ျမတ္စြာဘုရား၏မဟာပုရိသလကၡဏာေတာ္( ၃၂ )ပါးအေၾကာင္းသိေကာင္းစရာ။

ျမတ္စြာဘုရားသည္ သာ၀တၴိျပည္၊ ေဇတ၀န္ေက်ာင္း၌ သီတင္းသုံးေနစဥ္ ရဟန္းတို႔အား ေယာက္်ားျမတ္တို႔၏ လကၡဏာ (၃၂) ပါးေဖာ္ျပသည့္ လကၡဏသုတ္ကို
 ေဟာၾကားေတာ္မူပါသည္။ ဤသို႔ ေယာက္်ားျမတ္တို႔၏ လကၡဏာႏွင့္ျပည့္စုံေသာ ေယာက္်ားသည္ လူ႔ေဘာင္
၌ေနခဲ့ေသာ္ စၾက၀ေတးမင္း၊ ရဟန္းျပဳခဲ့ေသာ္ ဘုရားျဖစ္မည္ဟူေသာ အလားအလာႏွစ္
ပါးမွတစ္ပါး အျခားအလားအလာမရွိဟုမိန္႔ေတာ္မူပါသည္။ဤလကၡဏာမ်ားရရွိျခင္းသည္
 ေရွးကာလ၊ ေရွးဘ၀တို႔၌ လူျဖစ္စဥ္အခါက ေကာင္းမႈကုသိုလ္ကံမ်ားကို ျပဳခဲ့ျခင္းေၾကာင့္
 ျဖစ္ပါသည္။ လကၡဏာ (၃၂) ပါး ကို ေဖာ္ျပရာ၌ ဤသို႔ရရွိသည့္အေၾကာင္းျဖစ္ေသာ ကုသိုလ္ကံတို႔ကို ယွဥ္တြဲေဖာ္ျပအပ္ပါသည္။

(၁) အညီအညြတ္ ေကာင္းစြာထိေသာ ေျခဖ၀ါးရွိျခင္း။ ေရွးဘ၀တို႔တြင္ ကုသိုလ္တရားကို ျမဲျမံစြာေဆာက္တည္ျခင္း၊ သီလေဆာက္တည္ျခင္း၊ ဥပုသ္ေဆာက္တည္ျခင္း၊ မိဘဆရာ သက္ၾကီး၀ါၾကီး ရဟန္းေတာ္မ်ားအား ႐ိုေသသမႈ ျပဳဖြယ္၀တ္တို႔ကို ျပဳျခင္းတို႔ေၾကာင့္ ရရွိျခင္းျဖစ္ပါသည္။

(၂) ေအာက္ေျခဖ၀ါးျပင္တို႔၌ စက္၀န္းမ်ားျဖစ္ေပၚလာျခင္း။ ေရွးဘ၀တို႔၌ လူျဖစ္စဥ္ လူအမ်ား၏ခ်မ္းသာကိုေဆာင္ျခင္း၊ ထိတ္လန္႔တုန္လႈပ္ဖြယ္ ေဘးတို႔ကိုပယ္ေဖ်ာက္ေပးျခင္း၊ တရားႏွင့္ေလ်ာ္စြာေစာင့္ေရွာက္မႈ၊ ကာကြယ္မႈ၊ လုံျခံဳေစမႈတို႔ကို စီရင္ေပးျခင္း၊ အျခံအရံႏွင့္တကြေသာ အလွဴေပးျခင္း စေသာ ကုသိုလ္ကံမ်ားကို ျပဳလုပ္ခဲ့သည့္ အက်ဳိးေက်းဇူးေၾကာင့္ ရရွိသည္။

(၃-၅) ရွည္ေသာဖေနာင့္၊ ရွည္သြယ္ေသာလက္ေခ်ာင္းႏွင့္ေျခေခ်ာင္းမ်ား၊ ျဗဟၼာမင္းကဲ့သို႔ ေျဖာင့္မတ္ေသာကိုယ္ ရွိျခင္း။ ေရွးဘ၀ လူျဖစ္စဥ္အခါမ်ားက အသက္သတ္ျခင္းမွေရွာင္ၾကဥ္ျခင္း၊ မေကာင္းမႈမွရွက္တတ္ျခင္း၊ သနားျခင္း၊ သတၱ၀ါတို႔၏အက်ဳိးစီးပြားကို လိုလားျခင္း၊ စေသာ ကုသိုလ္ကံေကာင္းမႈတို႔ေၾကာင့္ ရရွိသည္။

(၆) လက္ႏွစ္ဖက္၊ ေျဖႏွစ္ဖက္၊ ပခုံးစြန္းႏွစ္ဖက္၊ လည္ကုပ္တို႔၌ ျဖိဳးေမာက္ေသာအသားရွိျခင္း။ ေရွးဘ၀တို႔၌ လူျဖစ္စဥၤအခါက မြန္ျမတ္ေသာ၊ အရသာရွိေသာ စားဖြယ္ေသာက္ဖြယ္တို႔ကို ေပးလွဴျခင္း စေသာ ကုသိုလ္ကံေကာင္းမႈေၾကာင့္ ရရွိသည္။

(၇-၈) ႏူးညံ့နုနယ္ေသာ ေျခဖ၀ါး၊ လက္ဖ၀ါး၊ ကြန္ရက္ပမာညီညာေသာ လက္ေျခ စသည္တု႔ိရွိျခင္း။ ေရွးဘ၀တို႔၌ လူျဖစ္စဥ္က ေပးကမ္းစြန္႔ၾကဲျခင္း၊ ခ်စ္ဖြယ္ေသာစကားကိုဆိုျခင္း၊ အက်ဳိးစီးပြားကိုက်င့္ေဆာင္ျခင္း၊ မိမိႏွင့္တန္းတူရည္တူဆက္ဆံျခင္းတို႔၏ အက်ဳိးေက်းဇူးေၾကာင့္ ဤလကၡဏာေတာ္တို႔ကို ရရွိသည္။

(၉-၁၀) ျမင့္ေသာဖမ်က္ႏွင့္ အထက္သို႔ေကာ့တက္ေသာေမြးညင္းတို႔ ရွိျခင္း။ ေရွးဘ၀တို႔၌ လူျဖစ္စဥ္က အက်ဳိးရွိ၍ ကုသိုလ္တရားႏွင့္ စပ္ဆက္ေသာစကားကိုေဟာလ်က္ လူအမ်ား၏အက်ဳိးစီးပြားကို ျပခဲ့ျခင္း၊ သတၱ၀ါတို႔၏အက်ဳိးစီးပြားခ်မ္းသာကို ေဆာင္ၾကဥ္းေပးျခင္း၊ ၀န္တိုမႈကင္းမဲ့ျခင္း၊ တရားအလွဴကိုေပးလွဴျခင္းတို႔ေၾကာင့္ ဤလကၡဏာႏွစ္ပါးကို ရရွိသည္။

(၁၁) ဧဏီသားေကာင္ကဲ့သို႔ ေျပျပစ္ေသာသလုံးျမင္းေခါင္းရွိျခင္း။ ေရွးဘ၀တို႔၌ လူျဖစ္စဥ္က ၀ိဇၺာ၊ သိပၸံပညာမ်ားကိုလည္းေကာင္း၊ အက်င့္သီလႏွင့္ ကမႆကတာပညာကိုလည္းေကာင္း လ်င္ျမန္စြာသိျမင္ေအာင္ ေဟာေျပာပို႔ခ်ေပးခဲ့ျခင္း စသည့္ကုသိုလ္ကံတို႔ေၾကာင့္ရရွိသည္။

(၁၂) ေခ်ာေမြ႕ေသာအသားအေရရွိျခင္း၊ ေရွးဘ၀တို႔၌ လူျဖစ္စဥ္က ရဟန္း၊ ပုဏၰားတို႔ထံခ်ဥ္းကပ္၍ အဘယ္တရားကုသိုလ္မည္၍ ဘယ္တရားသည္ အကုသိုလ္မည္ပါသနည္း၊ ဘယ္တရားကိုမွီ၀ဲ၍ ဘယ္တရားကို မမွီ၀ဲသင့္ပါသနည္းဟု အဖန္ဖန္ေမးျမန္းခဲ့သည့္ကံေၾကာင့္ ရရွိသည္။

(၁၃) ေရႊအဆင္းႏွင့္တူေသာ အသားအေရရွိျခင္း။ ေရွးဘ၀တို႔၌ လူျဖစ္စဥ္က အမ်က္ထြက္ျခင္း၊ စိတ္ဆိုးျခင္း၊ ရန္ျငိဳးထားျခင္းမ်ားကို မျပဳခဲ့၊ သိမ္ေမြ႕ေသာအ၀တ္အထည္မ်ားကို ေပးလွဴျခင္း စသည့္ကံတို႔ေၾကာင့္ ရရွိျခင္းျဖစ္သည္။

(၁၄) အအိမ္ျဖင့္ဖုံးလႊမ္းအပ္ေသာ ပုရိသနိမိတ္ရွိျခင္း။ ေရွးဘ၀တို႔၌ လူျဖစ္စဥ္က ၾကာျမင့္စြာေပ်ာက္ကြယ္ေနေသာ၊ ၾကာျမင့္စြာကြဲကြာေနေသာ ေဆြမ်ဳိးမိတ္ေဆြတို႔ကို ေပါင္းဆုံညီညြတ္ေစျပီး ၀မ္းေျမာက္ေစမႈေၾကာင့္ ရရွိသည္။

