီ။ထိုအျဖစ္မ်ဳိးမႀကဳံရေအာင္ ျမန္မာရဟန္းေတာ္မ်ား လက္ရွိပိုင္ဆိုင္မႈမ်ားကို ေစာင့္ေရွာက္ေနၾကျခင္းျဖစ္ပါသည္။
ဗုဒၶထားခဲေသာသာသနာကို ေစာင့္ထိမ္းသူမရွိရင္သူေတာ္ေကာင္းတရားေတြဟာကြယ္ေပ်ာက္သြား ၾကရမွာပါ။ဒါေတြမကြယ္ေပ်ာက္ေအာင္ရဟန္းသံဃာေတြကထိမ္းသိမ္းေစာင့္ေရွာက္ေနရတာပါ။ သူေတာ္ ေကာင္းတရား (ပဥၥ၀ိဓအႏၱရဓာန)ကြယ္ေပ်ာက္ျခင္းငါးပါးကို အဂၤုတၱိဳရ္ အ႒ကထာမွာျပဆိုထားပါသည္။“သူေတာ္ေကာင္းတရားငါးပါးကြယ္ေပ်ာက္ပုံ”
(၁) အဓိဂမ အႏၱရဓာန-
မဂ္ေလးပါး၊ ဖိုလ္ေလးပါး၊ ပဋိသမၻိဒါေလးပါး၊ ၀ိဇၨာသုံးပါး၊ အဘိညာဥ္ေျခာက္ပါး ဆိုတ့ဲ ဤတရားေတြ ကြယ္ေပ်ာက္သြားတာကို အဓိဂမ အႏၱရဓာန ဟုေခၚပါသည္။
(၂) ပဋိပတိၱ အႏၱရဓာန-
ရဟန္းေတာ္မ်ားက်င့္ႀကံရမည့္ အက်င့္သီလ၊ လူေတြက်င့္ႀကံရမည့္ အက်င့္သီလစသည္ျဖင့္ အက်င့္ ပဋိပတ္သီလေတြကြယ္ေပ်ာက္သြားတာကို ပဋိပတိၱ အႏၱရဓာန လို႔ေခၚပါသည္။
(၃) လိဂၤ အႏၱရဓာန-
ဗုဒၶျမတ္စြာသာသနာေတာ္ႀကီး ေမွးမွိန္သြားတ့ဲအခါ သကၤန္းအေရာင္ အ၀တ္ကေလးကို လည္ပင္းမွာ ပတ္ထားရုံ၊ ဆံထိုးမွာပတ္ထားရုံမွ် မရွိၾကေတာ့ဘဲ ရဟန္းေတာ္မ်ားရဲ႕အသြင္အျပင္ကြယ္ေပ်ာက္၍ သြားတာကိုပင္ လိဂၤ အႏၱရဓာန ဟုေခၚဆိုရပါသည္။
(၄) ဓာတု အႏၱရဓာန-
ျမတ္စြာဘုရားသာသနာ သက္တမ္းကုန္တ့ဲအခါ ျမတ္စြာဘုရား၏ သရီရဓာတ္ေတာ္မ်ားဟာ ဘုရား ျဖစ္ေတာ္မူတ့ဲ ေဗာဓိမ႑ိဳင္မွာ စုရုံးၿပီးလွ်င္ ေတေဇာဓာတ္ေတြေလာင္ကၽြမ္းလ်က္ ဓာတုပရိနိဗၺာန္စံေတာ္မူၿပီးသကလ ဓာတ္ေတာ္အားလုံး ကြယ္ေပ်ာက္သြားတာကိုပင္ ဓာတု အႏၱရဓာန ဟုေခၚဆိုရပါသည္။
(၅) ပရိယတိၱ အႏၱရဓာန-
ပရိယတ္တရားမ်ား ကြယ္ေပ်ာက္သြားတာကိုပင္ ပရိယတိၱ အႏၱရဓာန ဟုေခၚရပါသည္။ ေစာင့္ထိမ္းသူ ေစာင့္ေရွာက္သူမရွိတ့ဲတေန႔ သာသနာေတာ္ႀကီးဟာကြယ္ေပ်ာက္သြားရပါလိမ့္မည္။ သာသနာေတာ္ႀကီး မကြယ္ေပ်ာက္ရေအာင္ေစာင့္ထိမ္းေနၾကေသာ ရဟန္းေတာ္မ်ားမွာ တာ၀န္ရွိသလို ဒါယကာ ဒါယိကာမေတြမွာလည္း တာ၀န္ရွိပါသည္။