(၁၅-၁၆) အလုံးႏွင့္အရပ္ ညီညြတ္လ်က္ ပေညာင္ပင္ကဲ့သို႔ လုံး၀န္းေသာကိုယ္ႏွင့္ မကိုင္းမညြတ္ဘဲရပ္လ်က္ပင္ ႏွစ္ဖက္ေသာလက္၀ါး အျပင္တို႔ျဖင့္ ပုဆစ္ဒူးတို႔ကို သုံးသပ္ဆုပ္နယ္ႏိုင္ျခင္း။ ေရွးဘ၀တို႔၌ လူျဖစ္စဥ္က ဤသူသည္ ဤအလွဴကိုခံထိုက္၏ဟူ၍ ပုဂၢိဳလ္ထူး၊ ပုဂၢိဳလ္ျမတ္မ်ားကို ခြဲျခားသိျမင္ျပီး ထိုက္တန္ေလ်ာက္ပတ္စြာ ေပးလွဴတတ္ျခင္းေၾကာင့္ ရရွိသည္။

(၁၇-၁၉) ျခေသၤ့၏ကိုယ္အေရွ႕ပိုင္းႏွင့္တူေသာ ကိုယ္၊ လက္ျပင္ႏွစ္ဖက္ၾကား၌ တစ္ျပင္တည္းညီလ်က္ ျပည့္ျဖဳိးေသာအသားႏွင့္ ညီညြာစြာလုံးေသာ လည္ပင္းလည္တိုင္ စသည္တုိ႔ရွိျခင္း။ ေရွးဘ၀တို႔၌ လူျဖစ္စဥ္က လူအမ်ား၏ယုံၾကည္မႈ (သဒၶါ)၊ အက်င့္(သီလ)၊ စာေပသင္ၾကားမႈ (သုတ)၊ စြန္႔ၾကဲလွဴဒါန္းမႈ (စာဂ) စေသာ တရားမ်ားႏွင့္တကြ ပစၥည္းဥစၥာ ခ်မ္းသာ စည္းစိမ္တိုးပြားေအာင္ျမင္ျခင္းကို လိုလားေတာင့္တမႈတို႔ေၾကာင့္ ဤလကၡာတို႔ကို ရရွိသည္။

(၂၀) အရသာကိုေဆာင္ေသာ အလြန္ေကာင္းျမတ္ေသာအေၾကာရွိျခင္း။ ေရွးဘ၀တို႔၌ လူျဖစ္စဥ္က လက္၊ တုတ္၊ ဓား လက္နက္တို႔ျဖင့္ သတၱ၀ါတို႔ကို ညႇင္းဆဲႏွိပ္စက္ျခင္းမျပဳခဲ့ေသာ ကုသိုလ္ကံေၾကာင့္ ရရွိသည္။

(၂၁-၂၂) အလြန္ညိဳေသာမ်က္လုံးႏွင့္ ႏြားငယ္မ်က္ေတာင္ႏွင့္ တူေသာမ်က္ေတာင္ စသည္တို႔ရွိျခင္း။ ေရွးဘ၀တို႔၌ လူျဖစ္စဥ္က သူတပါးကို အမ်က္ထြက္သျဖင့္ မ်က္လုံးျပဴး၍ၾကည့္ျခင္း၊ မ်က္ေစာင္းထိုး၍ၾကည့္ျခင္း၊ လွ်ဳိ႕၀ွက္စြာၾကည့္ျခင္းမ်ားကို မျပဳခဲ့၊ ႐ိုးေျဖာင့္ေသာ စိတ္ရွိသည္ျဖစ္၍ ႐ိုးေျဖာင့္စြာသာၾကည့္႐ႈခဲ့ျခင္း၊ ေမတၱာဓာတ္ကိန္းေသာမ်က္စိျဖင့္သာ လူအမ်ားကိုၾကည့္႐ႈခဲ့ျခင္း စသည္တို႔ေၾကာင့္ ရရွိသည္။

(၂၃) သင္းက်စ္တပ္ဆင္ထားဘိသကဲ့သို႔ေသာ ဦးေခါင္းရွိျခင္း။ ေရွးဘ၀တို႔၌ လူျဖစ္စဥ္က ကာယသုစ႐ိုက္၊ ၀စီသုစ႐ိုက္၊ မေနာသုစ႐ိုက္ စသည္တို႔ကို ျပဳက်င့္ျခင္း၊ လွဴဒါန္းျခင္း၊ ေပးကမ္းစြန္႔ၾကဲျခင္း၊ သီလေဆာက္တည္ျခင္း၊ ဥပုသ္ေစာင့္ျခင္း၊ အမိအဖတို႔ကို ခ်စ္ခင္ျမတ္ႏိုးျခင္း၊ ရဟန္းပုဏၰားတို႔ကို ၾကည္ညိဳေလးစားျခင္း၊ အသက္ၾကီးေသာေဆြမ်ဳိးတို႔ကို ႐ိုေသျခင္း စေသာကုသိုလ္တရားတို႔၌ လူအမ်ား၏အၾကီးအမွဴး ေရွ႕သြားေခါင္းေဆာင္ျဖစ္ခဲ့ျခင္း စသည့္ကံတို႔ေၾကာင့္ ရရွိသည္။

(၂၄-၂၅) တစ္ပင္ခ်င္းေပါက္ေသာ ေမြးညင္းႏွင့္ မ်က္ေမွာင္ႏွစ္ဖက္ၾကား၌ ႏူးညံ့၍လဲ၀ါဂြမ္းႏွင့္တူေသာ၊ ျဖဴစင္ေသာ ဥဏၰလုံေမြးရွင္ စသည္တို႔ ေပါက္ျခင္း၊ ေရွးဘ၀တို႔၌ လူျဖစ္စဥ္က မုသားေျပာျခင္းမွေရွာင္ၾကဥ္၍ မွန္ေသာစကား၊ စြဲျမဲတည္တံ့ေသာစကားကိုသာ ေျပာတတ္ျခင္း၊ တစ္ဖက္သားအား လိမ္လည္လွည့္စားျခင္းကို ျပဳေလ့မရွိျခင္း၊ စေသာကံတို႔ေၾကာင့္ ရရွိသည္။

(၂၆-၂၇) သြားေတာ္ ၄၀ ႏွင့္ မက်ဲေသာသြားတို႔ ရွိျခင္း။ ေရွးဘ၀တို႔၌ လူျဖစ္စဥ္က ကုန္းေခ်ာစကားေျပာျခင္းကို ေရွာင္ၾကဥ္၍ ကြဲျပားေနသူတို႔ကို ညီညြတ္ေအာင္ေစ့စပ္ေပးျခင္း၊ ညီညြတ္ေနသူတို႔ကိုလည္း ပို၍ညီညြတ္ေအာင္ အားေပးျခင္းမ်ား ျပဳခဲ့သည့္ကံတို႔ေၾကာင့္ ရရွိသည္။

(၂၈-၂၉) ၾကီးမားရွည္လ်ားနူးညံ့ေသာ လွ်ာႏွင့္ ျဗဟၼာ့အသံ၊ ကရ၀ိက္ငွက္အသံႏွင့္တူေသာ အသံတို႔ရွွိျခင္း။ ေရွးဘ၀တို႔၌ လူျဖစ္စဥ္က ၾကမ္းတမ္းေသာစကားေျပာျခင္းမွ ေရွာင္ၾကဥ္ျခင္း၊ အျပစ္ကင္းေသာ၊ နားခ်မ္းသာေသာ၊ ယဥ္ေက်းသိမ္ေမြ႕၍ လူအမ်ားႏွစ္လိုဖြယ္စကားတို႔ကိုသာ ေျပာဆိုခဲ့ျခင္း စသည္ကံတို႔ေၾကာင့္ ရရွိသည္။

(၃၀) ျခေသၤ့ေမးႏွင့္တူေသာေမးရွိျခင္း။ ေရွးဘ၀တို႔၌ လူျဖစ္စဥ္က ျပိန္ဖ်င္းေသာစကားကိုေျပာဆိုျခင္းမွေရွာင္ၾကဥ္ျခင္း၊ မွန္ကန္၍ အက်ဳိးစီးပြားႏွင့္ စပ္ေသာစကားကိုသာ အခါအခြင့္အားေလ်ာ္စြာ ေျပာဆိုျခင္းတို႔ေၾကာင့္ ရရွိသည္။

(၃၁-၃၂) ညီညာေသာသြားႏွင့္ အလြန္ျဖဴစင္ေသာ စြယ္ေတာ္ေလးေခ်ာင္းတို႔ရွိျခင္း။ ေရွးဘ၀တို႔၌ လူျဖစ္စဥ္က မေကာင္းေသာအသက္ေမြးျခင္းကို ပယ္၍ ေကာင္းေသာအသက္ေမြးျခင္းျဖင့္ အသက္ေမြးျခင္း၊ အသျပာတုျပဳ၊ အခ်ိန္အတြယ္အတိုင္းအတာ တို႔ကို ေကာက္က်စ္စဥ္းလဲစြာ ခ်ိန္တြယ္တိုင္းတာျခင္းတို႔မွ ေရွာင္ၾကဥ္ျခင္း၊ သတ္ျဖတ္ေႏွာင္ဖြဲ႕ျခင္း၊ ခရီးသြားတို႔ကို လုယက္ျခင္း၊ ျပည္ရြာကို ဖ်က္ဆီးျခင္း၊ အႏိုင္အထက္ႏွိပ္စက္ျခင္းတို႔မွ ေရွာင္ၾကဥ္ျခင္းတို႔ေၾကာင့္ ရရွိသည္။

ျမတ္စြာဘုရား ပါရမီျဖည့္သည့္ (လူ႔)ဘ၀အဆက္ဆက္တို႔တြင္ အက်င့္သီလႏွင့္ ျပည့္စုံစြာက်င့္ၾကံေနထိုင္ျခင္း၊ ကုသိုလ္ေကာင္းမႈ အလွဴဒါန မ်ားစြာျပဳလုပ္ျခင္း၊ လူအမ်ားအေပၚ ၾကင္နာေထာက္ထားစြာ ဆက္ဆံေျပာဆို ကူညီေဆာင္ရြက္ေပးျခင္း စသည့္ ေကာင္းေသာကံမ်ား ျပဳလုပ္ခဲ့သည့္ အက်ဳိးေၾကာင့္ ယခု ဘုရားျဖစ္မည့္ဘ၀တြင္ ေယာက္်ားျမတ္တို႔၏ မဟာပုရိသလကၡဏာ ၃၂ ပါးကို ရရွိျခင္းျဖစ္ေၾကာင့္ သိရွိႏိုင္ေစရန္ ဤလကၡဏသုတ္ကို ေဟာရျခင္းျဖစ္သည္။
မွတ္ခ်က္။ ။၀ိမုတၱိ VIMUTTISUKHA မွတဆင္႔ၿပန္လည္ကူးယူေဖာ္ၿပပါသည္။

SUPERSTITIOUS BELIEFS....

Whenever we have problems, we approach others, and seek their advise. They may advise us to go and pray 
to certain gods in a temple or other places of worship or to recite
mantras and to perform some rites and rituals.But the Buddha's advise is entirely different. He never advise anyone to do anything without investigating the problems and analyzing them to discover where the main cause of the problems is. The trouble with us is, Whenever we face any problems, we suffer from fear due to ignorance and we create for ourselves unfounded fear, imagination and suspicion.
 After that we seek advice from others in order to get rid of them. For example, when people face failure in their business they try to use magical power to gain good luck and success in their business .But they do not try to find out where the mistake or the weak point is and do not realize that many such practices 
are also based on superstitious beliefs.Some of this so-called 
`seers' or astrologers exploit the ignorance of innocent
people and make them believe that `evil forces' are behind their bad luck.The Buddha advise us to develop patience and 
understanding, without depending on superstitious beliefs, and to develop the rational way of life without wasting timeand money on meaningless practices and also to use our own effort to overcome them in a reasonable way. Usually we cannot understand the causes of many of our problems because our way of thinking is clouded by suspicion and illusion.
It is due to a lack of proper understanding that we give the wrong reasons for ourproblems and seek the wrong 
means to overcome them. We pray, we make offerings and
vows by thinking that our misery is due to the working of an external force. Actually, most of our problems and worries are created by ourselves.we do not strive to develop a correct 
way of life through moral and spiritual development. We think that religion is only for us to pray or perform certain rituals to get rid of our problems. If we maintain such beliefs, how can we concentrate on enriching our knowledge and understand things in their proper perspective? The tree of civilization has roots in moral values which most of us do not realize. Without these roots the leaves would have fallen and leave the tree a lifeless 
stump.Today, we have developed our worldly life in such a way 
that we have no time to devote for self-discipline or to cultivate inner peace. Although we may have more than enough to satisfy our material needs like food, shelter and clothing , all the while we go on thinking of how to make more money and how to enjoy life in a worldly way even at the cost of others' right. When we come across certain problems, we start to grumble, show our temper and create more disturbances not knowing that is
 impossible to overcome our problems by adopting such an attitude.

What is Buddhism? Questions & Answers...