အျပစ္ေတြသာ လိုက္ျမင္ေနၾကမယ္ဆိုရင္ အေတြးေလးတစ္ခ်က္၀င္လိုက္ပါ ငါကိုယ္တိုင္ကေတာင္ ေကာင္းလို႔လား၊ ငါေတာင္လူေတြေစာင့္ထိမ္းရမည့္ ငါးပါးသီလေတာင္မလုံႏိုင္ေသးတာ၊ ကိုးကြယ္ရမည့္တာ၀န္က ငါတို႔တာ၀န္ သူအျပစ္လုပ္တာက သူ႔အကုသိုလ္နဲ႔သူသြားလိမ့္မယ္ဆိုတ့ဲ အေတြးေလး၀င္ၿပီး အေကာင္းျမင္၀ါဒကေန ၾကည့္လိုက္ပါက မိမိမွာအျပစ္ျဖစ္စရာအေၾကာင္းမရွိေတာ့ေပ။
“တကယ္ခ်စ္ရင္”မိမိကုိယ္ကိုခ်စ္တယ္ဆိုရင္ ဘယ္လိုခ်စ္ရမည္။ အရြယ္သုံးပါး တစ္ပါးပါးမွာ တရားရေအာင္က်င့္ႀကံရမည္။ မိမိ ကုိယ္ကို ခ်စ္တယ္ဆိုရင္ ဒီလိုခ်စ္ရမည္။ မိမိကုိးကြယ္ဆည္းကပ္ေသာ သာသနာကို ဘယ္လိုခ်စ္ရမည္။ မိမိအတြက္ေၾကာင့္ ဂုဏ္မပ်က္ေစရ ဂုဏ္သာတက္ေစရမည္။ မိမိကုိးကြယ္ဆည္းကပ္ေသာ သာသနာကို ဒီလိုခ်စ္ရမည္။(မုံရြာပေဇၨာတာရုံဆရာေတာ္)ဒါေၾကာင့္သာသနာတြင္းမွာ ေနထိုင္ၾကကုန္ေသာ ပုဂိၢဳလ္တို႔သည္လည္း မိမိအတြက္ေၾကာင့္ ဂုဏ္မတက္ေစနိဳင္ေတာင္မွ၊မိမိအတြက္ေၾကာင့္ ဂုဏ္မပ်က္ေအာင္ေနထုိင္နိဳင္တယ္ဆုိရင္ ျမတ္ဗုဒၶရဲ့ သာသနာေတာ္ႀကီးကို ခ်စ္ရာေရာက္ပါေတာ့သည္။
(ကိုယ္က မၾကည္ညိုႏိုင္ေသာ္ေန သံဃာ့ကံၾကီးကိုမျပစ္မွားမိေစနဲ႔)
အျပဳသေဘာျဖင့္
နႏၵလ်န္(မိုးညွင္း)(4/6/2012)

အဆင္းသာရွိ၍အနံ႔မရွိေသာပန္းႏွင့္အလွတရားသာရွိ၍အႏွစ္မရွိေသာလူ

အနံ႔မရွိေသာ္လည္း အဆင္းရွိေသာေၾကာင့္
 ႏွစ္သက္ဖြယ္ေကာင္းေသာပန္းသည္ မျမတ္ႏိုး အက်ိဳးမရွိသကဲ့သို.၊အနံ႔လည္းရွိ အဆင္းလည္းရွိသျဖင့္ ႏွစ္သက္
ဖြယ္ေကာင္းေသာပန္းသည္
 ႏွစ္သက္ျမတ္ႏိုး တန္ဖိုးရွိ၏။(ဓမၼပဒ)
ပန္းဟူသည္ လွျမဲျဖစ္၏။ သို႕ရာတြင္ ေမႊးခ်င္မွ ေမႊးမည္။ အမွန္အားျဖင့္ပန္းတိုင္းလွ၏။
သို႕ရာတြင္ပန္းတုိင္းမေမႊး။အရာ၀တၳဳတိုင္းတြင္ မူရင္းတန္ဖိုးႏွင့္အျခံအရံ တန္ဖိုးဟူ၍ႏွစ္မ်ိဳးရွိ၏။မူရင္းတန္ဖိုးသည္ အရာ၀တၳဳျပည့္စံုမႈ(ဥပဓိသမ္ပတိၱၱ)၌တည္၏။ 
အျခံရံတန္ဖိုးသည္အခ်ိန္အခါျပည့္စံုမႈ(ကာလသမ္ပတၱိ)၊အေျခေနျပည့္စံုမႈ(ေဒသသမ္ပတိၱ
၊အသံုးခ်ျပည့္စံုမႈ (ပေယာဂသမ္ပတိၱ) တို့၌ တည္ရွိ၏။ သို႔ျဖစ္ေလရာ မူရင္းတန္ဖိုးသည္
အျခံရံတန္ဖိုးမ်ားအေပၚ၌ မ်ားစြာမွီ၏။ ဆိုေတာ့...ေယာက္က်ားေလးျဖစ္ျဖစ္ မိန္းကေလးဘဲျဖစ္ျဖစ္ ကိုယ္စီအလွတရားေတြပိုင္ဆိုင္ထားၾကပါ၏။ သို႔ေသာ္ ..အမ်ားသတ္မွတ္ေပးတဲ့အလွတရားျဖစ္ခ်င္မွျဖစ္မည္။ကိုယ္စီပိုင္ဆိုင္ထားတဲ့အလွတရား
သည္ အခ်ိန္အခါ ၊ အေျခအေန၊ အသံုးခ်တတ္မႈ မရွိရင္ေတာ့ ပန္းလိုလွပါေသာ္လည္း မေမႊးေသာပန္းလိုဘဲျဖစ္လိမ့္မည္။ မူရင္းတန္ဖုိးႏွင့္ အခ်ိန္အခါ၊ အေျခအေန၊ အသံုးခ်တတ္မႈျပည့္စံုႏုိင္ရင္ေတာ့အမ်ားကသတ္မွတ္ေပးတဲ့ အလွပိုင္ရွင္လည္းျဖစ္သလို 
အနံ႔လည္းရွိ၊အဆင္းလည္းရွိသျဖင့္ႏွစ္သက္ဖြယ္ေကာင္းေသာပန္းအလွမ်ိဳးျဖစ္ေပလိမ့္မည္။
ေငြတစ္က်ပ္သည္မူရင္းတန္ဖိုးအေနျဖင့္တစ္က်ပ္သာျဖစ္၏။သို႔ရာတြင္ခရီးစရိတ္မရွိခ်ိန္၌ ေငြတစ္က်ပ္ႏွင့္ သာမန္အခ်ိန္၌ေငြတစ္က်ပ္သည္ တစ္က်ပ္ျခင္းတူေသာ္လည္း ကာလကိုလိုက္၍ တန္ဖိုးခ်က္း ျခားနား၏။ သူေတာ္စင္အားေထာက္ပံ့ရေသာေငြတစ္က်ပ္ႏွင့္ သူယုတ္မာအားေထာက္ပံ့ရေသာေငြတစ္က်ပ္သည္တစ္က်ပ္ခ်င္းတူေသာ္လည္း ေဒသကိုလိုက္၍ တန္ဖိုးခ်င္းျခားနား၏။လွဴဒါန္းဖို႔ေပးရေသာေငြတစ္က်ပ္ႏွင့္ ေလာင္းကစားဖို႕ ေပးရေသာေငြတစ္က်ပ္သည္ ပေယာဂကိုလိုက္၍တန္ဖိုးခ်င္းျခားနား၏။ 

ေကာင္းစြာေဟာၾကားေတာ္မူထားေသာ ပိဋကတ္သံုးပံုသည္ ရိုေသစြာမသင္ၾကား၊ ရိုေသစြာမက်င့္ၾကံသူအား အက်ိဳးမရွိ။
ေကာင္းစြာေဟာၾကားေတာ္မူထားေသာ ပိဋကတ္သံုးပံုသည္ ရိုေသစြာသင္ယူ၊ 
ရိုေသစြာက်င့္ၾကံသူအား အက်ိဳးရွိ၏။(ဓမၼပဒ)
 
ထုိ႔အတူ ျမတ္စြာဘုရားေဟာၾကားေတာ္မူထားေသာပိဋကတ္သံုးကို သင္ယူဆည္းပူးေလ့လာေနသူဟူသမွ်တို႔သည္ လုူ နတ္ နိဗ္ဗာန္