1. What is Buddhism?
The name Buddhism comes from the word 'budhi' which means 'to wake up' and thus Buddhism is the philosophy of awakening. This philosophy has its origins in the experience of the man Siddhartha Gotama, known as the Buddha, who was himself awakened at the age of 35. Buddhism is now 2,500 years old and has about 300 million followers worldwide. Until a hundred years ago Buddhism was mainly an Asian philosophy but increasingly it is gaining adherents in Europe, Australia and America.
2. So Buddhism is just a philosophy?
The word philosophy comes from two words ‘philo’, which means ‘love’, and 'sophia' which means 'wisdom'. So philosophy is the love of wisdom or love and wisdom, both meanings describe Buddhism perfectly. Buddhism teaches that we should try to develop our intellectual capacity to the fullest so that we can understand clearly. It also teaches us to develop love and kindness so that we can be like a true friend to all beings. So Buddhism is a philosophy but not just a philosophy. It is the supreme philosophy.
3. Who was the Buddha?
In the year 563 B.C. a baby was born into a royal family in northern India. He grew up in wealth and luxury but eventually found that worldly comforts and security do not guarantee happiness. He was deeply moved by the suffering he saw all around and resolved to find the key to human happiness. When he was 29 he left his wife and child and set off to sit at the feet of the great religious teachers of the day to learn from them. They taught him much but none really knew the cause of human suffering and how it could be overcome. Eventually, after six years study and meditation he had an experience in which all ignorance fell away and he suddenly understood.
From that day onwards, he was called the Buddha, the Awakened One. He lived for another 45 years in which time he traveled all over the northern India teaching others what he had discovered. His compassion and patience were legendary and he had thousands of followers. In his eightieth year, old and sick, but still happy and at peace, he finally died.
4. Wasn't it irresponsible for the Buddha to walk out on his wife and child?
It couldn't have been an easy thing for the Buddha to leave his family. He must have worried and hesitated for a long time
 before he finally left. But he had a choice, dedicating himself to his family or dedicating himself to the whole world.
 In the end, his great compassion made him give himself to the whole world. And the whole world still benefits from his sacrifice. This was not irresponsible. It was perhaps the most significant sacrifice ever made.
5. The Buddha is dead so how can he help us?
Faraday, who discovered electricity, is dead, but what he discovered still helps us. Luis Pasteur who discovered the cures for so many diseases is dead, but his medical discoveries still save lives. Leonardo da Vinci who created masterpieces of art is dead, but what he created can still uplift and give joy. Noble men and heroes may have been dead for centuries but when we read of their deeds and achievements, we can still be inspired to act as they did. Yes, the Buddha is dead but 2500 years later his teachings still help people, his example still inspires people, his words still change lives. Only a Buddha could have such power centuries after his death.
6. Was the Buddha a god?
No, he was not. He did not claim that he was a god, the child of a god or even the messenger from a god. He was a man who perfected himself and taught that if we follow his example, we could perfect ourselves also.
7. If the Buddha is not a god, then why do people worship him?
There are different types of worship. When someone worships a god, they praise him or her, making offerings and ask for favors, believing that the god will hear their praise, receive their offerings, and answer their prayers. Buddhists do not indulge in this kind of worship. The other kind of worship is when we show respect to someone or something we admire. When a teacher walks into a room we stand up, when we meet a dignitary we shake hands, when the national anthem is played we salute. These are all gestures of respect and worship and indicate our admiration for persons and things. This is the type of worship Buddhist practice. A statue of the Buddha with its hands rested gently in its lap and its compassionate smile reminds us to strive to develop peace and love within ourselves. The perfume of incense reminds us of the pervading influence of virtue, the lamp reminds us of light of knowledge and the flowers which soon fade and die, reminds us of impermanence. When we bow, we express our gratitude to the Buddha for what his teachings have given us. This is the nature of Buddhist worship.
But I have heard people say that Buddhists worship idols.
Such statements only reflect the misunderstanding of the persons who make them. The dictionary defines an idol as "an image or statue worshipped as a god". As we have seen, Buddhist do not believe that the Buddha was a god, so how could they possibly believe that a piece of wood or metal is a god? All religions use symbols to express various concepts. In Taoism, the ying-yang is used to symbolize the harmony between opposites. In Sikhism, the sword is used to symbolize spiritual struggle. In Christianity, the fish is used to symbolize his sacrifice. And in Buddhism, the statue of the Buddha also reminds us of the human dimension in Buddhist teaching, the fact that Buddhism is man-centered, not god-centered, that we must look within not without to find perfection and understanding. So to say that Buddhist worship idols is not correct.
8. Why do people burn paper money and do all kinds of strange things in Buddhist temples?
Many things seem strange to us when we don't understand them. Rather than dismiss such things as strange, we should strive to find their meaning. However, it is true that Buddhist practice sometimes has its origin in popular superstition and misunderstanding rather than the teaching of the Buddha. And such misunderstandings are not found in Buddhism alone, but arise in all religions from time to time. The Buddha taught with clarity and in detail and if some fail to understand fully, the Buddha cannot be blamed.  There is a saying:
If a man suffering from a disease does not seek treatment even when there is a physician at hand, it is not the fault of the physician. In the same way, if a man is oppressed and tormented by the disease of defilements but does not seek the help of the Buddha, that is not the Buddha's fault. -- JN 28-9
Nor should Buddhism or any religion be judged by those who don't practice it properly. If you wish to know the true teachings of Buddhism, read the Buddha's words or speak to those who understand them properly.
9. If Buddhism is so good why are some Buddhist countries poor?
If by poor you mean economically poor, then it is true that some Buddhist countries are poor. But if by poor you mean a poor quality of life, then perhaps some Buddhist countries are quite rich. America, for example, is an economically rich and powerful country but the crime rate is one of the highest in the world, millions of old people are neglected by their children and die of loneliness in old people's homes, domestic violence and child abuse are major problems. One in three marriages end in divorce, pornography is easily available. Rich in terms of money but perhaps poor in terms of the quality of life. Now if you look at some traditional Buddhist countries you find a very different situation. Parents are honored and respected by their children, the crime rates are relatively low, divorce and suicide are rare and traditional values like gentleness, generosity, hospitality to strangers, tolerance and respect for others are still strong. Economically backward, but perhaps a higher quality of life than a country like America. But even if we judge Buddhist countries in terms of economics alone, one of the wealthiest and most economically dynamic countries in the world today is Japan where 93% of the population call themselves Buddhist.
10. Why is it that you don't often hear of charitable work being done by Buddhists?
Perhaps it is because Buddhists don't feel the need to boast about the good they do. Several years ago the Japanese Buddhist leader Nikkho Nirwano received the Templeton Prize for his work in promoting inter-religious harmony. Likewise a Thai Buddhist monk was recently awarded the prestigious Magsaysay Prize for his excellent work among drug addicts. In 1987 another Thai monk, Ven.Kantayapiwat was awarded the Norwegian Children's Peace Prize for his many years work helping homeless children in rural areas. And what about the large scale social work being done among the poor in India by the Western Buddhist Order? They have built schools, child minding-centres, dispensaries and small scale industries for self-sufficiency. Buddhist see help given to others as an expression of their religious practice just as other religions do but they believe that it should be done quietly and without self-promotion. Thus you don't hear so much about their charitable work.
11. Why are there so many different types of Buddhism?
There are many different types of sugar: brown sugar, white sugar, rock sugar, syrup and icing sugar but it is all sugar and it all tastes sweet. It is produced in different forms so that it can be used in different ways. Buddhism is the same: there is Theravada Buddhism, Zen Buddhism, Pure Land Buddhism, Yogacara Buddhism and Vajrayana Buddhism but it is all Buddhism and it all has the same taste - the taste of freedom. Buddhism has evolved into different forms so that it can be relevant to the different cultures in which it exists. It has been reinterpreted over the centuries so that it can remain relevant to each new generation. Outwardly, the types of Buddhism may seem very different but at the center of all of them is the Four Noble Truths and the Eightfold Path. All major religions, Buddhism included, have split into schools and sects. But the different sects of Buddhism have never gone to war with each other and to this day, they go to each other's temples and worship together. Such tolerance and understanding is certainly rare. You certainly think highly of Buddhism. I suppose you think your religion is right and all the others are wrong.
No Buddhist who understands the Buddha's teaching thinks that other religions are wrong. No one who has made a genuine effort to examine other religions with an open mind could think like that either. The first thing you notice when you study the different religions is just' how much they have in common. All religions acknowledge that man's present state is unsatisfactory. All believe that a change of attitude and behaviors is needed if man's situation is to improve. All teach an ethics that includes love; kindness, patience, generosity and social responsibility and all accept the existence of some form of Absolute.
They use different languages, different names and different symbols to describe and explain these things; and it is only when they narrow-mindedly cling to their one way of seeing things that religious intolerance, pride and self-righteousness arise.
Imagine an Englishman, a Frenchman, a Chinese and an Indonesian all-looking at a cup. The Englishman says, "That's a cup.” The Frenchman answers, "No it's not. It's a tasse.” The Chinese comments, You're both wrong. It's a pet.” And the Indonesian laughs at the others and says "What fools you are. It's a cawan.” The Englishman gets a dictionary and shows it to the others saying, "I can prove that it is a cup. My dictionary 
says so.” "Then your dictionary is wrong,” says the French¬man "because my dictionary clearly says it is a tasse.” The Chinese scoffs at them. "My dictionary is thousands of years older than yours, so my dictionary must be right. And besides, more people speak Chinese than any other language, so it must be a pet.” While they are squabbling and arguing with each other, a Buddhist comes up and drinks from the cup. After he has drunk, he says to the others, "Whether you call it a cup, a tasse, a pet or a cawan, the purpose of the cup isto be used. Stop arguing 
and drink, stop squabbling, and refresh your thirst.” This is the Buddhist attitude to other religions.
12. Is Buddhism scientific?
Before we answer that question it would be best to define the word 'science'. Science, according to the dictionary is: "knowledge which can be made into a system, which depends upon seeing and testing facts and stating general natural laws, a branch of such knowledge, anything that can be studied exactly". There are aspects of Buddhism that would not fit into this definition but the central teachings of Buddhism, the Four Noble Truths, most certainly would. Suffering, the First Noble Truth is an experience that can be defined, experienced, and measured. The Second Noble Truth states that suffering has a natural cause, craving, which likewise can be defined, experienced, and measured. No attempted is made to explain suffering in terms of a metaphysical concept or myths. Suffering is ended, according to the Third Noble Truth, not by relying on upon a supreme being, by faith or by prayers but simply by removing its cause. This is axiomatic. The Fourth Noble Truth, the way to end suffering, once again, has nothing to do with metaphysics but depends on behaving in specific ways. And once again behavior is open to testing. Buddhism dispenses with the concept of a supreme being, as does science, and explains the origins and workings of the universe in terms of natural law. All of this certainly exhibits a scientific spirit. Once again, the Buddha's constant advice that we should not blindly believe but rather question, examine, inquire and rely on our own experience, has a definite scientific ring to it. He says:
"Do not go by revelation or tradition, do not go by rumor, or the sacred scriptures, do not go by hearsay or mere logic, do not go by bias towards a notion or by another person's seeming ability and do not go by the idea 'He is our teacher'. But when you yourself know that a thing is good, that it is not blamable, that it is praised by the wise and when practiced and observed that it leads to happiness, then follow that thing." So we could say 
that although Buddhism in not entirely scientific, it certainly has a strong overtone and is certainly more scientific than any other religion. It is significant that Albert Einstein, the greatest scientist of the twentieth century said of Buddhism:
"The religion of the future will be a cosmic religion. It should transcend a personal God and avoid dogmas and theology. Covering both natural and spiritual, it should be based on a religious sense arising from the experience of all things, natural and spiritual and a meaningful unity. Buddhism answers this description. If there is any religion that would cope with modern scientific needs, it would be Buddhism."
(By Bhikkhu Shravasti Dhammika )

How to see the Buddha..?

One of the disciples of Buddha named Vakkali had a regular habit everyday of gazing upon 
 the Buddha's person. The Buddha having noticed this, asked him, " What are you doing there? 
Vakkali's replywas, "Venerable 
Sir, when i look at the serene 
features and good complexionof your body, that itself gives me a lot of satisfaction” The Buddha then asked" What do you expect
 to gain by admiring this body which is dirty, ugly, smelly, impermanent? One who sees the Dhamma, sees the Buddha. This should help you to understand 
how to see the real Buddha. If you indeed want to see the real Buddha,then you must create the Buddha in your mind through hid
teaching”. We have a wrong concept about life. We regard our 
physical as our life itself.We cannot see in its proper perspective.
 Mental energy and the life precess both work together. The body is 
merely the shelter to house our physical being.We devote our whole 
life to look after, feed, wash and clean to beautify our body by spending so much money not knowing that our body creates enormous unsatisfactoriness and suffering.
(Dr.K.Sri Dhammananda)

How to speak effectively?

Anyone can deliver a speech. Not everyone can deliver an effective speech.To deliver an effective 
speech there are 6 points should consider.
 
1. Be prepared - Being prepared is by far the most important point.How many times do you 
practice your speech? As a general rule, you should spend about 30 hours of preparation for 
every hour you will be speaking.Use a tape recorder or videotape yourself. This will help 

you to get anaccurate picture of how you speak.

 
2. Give of yourself - Use personal examples and stories in your speech whenever possible. Make sure your stories help to emphasize yourpoint.The stories must match your massage . Use examples

 from you personal and professional life to make your point. In 

either case be willing to give of yourself by sharing some of your experiences with the audience.

 
3. Stay relaxed - To stay relaxed you should prepared. Also, focus on your massage and not the audience. Use gestures. Practice the opening of your speech and plan exactly how you will deliver it. The audience will judge youin the first 30 seconds they see you.

 
4. Use Natural Humour - Don't try to be a comedian. Use natural humour by poking fun at yourself and something you said or did. Be sure not to make fun of anyone in the audience. People will 

laugh with you when you poke fun at yourself but don't overdo it.
 
5. Plan Your Body and Hand Position - During the practice of your speech look for occasions where you can use a gesture.

 Establish three positions where you will stand and practice not only 

how to move to them but where in your speech do you move. Pick three positions,one on center stage, one to your right,an done to your left. When you do move maintain eye contact with the audience.
 
6. Pay attention to all details - Make sure you have the right location (school,Hotel, room and time ). Ask how large and 
audience you will be speaking to.Make sure you bring all your 
visual aids and plenty of handouts. Arrive early so that you 
can check out where you will be speaking and make any last
minute adjustments.
 
-(Courtesy: “Dr. Bharath Chandra's Success Digest")

မုဒိတာ ေရႊစကား ႏွင့္ မုဒိတာအက်ိဳးႏွင့္ဣႆာ မစၦရိယတို႔၏အျပစ္မ်ား(ဓမၼေဘရီအရွင္ဝီရိယ- ေတာင္စြန္းဆရာေတာ္)

၂၀၁၁-ခု၊ဇူလုိင္လ(၁၀)ရက္ေန႔က ကာလီဖုိးနီးယားျပည္နယ္၊ ဆန္ဖရန္စစ္စကုိ ေဘးဧရိယာထဲက
 ေဟးဝပ္ျမိဳ႔မွာ ေရးေဖၚညီေတာ္ အရွင္ ဉာဏိကာဘိဝံသ (ကာလီဖုိးနီးယားတကၠသုိလ္)က “မုဒိတာေရႊေက်ာင္း” ဆုိတဲ့ အမည္နဲ႔ ေက်ာင္းသစ္တစ္ခု တည္ေထာင္ဖြင့္လွစ္ခဲ့ပါတယ္။
ဖြင့္ပြဲေန႔က အဘိဓဇမဟာရ႒ဂုရု မႏၱေလးျမိဳ႔၊ ဗန္းေမာ္ေက်ာင္းတုိက္ ဆရာေတာ္ဘုရားႀကီး ဘဒၵႏၱ ကုမာရာ ဘိဝံသ ႏွင့္ မစုိးရိမ္တုိက္သစ္ မဟာနာယက ဆရာေတာ္ဘုရားႀကီး ဘဒၵႏၱရာဇဓမၼာဘိဝံသ တုိ႔လည္း ႀကဳံႀကိုက္ျပီး ၾကြေရာက္ခ်ီးေျမွာက္ၾကတဲ့ အတြက္ ေက်ာင္းဖြင့္ပြဲ အစီအစဥ္မွာ ဆရာေတာ္ႀကီးနွစ္ပါး အျပည့္အဝ ၾသဝါဒစကား ေျပာၾကားႏုိင္ဖုိ႔အတြက္ မိမိအႏုေမာဒနာစကား ေျပာၾကားမည့္ အစီအစဥ္ကုိ ပယ္ဖ်က္ခဲ့ပါတယ္။
မိမိကေတာ့ ဇူလုိင္(၁၆)ရက္ ဝါဆုိတဲ့ေန႔ေရာက္မွသာ ဓမၼစၾကာသင္တန္း အႀကိဳအျဖစ္နဲ႔ အႏုေမာဒနာ စကား ေျပာၾကားခဲ့ပါတယ္။ ဒီတရားကုိ ေအာ္ရီဂြန္ျပည္နယ္၊ ေပါ့တလန္ျမိဳ႔၊ သိရီမဂၤလာေက်ာင္း၊ ဝါရွင္တန္ျပည္နယ္၊ Seattleျမိဳ႔၊ တိပိဋကေက်ာင္း၊ အင္ဒီးယား နားျပည္ နယ္၊ ေဖါ့ဝိန္းျမိဳ႔၊ ေဇတဝန္ေက်ာင္း တုိ႔မွာ လည္း ေဟာခဲ့ပါေသးတယ္။
“မုဒိတာေရႊေက်ာင္း”ဆုိတဲ့ အမည္နဲ႔ပတ္သက္လုိ႔ ဘယ္လုိရည္ရြယ္ခ်က္ ၊ ဘယ္လုိအဓိပၸာယ္နဲ႔ ေပးခဲ့တယ္ ဆုိတာနဲ႔ ပတ္သက္လုိ႔ေတာ့ နာမကရဏ မဂၤလာျပဳလုပ္တဲ့ ေက်ာင္းတုိက္တည္ ဆရာေတာ္အရွင္ဉာဏိကာဘိဝံသ ကုိယ္တုိင္က သူ႔ေက်ာင္းရဲ့ လုိဂုိေအာက္မွာ ေၾကြးေၾကာ္သံအျဖစ္နဲ႔“ ၾကည္ႏူးဝမ္းေျမာက္ျခင္းမွသည္ ျငိမ္းေအး လြတ္ေျမာက္ေရးဆီ”ဆုိျပီး အဓိပၸါယ္အက်ဥ္းကုိ ျပဆုိေၾကြးေၾကာ္ထားပါတယ္။
ဒီစကားရပ္မွာ “ၾကည္ႏူးဝမ္းေျမာက္ျခင္းမွသည္”ဆုိတာက “မုဒိတာ”ကုိ ကုိယ္စားျပဳဖြင့္ဆုိတာျဖစ္ျပီး “ျငိမ္းေအးလြတ္ ေျမာက္ေရးဆီ”ဆုိတာက “ေရႊေက်ာင္း”ကုိကုိယ္စားျပဳ ဖြင့္ဆုိတယ္လုိ႔လည္း ယူဆႏုိင္ပါလိမ့္မယ္။ ဘာျဖစ္လုိ႔လဲ ဆုိေတာ့ ျငိမ္းေအးလြတ္ေျမာက္ တယ္ ဆိုတာ ျမတ္ဗုဒၶအလုိ အရေတာ့ ဒုကၡအားလုံး လြတ္ေျမာက္ရာ နိဗၺာန္ကုိ မ်က္ေမွာက္ျပဳရမွသာ တကယ့္ျငိမ္းေအးလြတ္ေျမာက္ရာလုိ႔ ဆုိရမွာမဟုတ္လား။ အဲဒီ နိဗၺာန္ကုိ ေရွးပညာရွင္မ်ား က “ေရႊျပည္နိဗၺာန္”လုိ႔ ေရႊနဲ႔အမႊန္းတင္ ဂုဏ္ျပဳ ေခၚဆုိၾကတာလည္းရွိေနလုိ႔ပါပဲ။
မိမိအေနနဲ႔ေတာ့ ဒီအမည္ကုိ အေၾကာင္းျပဳျပီး မိမိသေဘာေပါက္ ခံစားရသလုိ မုဒိတာနဲ႔ ေရႊကုိ ရူပကအလကၤာသေဘာမ်ိဳးနဲ႔ ထပ္တူျပဳ အဓိပၸာယ္ဖြင့္ဆုိျပီးေတာ့ ေျပာခ်င္ပါတယ္။ ဒီလုိေျပာဆုိတဲ့အခါမွာ ေရႊအေၾကာင္းကုိ အဓိကထားေျပာဆုိမွာျဖစ္လုိ႔ ဒီအႏုေမာဒနာ စကားစုကုိလည္း “ေရႊမုဒိတာစကား”လုိ႔ေတာင္ အမည္ေပးလုိက္ခ်င္ပါတယ္။
ကမၻာအႏွံံ႔ျပန္႔ေနတဲ့ ျမန္မာေတြ အားလုံးလုိလုိကပဲ မိမိတုိ႔ကုိယ္ကုိ ကုိယ္စားျပဳတဲ့ နာမ္စားအျဖစ္နဲ႔ “ေရႊမ်ား”လုိ႔ ေျပာဆုိေလ့ရွိတာကုိ ေတြ႔ရပါတယ္။ အံ့ၾသဖုိ႔ေကာင္းတာကေတာ့ ေရာက္ရွိတဲ့ ႏုိင္ငံေတြ ဘယ္ ေလာက္ပဲ ေဝးေနေန ၊ ဘယ္လုိပဲ ျခားနားေနေန ကုိယ့္ကုိယ္ကုိ “ေရႊေတြ”လုိ႔ နာမ္စားျပဳၾက တာၾကေတာ့ တကယ့္ ကုိယ္မွ ရာႏႈန္းျပည့္ ဆႏၵတူညီၾကတယ္လုိ႔ ေျပာႏုိင္ေလာက္ေအာင္ သေဘာထား ကြဲလြဲမႈ မရွိပဲ တူညီေနတာ ကုိ ေတြ႔ရပါတယ္။
ျမန္မာေတြအေနနဲ႔ ကုိယ့္ကုိယ္ကုိ “ေရႊေတြ”လုိ႔ ကုိယ္စားျပဳၾကတာကုိ မိမိအေနနဲ႔လည္း အေတာ္ကုိ သေဘာက်ပါတယ္။ ဘာျဖစ္လုိ ႔လဲဆုိေတာ့ ျမန္မာတုိင္းကုိ “ေရႊ”လုိစိတ္ဓာတ္မ်ိဳးေတြ အျမဲရွိေနေစခ်င္လုိ႔ပါ၊ ဘယ္ေတာ့မွ မိမိရဲ့ဇာတရူပလုိ႔ဆုိတဲ့ ဝါထိန္ေရာင္ဂုဏ္သိကၡာေပ်ာက္မသြားတဲ့ ေျမရဲ့သားရတနာ ေရႊလုိလုိ႔ ေျပာတာေနာ္။”ေရႊ”ဆုိတာ ေသေသခ်ာခ်ာေတြးၾကည့္လုိက္ရင္ ဇာတိ ပုည ဂုဏ္ မာနတုိ႔ရဲ့ သေကၤတ လည္းျဖစ္တယ္။ ျပီးေတာ့ ဇြဲသတၱိ၊ စိတ္ဓာတ္ခုိင္မာမႈ၊ စည္းလုံးညီညြတ္မႈ၊ မုဒိတာ ျပည့္ဝမႈနဲ႔ သေဘာထား ႀကီးျမတ္မႈတုိ႔ရဲ့ သေကၤတလည္းျဖစ္လုိ႔ပါ။