သံုးတန္ေသာခ်မ္းသာကိုရႏိုင္သည္မွန္ေသာ္လည္း သင္ယူမႈမမွန္ကန္ေသာအခါ လုူ နတ္ နိဗ္ဗာန္ သံုးတန္ေသာခ်မ္းသာကို ရခ်င္မွသာရ၏။မိမိ၏ပိဋကတ္ တတ္ေျမာက္မႈကို အေၾကာင္းျပဳ၍ ေဒါသမာန္မာနမ်ားပြားစီးပါကမိမိ၏အက်ိဳးမဲ့ကိုပင္ ျဖစ္ေစႏုိင္၏။ဤကဲ့သို႕ေသာသင္ယူမႈကို အလဂဒၵဴပမာသင္ယူမႈဟူ၍က်မ္းဂန္မ်ား၌ဆိုထားပါသည္။အလဂဒၵဴပမာဟူသည္မွာ ေျမြဖမ္းဥပမာျဖစ္၏။ ေျမြကိုမဖမ္းတတ္ေသာအခါ ဖမ္းသူကို ေျမြက ျပန္ကိုက္သည့္ သေဘာမ်ိဳးျဖစ္၏။ ပိဋကတ္သံုးပံုကို သင္ယူေသာအခါ သင္ယူမႈမွန္ကန္ပါမွပိဋကတ္သံုးပံုကသင္ယူသူအားလူနတ္နိဗ္ဗာန္သံုးတန္ေသာခ်မ္းသာကိုေပး၏။ ဤသို႔ေသာသင္ယူမႈကို သံသရာမွလြတ္ရာ လြတ္ေၾကာင္း အက်ိဳးကိုရရွိရန္အတြက္ သင္ယူမႈဟူ၍ က်မ္းကန္မ်ား၌ဆိုပါသည္။ ထုိ႕ေၾကာင့္ပိဋကတ္သံုးပံုကို သင္ယူေသာအခါ သင္ယူမႈမွန္ကန္ပါမွသူေတာ္ေကာင္းျဖစ္ႏိုင္၏။သင္ယူမႈမမွန္ကန္ပါကသူေတာ္ေကာင္းမျဖစ္ႏုိင္ေခ်။ ထို႔ေၾကာင္ ပိဋကတ္စာေပ ပညာရွင္တိုင္း သူေတာ္ေကာင္းျဖစ္ႏုိင္သည္ဟုယံုၾကည္၍မရ။ အျခားေသာစာေပပညာရွင္မ်ားသည္လည္းထုိ႔အတူပင္ျဖစ္၏။ပိဋကတ္စာပညာရွင္မ်ားပင္ သင္ယူမႈမမွန္ကန္ပါကသူေတာ္ေကာင္းမျဖစ္ႏိုင္ပါလွ်င္အျခားစာေပပညာရွင္မ်ားကားဆိုဖြယ္ရာမရွိေတာ့။ သင္ယူမႈမမွန္ကန္ပါက သူေတာ္ေကာင္းမျဖစ္ႏိုင္သည္သာ ျဖစ္၏။ တစ္နည္းဆိုရေသာ္ စာေပေတာ့တတ္ပါရဲ႕အသိကင္းမဲ့၍အႏွစ္မရွိေသာလူသားစာေပတတ္မႈသာျဖစ္ပါလိမ့္မည္။ ထုိ႕ေၾကာင့္အရာ၀တၳဳတစ္ခုခုႏွင့္ပတ္သက္၍ စဥ္းစားေသာအခါ ယင္းအရာ၀တၳဳ၏ မူရင္းတန္ဖိုးအျပင္ အျခံအရံ တန္ဖိုးမ်ားကိုပါ ထည့္သြင္း၍ စဥ္စားရသည္။ အျခံအရံတန္ဖုိးမ်ားတြင္ ကာလသေဘာလည္းပါ၏။ ေဒသသေဘာလည္း
ပါ၏။ ပေယာဂသေဘာလည္းပါ၏။ ထုိ႕ေၾကာင့္ ပညာရွင္မ်ားသည္ ”ကာလ ေဒသ မသိမူ လူမိုက္ဟူ၏” ဟူ၍ဆိုစမွတ္ရွိခဲ့ၾကသည္။ (က်မ္းကိုး - ဦးေ႐ႊေအာင္ ဓမၼပဒႏွင့္ပါရာဇိကဏ္အဌကထာ)