ဒီအေၾကာင္းနည္းနည္းခ်ဲ႔ေျပာပါ့မယ္၊ “ေရႊ”ဆုိတာကုိ ပါဠိလုိ “ဇာတရူပ”လုိ႔ေခၚပါတယ္။ ပင္ကုိယ္ရုပ္ အဆင္းျဖစ္ တဲ့ ဝါထိန္မႈ (ဇာတိရုပ္) ဘယ္ေတာ့မွ မပ်က္တဲ့ ေျမရဲ့ အမေတ ရတနာဆုိတဲ့ အဓိပၸာယ္ပါ။ ဒါေၾကာင့္လည္း ေရႊကုိ ဇာတိ ပုည ဂုဏ္မာနတုိ႔ရဲ့ သေကၤတ တစ္ခုလည္းျဖစ္ တယ္လုိ႔ ဆုိလုိက္ရတာေပါ့။ ဒါေၾကာင့္ပဲထင္ပါရဲ့ ေရွးျမန္မာအဆက္ဆက္တုိ႔ဟာ မိမိတုိ႔အမြန္အျမတ္ အမႊန္းတင္ေျပာဆုိလုိတဲ့ အမည္နာမ မ်ားရဲ့ေရွ႔မွာ ေရႊနဲ႔ထပ္တူ ရူပကဂုဏ္ျပဳျပီး ေျပာဆုိေလ့ရွိပါတယ္။ ဘုရားရွင္သီတင္းသုံးေတာ္မူတဲ့ ေက်ာင္းေတာ္ႀကီးကုိလည္း “ေဇတဝန္ ေရႊေက်ာင္းေတာ္”လုိ႔ေခၚဆုိၾကသလုိ အျခားအမြန္ အျမတ္ျပဳလုိတဲ့ အရာမ်ားကုိလည္း “ေရႊျပည္ေတာ္၊ ေရႊျမိဳ႔ေတာ္၊ ေရႊ နန္းေတာ္၊ ေရႊဘုံေရႊနန္း၊ ေရႊမႏၱေလး၊ ျမိဳ႔ေရႊဂုန္”စတာမ်ိဳး ေတြေပါ့။ ေရႊျမန္မာတုိ႔ အေနနဲ႔လည္း တကယ့္ေရႊအစစ္လုိပဲ မိမိတုိ႔ရဲ့ “ဇာတရူပ”လုိ႔ ဆုိရမယ့္ ေမြးရာပါ ပင္ကုိယ္ ဂုဏ္ေလးေတြ မေပ်ာက္ေစခ်င္ပါဘူး။ မေပ်ာက္မွလည္း “ေရႊျမန္မာ” ဆုိတဲ့ ရူပကဂုဏ္ပုဒ္နဲ႔ ကိုက္ညီမွာပါ။
ေရႊျမန္မာတုိ႔ရဲ့ ေမြးရာပါ ဇာတရူပဂုဏ္ဆိုတာ ဘာလဲလုိ႔ နည္းနည္းစဥ္းစားၾကည့္ၾကရေအာင္ပါ။ ေရွးျမန္မာတုိ႔ရဲ့ အစဥ္အလာအရ သားသမီးမ်ား ဖြားေျမာက္လာျပီဆုိတာနဲ႔ တစ္ျပဳိက္နက္ “ရက္ခ်ဳပ္”လုိ႔ေခၚတဲ့ ေမြးဖြားခ်ိန္မွတ္ တမ္းမ်ား ေရးထုိးေလ့ရွိပါတယ္။ အဲဒီမွာ ဘယ္လုိ ေရးထားသလဲဆုိရင္ “ ဘယ္ခုႏွစ္၊ ဘယ္လ၊ ဘယ္ရက္၊ ဘယ္အခ်ိန္မွာ ရတနာသုံးပါးဦးထိပ္ထား၍ ၊ မာတာမိခင္၊ ဖြားသန္႔စင္သည္၊ အမည္သညာ ေခၚစရာကား.. ဘယ္သူ ဘယ္ဝါ အသက္တစ္ရာ့ႏွစ္ဆယ္ ရွည္ေစေသာ္…..” ဆုိတာမ်ိဳးေပါ့။
အဲဒီစကားရပ္ထဲမွာ အေရးအႀကီးဆုံးက “ရတနာသုံးပါး ဦးထိပ္ထား၍” ဆုိတဲ့အခ်က္ပဲ၊ အဲဒါ မိဘႏွစ္ပါး တုိ႔က သားသမီးတုိ႔ကုိ ခပ္ႏွိပ္ေပးလုိက္တဲ့ ဇာတရူပလုိ႔ဆုိရမယ့္ ေမြးရာပါ ဂုဏ္အဂၤါေပါ့။
အဲဒီမိမိတုိ႔ရဲ့ ဇာတရူပျဖစ္တဲ့ ရတနာသုံးပါးဦးထိပ္ထားမႈကုိ ဘယ္အရပ္၊ ဘယ္ေဒသေတြပဲ ေရာက္ေနေန မေပ်ာက္ေအာင္ ထိန္းသိမ္းထားႏုိင္မွသာ တကယ့္ ေရႊဆိုတဲ့ဂုဏ္နဲ႔ ကုိက္ညီမွာဗ်ာ။ အဲဒီလုိ ေရႊဆုိတဲ့ဂုဏ္နဲ႔ ကုိက္ညီမွလည္း ျမန္မာတုိ႔ေျပာေျပာေနတဲ့ “ဇာတိ ပုည ၊ ဂုဏ္မာန”ဆုိတဲ့ စကားကလည္း တကယ္ အဓိပၸာယ္ ရွိလာမွာ။
ဒါနဲ႔ပတ္သက္လုိ႔ ေရႊျမန္မာတုိ႔ရွိရာ ႏုိင္ငံရပ္ျခားကုိ ေရာက္ရွိလုိ႔ အခုလုိ ဘာသာ သာသနာနဲ႔ ပတ္သက္တဲ့ အခမ္းအနားတုိ႔ ၊တရားပြဲတုိ႔၊ ဓမၼသင္တန္းတုိ႔ ႀကဳံရတုိင္းလည္း ေျပာျဖစ္ပါတယ္။ “ ဘယ္သူမဆုိ တုိင္းတစ္ပါး အရပ္တစ္ပါး၊ ေရာက္ေနၾကရတာဟာ ကုိယ့္အရပ္၊ ကုိယ့္ေဒသ၊ ကုိယ့္ႏုိင္ငံကုိ မခ်စ္ႏုိင္ၾကလုိ႔ ခြဲခြာလာၾကသူေတြ တစ္ေယာက္မွမရွိဘူး၊ မျဖစ္သာလုိ႔ ခြဲခြာလာၾကသူေတြခ်ည္းပဲ။ ဘယ္လုိပဲ ေမြးရပ္ေျမ တုိ႔၊ ေမြးမိဘတုိ႔၊ ေဆြမ်ိဳမိတ္သဂၤဟတုိ႔နဲ႔ ခြဲခြာရ ခြဲခြာရ၊ တကယ္ကုိ ဘယ္လုိမွ မကြဲကြာသင့္တဲ့ ရတနာသုံးပါးနဲ႔ အခုလုိ မခြဲမခြာ ေနၾကတာေတြ၊ မကြဲကြာရေအာင္ ဗုဒၶသာသနာကုိ ျဖန္႔ခ်ီေပးေနတဲ့ ဆရာေတာ္ေတြ၊ ေက်ာင္းကန္ေတြကုိ ေတြ႔ရတာကေတာ့ “ သဲကႏၱာရထဲက အုိေအစစ္ကေလး” လုိ႔ ဆုိရေလာက္ေအာက္ တကယ္ကုိယ္ စိတ္ခ်မ္း သာစရာေလးပါ၊ အမ်ိဳးသာရွိျပီး ဘာသာ သာသနာကြယ္ေပ်ာက္ေနခ်င္းဟာ အမ်ိဳးေပ်ာက္တာထက္ ရင္နာ စရာ၊ ခုေရာေနာင္ပါ ဝမ္းနည္းပူေဆြးစရာေတြနဲ႔ႀကုံၾကရမွာျဖစ္လုိ႔ပါ။
ဟုတ္တယ္ေလ ၊ အရပ္ေဒသ ၊ မိဘေဆြမ်ိဳးစသည္တုိ႔နဲ႔ ဘယ္လုိပဲ ကြဲကြာေနေန၊ ရတနာသုံးပါးနဲ႔ မကြဲကြာသမွ် လူဟာ သုဂတိဘုံဘဝနဲ႔လည္း ကြဲကြာမသြားႏုိင္ေသးပါဘူး။ ဒီစကားေလးကုိ ေသေသခ်ာခ်ာ စဥ္းစားျပီး အေလးအနက္ထားၾကည့္ပါ။ ရတနာသုံးပါးနဲ႔ မကြဲကြာသမွ် တစ္ျခား ဘယ္အရာေတြနဲ႔ ကြဲကြာေနေန သုဂတိဘုံနဲ႔ ကြဲကြာသူ မျဖစ္ႏုိင္သလုိ ရတာနာသုံးပါနဲ႔ ကြဲကြာေနၾကျပီဆုိရင္လည္း ဘယ္လုိအရာေတြနဲ႔ပဲ ေပါင္းဆုံ ႀကုံေတြ႔ေနေန ကုိယ့္ႏုိင္ငံ ကုိယ့္ေဒသမွာ ေရႊဘုံေရႊနန္းႀကီးေတြလုိ ေဆာက္လုပ္ျပီး ေရႊဘုံေပၚမွာပဲ စံေနေန၊ အဲလုိလူမ်ိဳးဟာ ဒီတစ္ဘဝသာ လူျပည္ကုိ ေရာက္ခြင့္ရျပီး ေနာက္ဘဝေတြမွာေတာ့ သုဂတိဘုံနဲ႔ ျပန္လည္ဆုံေတြ႔ခြင့္မရႏုိင္ေတာ့ဘူး ဆုိတဲ့ အဓိပၸါယ္ကုိလည္း ညႊန္းဆုိေနပါတယ္။
ဒါေၾကာင့္ ေရႊျမန္မာတုိ႔ကုိ အေရးအႀကီးဆုံး နံပါတ္တစ္အေနနဲ႔ ေရႊရဲ့ အႏြတၳသညာျဖစ္တဲ့ “ဇာတရူပ (ေမြးရာပါဇာတိရုပ္) ” မေပ်ာက္သလုိ ၊ မိမိတုိ႔ေရႊျမန္မာမ်ားဟာလည္း မိမိတုိ႔ရဲ့ “ဇာတရူပ” လုိ႔ဆုိရမည့္ “ရတနာ သုံးပါးဦးထိပ္ထား၍” ဆုိတဲ့ ေမြးရာပါဂုဏ္ကုိ အေလးထား ထိန္းသိမ္း ထားပါလုိ႔ ဦးစြာတုိက္တြန္းလုိက္ရတာပါ။
ျပီးေတာ့ ေရႊဆုိတာ ဇြဲသတၱိ၊ စိတ္ဓာတ္ခုိင္မာမႈတုိ႔ရဲ့ သေကၤတလုိ႔လဲ အထက္မွာ ေျပာခဲ့တယ္ေနာ္၊ ဟုတ္ပါတယ္။ ေရႊနဲ႔ ပတ္သက္ လုိ႔ ေရႊက်ြမ္းက်င္သူ ေရွးပညာရွိမ်ားရဲ့ ဆုိရုိးစကားတစ္ခုရွိပါတယ္.
“ေရႊဆုိတာတဲ့-- မီးဖုတ္လုိ႔လဲမမည္းရဘူး၊ တူနဲ႔ထုလည္း မကြဲရဘူး၊ နန္းဆြဲလုိ႔လည္း မျပတ္ရဘူး၊ ငရဲမီးနဲ႔တုိ႔လည္း မစားရဘူး၊ ”တဲ့။ ဒါေၾကာင့္ပဲ ျမန္မာတုိ႔ရဲ့အစဥ္အလာမွာ အျမတ္တႏုိး အခုိင္အမာ ျပဳလုိတဲ့ အမည္ေတြ ရဲ့ေရွ႔မွာ ေရႊထက္တန္ဘုိးႀကီးမားတယ္ဆုိတဲ့ စိန္တုိ႔ ၊ ျမတုိ႔၊ ပတၱျမားတုိ႔နဲ႔ ထပ္တူျပဳ အမႊန္းတင္ျပီးမသုံးဘဲ ေရႊနဲ႔သာ ထပ္တူျပဳ အမႊန္းတင္ၾကတာ ျဖစ္မွာေပါ့။
အဲဒီေတာ့ စဥ္းစားၾကည့္ေလ ၊ ေလာကသားမ်ာျဖစ္ၾကတဲ့ အခုေရႊျမန္မာတုိ႔ ရင္ဆုိင္ေနရတဲ့ ေလာကဓံ တရားေတြဆုိတာ တစ္ခါတစ္ခါ မီးဖုတ္သလုိ ပူတာေတြလဲ ႀကုံရတာပဲ၊ တစ္ခါတစ္ခါေတာ့လည္း တူနဲ႔ထုသလုိ ျပင္္းထန္တာမ်ိဳးလည္းရွိတယ္၊ တစ္ခါတစ္ခါ နန္းဆြဲေပါက္ထက္ က်ဥ္းက်ပ္တတ္လုိ႔ “အသက္ေတာင္ ဘယ္က ရႈရမွန္းမသိေတာ့ဘုူူး”ဆုိတာမ်ိဳးလည္း ရွိတတ္ပါတယ္။ တစ္ခ်ိဳ႔ဆုိ ငရဲမီးနဲ႔တုိ႔တာထက္ ဆုိးဝါးတဲ့ ညွင္းပန္းႏွိပ္စက္ မႈမ်ိဳးေတြနဲ႔ ႀကဳံၾကရတာေတာင္ ရွိတယ္မဟုတ္လား။ အဲဒီလို ရင္ဆုိင္ရတဲ့အခါမ်ိဳးမွာ မည္းသြားမယ္၊ ကြဲသြားမယ္၊ ျပတ္သြားမယ္၊ စားသြားမယ္ဆုိရင္ ဘယ္လုိလုပ္ေရႊစစ္ေတာ့မလဲ။ ဇာတိရုပ္ေပ်ာက္ရင္ “ဇာတရူပ” မျဖစ္ႏုိင္ေတာ့ ဘူးေလ။ အဲဒါေၾကာင့္ ေရႊျမန္မာ တုိ႔ကုိ ေရႊရဲ့ဂုဏ္ေတြ နဲ႔ ထပ္တူျဖစ္ေအာင္ ေလာကဓံမ်ိဳးစုံ ဘယ္လုိပဲႀကဳံရႀကုံရ၊ ဘယ္ေတာ့မွ အားေလ်ာ့စိတ္ ပ်က္တာတုိ႔ ေၾကာက္ရြံေနာက္ တြန္႔တာမ်ိဳးဆုိတာမ်ိဳးေတြ မျဖစ္ၾကပါေစနဲ႔လုိ႔လဲ တုိက္တြန္းလုိပါတယ္။ ဒါမွသာ ေရႊနဲ႔တူတဲ့ ေရႊျမန္မာ စစ္စစ္ေတြ ျဖစ္ၾကမွာပါ၊
ေနာက္တစ္ခါ ”ေရႊဆုိတာ စည္းလုံးညီညြတ္မႈ၊ မုဒိတာျပည့္ဝမႈ၊ သေဘာထားႀကီးျမတ္မႈတုိ႔ရဲ့ သေကၤတ လည္းျဖစ္တယ္”လုိ႔ ဆုိခဲ့တယ္ေနာ္။ ဟုတ္တယ္၊ ေသေသခ်ာခ်ာစဥ္းစားၾကည့္ပါ၊ စိန္တို႔၊ျမတုိ႔၊ ပတၱျမားတုိ႔စတဲ့ ရတနာေတြဟာ အရည္အေသြးျခင္း တူရင္ အရြယ္ႀကီးမားေလ ေစ်းက အဆမတန္ပုိျပီးေတာ့ ႀကီးမားေလျဖစ္ မယ္မဟုတ္လား၊
အေလးခ်ိန္နဲ႔ေျပာရရင္ တစ္ကလာပ္ရွိတဲ့ စိန္က တစ္ေထာင္တန္ရင္ ႏွစ္ကလာပ္ရွိတဲ့ စိတ္ၾကေတာ့ သူ႔ထက္ ႏွစ္ဆ၊ သုံးဆမက ေစ်းတန္သြားမွာေလ၊ အဲသည္ထက္ ပုိႀကီးရင္ တန္ဘုိးေတြလည္း အဆမတန္တုိးသြားမွာ ေသခ်ာတယ္။ ဒါေပမယ့္ခက္တာက တစ္ကလာပ္ရွိတဲ့စိန္ဟာ ေနာက္ထပ္ တစ္ကလာပ္ရွိတဲ့ စိန္နဲ႔ တစ္သားတည္း ေပါင္းျပီး ႏွစ္ကလာပ္ျဖစ္ေအာင္ လုပ္လုိ႔မရဘူးေလ။ မိမိနဲ႔ အဆင့္တူျခင္းကုိ တစ္သားတည္း သေဘာမထား ႏုိင္ဘူး၊ အဆင့္တူကုိ မစည္းလုံးလုိတဲ့သေဘာ၊ အဆင့္တူလာတာကုိ ေတြ႔လုိ႔ ဝမ္းမေျမာက္ႏုိင္တဲ့ သေဘာမ်ိဳး ျဖစ္လုိ႔ မုဒိတာ ကင္းတဲ့သေဘာလုိလည္း ျဖစ္ေနတယ္မဟုတ္လား။
ေရႊကေတာ့ ဒီလုိမဟုတ္ဘူး၊ တစ္ေရြးသားေလာက္ရွိတဲ့ေရႊဟာ ေနာက္ထပ္ တစ္ေရြးသားနဲ႔ တစ္သားတည္း ေပါင္းျပီး နွစ္ေရြး သားေရႊတုံးျဖစ္ေအာင္ ေပါင္းစည္းလုိ႔ရတယ္။ ဒီလုိနဲ႔ ေနာက္ထပ္ ေနာက္ထပ္ ဘယ္ေလာက္ပဲတုိးလာလာ တစ္က်ပ္သား ႏွစ္က်ပ္သားမကလုိ႔ ပိႆာေတြ ရာနဲ႔ေထာင္နဲ႔ ခ်ီလာေအာင္ ေပါင္းစည္းလာရင္လည္း ေရႊေရႊခ်င္း တစ္သားတည္း ေပါင္းစည္းႏုိင္တယ္။ အမ်ိဳးအႏြယ္တူမွန္သမွ်အေပၚမွာ မုဒိတာ သေဘာမ်ိဳးနဲ႔ တစ္သားတည္း လက္ခံႏုိင္စြမ္းရွိတယ္ မဟုတ္လား။ ေရႊျမန္မာတုိ႔လည္း အဲဒီလုိ အမ်ိဳး အႏြယ္တူ၊ ရည္ရြယ္ခ်က္တူ၊ စိတ္ဓာတ္တူတဲ့ ကုိယ္လုိလူမ်ိဳးေတြ ဘယ္ေလာက္ပဲ မ်ားေနေန၊ မခြဲမျခား၊ တစ္သားတည္း၊ တစ္ေပါင္းတစ္စည္းတည္းျဖစ္ေနရမွာပါ။ အဲဒီလုိ ျဖစ္ေနမွ ေရႊဆုိတဲ့ ဂုဏ္နဲ႔ ကုိက္ညီမွာ မဟုတ္လား။
တစ္ခ်ိဳ႔ ရွိၾကတယ္ေလ၊ “ညီညြတ္ျခင္းသည္ အင္အား”လုိ႔ေတာ့ ေၾကြးေၾကာ္ၾကပါရဲ့ ၊ ကုိယ္လုိ တုိင္းက်ိဳး၊ ျပည္က်ိဳး၊ အမ်ိဳး ဘာသာ၊ သာသနာက်ိဳး၊ သယ္ပုိးလုိသူေတြ ေနာက္ထပ္ တုိးလာၾကျပီဆုိရင္ေတာ့ ဘယ္ႏွယ့္ ျဖစ္ကုန္သလဲ၊ ေနရာပဲလုေတာ့မလုိလုိ၊ ဖက္ျပိဳင္အန္တု သူေတြပဲ ျဖစ္ၾကေတာ့ သလုိလုိနဲ႔ ရန္သူလုိ သေဘာ ထားၾကျပီး ကြဲၾကျပဲၾကေတြ ျဖစ္ကုန္တာ ရွိတယ္ေလ၊ အဲဒါ ေရႊရဲ့ စည္းလုံးညီညြတ္ျခင္းဂုဏ္ကုိ မုဒိတာ ျပည့္ဝမႈ ဂုဏ္ေတြ ေပ်ာက္သြားတဲ့သေဘာပဲ။ ဒီလုိျဖစ္ေနၾကရင္ ေရႊဆုိတဲ့ဂုဏ္နဲ႔ ထုိက္တန္တဲ့ “ေရႊျမန္မာေတြ” ပီသၾကပါဦးမလား။
လြန္ခဲ့တဲ့ ရက္ပုိင္းေလာက္ကေတာင္ တစ္ျခားျပည္နယ္တစ္ခုေရာက္တုံးက သက္ဆုိင္ရာ ပုဂၢိဳလ္ေတြက ေမးၾကတဲ့ ျပႆနာေလးတစ္ခုနဲ႔ ႀကဳံခဲ့ရ တယ္။ သူတုိ႔ေျပာျပ ေမးေလွ်ာက္တာကေတာ့ “ဗုဒၶဘာသာ အဖြဲ႔အစည္း ေလးတစ္ခု ဖြဲ႔စည္း တည္ေထာင္ျပီး ဘာသာ၊ သာသနာတုိး တက္ေရးအတြက္ ေဆာင္ရြက္ၾကတာ အေတာ္ကေလး အဆင္ေျပလာျပီတဲ့၊ အားလုံးက ဝမ္းသာလုိ႔မွ မဆုံးလုိက္ခင္၊ နွစ္ဖြဲ႔ကြဲသြား ျပန္သတဲ့၊ အဲဒါ ဒီျပႆနာကုိ ဘယ္လုိေျဖရွင္းရရင္ ေနာက္ေနာင္မွာ အကြဲအျပဲေတြ ကင္းစင္မလဲ”ဆုိျပီး ေမးၾက တာပါ။အဲဒီေတာ့ ဦးဇင္းက “ အေမးရွိလာေတာ့ အေျဖကေတာ့ ရွိရမွာေပါ့၊ အဲ. တစ္ခုေတာ့ရွိတယ္၊ ဒါက ဓမၼဓိ႒ာန္က်က် ေျပာရမွာဆုိေတာ့ “ဓမၼဓိ႒ာန္ နဲ႔ ပတ္သက္လာရင္ လူႀကိဳက္ကုိမၾကည့္နဲ႔၊ လူက်ိဳးကုိသာ ၾကည့္ရမယ္”ဆုိတဲ့ မင္းကြန္းတိပိဋကဓရဆရာေတာ္ဘုရားႀကီးရဲ့ ၾသဝါဒအတုိင္းပဲ ဒီကိစၥမွာ အားလုံးရဲ့ ေရရွည္ ေကာင္းက်ိဳးကုိပဲၾကည့္ျပီး ဦးဇင္းသေဘာေပါက္သလုိ ေျပာမယ္ေနာ္”လုိ႔ အစခ်ီျပီးေတာ့မွ “ေျပာသာေျပာပါဘုရား” လုိ႔ သူတုိ႔က တုိက္တြန္းၾကတဲ့အတြက္ ေျပာျပျဖစ္ခဲ့ တာကေတာ့….အဲ. က်ဳပ္တုိ႔ ေရႊျမန္မာေတြက မတိမ္ေကာ၊ ေပ်ာက္ပ်က္သင့္တဲ့ ဇာတိရုပ္ေကာင္းကေလးေတြလုိ႔ ဆုိရမည့္ အမ်ိဳး၊ ဘာသာ၊ သာသနာအေပၚ ရုိေသ၊ ေလးစား၊ တန္ဘုိးထားမႈေတြၾကေတာ့ ေလ်ာ့ရဲ ေပ်ာက္ကြယ္ သြားတတ္ၾကျပီး၊ ေဖ်ာက္ဖ်က္ပစ္ရမယ့္ အကြဲအျပဲစိတ္ဓာတ္ေတြက်ေတာ့ ဘယ္ေနရာ ဘယ္ေဒသေရာက္ေရာက္ ေပ်ာက္ကုိ မေပ်ာက္ၾကဘူးဗ်ာ။ အဲ. ၾကားဖူးတဲ့ ရယ္စရာ စကားပုံတစ္ခု သြားသတိရမိတယ္၊ လူတစ္ေယာက္ ကတဲ့..၊ ဘယ္ေတာ့မွ သြားမတုိက္ဘူးတဲ့၊ သူနဲ႔ ထမင္းတစ္ပြဲတည္း စားရမည့္သူေတြက သူ႔သြားေတြ ျမင္မေကာင္းေတာ့ ဥပါယ္တမ်ဥ္နဲ႔ “ႀကံရုိးေလး ဝယ္စုပ္ေခ်ပါ”ဆုိျပီး ပုိက္ဆံေပးလုိက္သတဲ့၊ ေမာင္မင္းႀကီး သားက ေစ်းထဲသြားျပီး ျပန္လာေတာ့ ႀကံရုိးဝယ္မစုပ္ခဲ့ဘဲ ကဇြန္းဥျပဳတ္ေတြ ဝယ္စားလာလုိ႔ ငါးပါးကုိ ေမွာက္ပါေရာ့တဲ့။ အဲ. ဒီမွာ ႀကုံရတဲ့ အျဖစ္ကလည္း အဲသည္ထက္ေတာင္ ဆုိးေနပါကလားလုိ႔ ေျပာရမလုိ ျဖစ္ေနျပီေနာ္၊ အဲဒီေတာ့-
ဒီကိစၥမွာ ဘယ္သူက ႀကံရုိးစုပ္ရမည့္အစား ကဇြန္းဥျပဳပ္ေတြ ဝယ္စားေနမိသလဲဆုိတာကုိ ကုိယ့္ဟာ ကုိယ္ပဲ ျပန္ျပီး စစ္ေဆးၾကည့္ၾကပါ။ အေျခခံက်က် စဥ္းစားတတ္ေအာင္ ျမန္မာျပည္မွာ ဦးဇင္းရဲ့ ေက်ာင္းက ေဂါပက လူႀကီးမ်ားကုိ ေျပာခဲ့တဲ့အတုိင္းပဲ ျပန္ေျပာပါ့မယ္။
“ ကုသိုလ္ေရးေဆာင္ရြက္တဲ့အဖြဲ႔အစည္း”ဆုိျပီး ထစ္ကနဲဆုိ ျငင္းၾကခုန္ၾက၊ ကြဲျပဲၾကဆုိတာ က်ဳပ္တုိ႔ျမန္မာေတြရဲ့ အဖြဲ႔အစည္းတုိင္းလုိလုိ မွာ ျဖစ္ေနၾကတယ္၊ အဲဒီေတာ့ အဓိကရည္ရြယ္ခ်က္ကဘာလဲဆုိတာ ကုိယ့္ကုိယ္ကုိ ျပန္ေပးၾကည့္ပါ၊
(၁) ေနရာရခ်င္တာလား။
(၂)အာဏာျပခ်င္တာလား။
(၃)ကုသိုလ္ရခ်င္တာလား။
အဲဒါ ေသေသခ်ာခ်ာစဥ္းစားျပီး ေျဖၾကပါ။ ကုသိုလ္ရခ်င္လုိ႔ ဆုိတဲ့ စိတ္ေကာင္း ေစတနာေကာင္း နဲ႔ ရည္ရြယ္ ခ်က္ေကာင္းရွိရုိးမွန္ရင္ ကုိယ့္လုိပဲ ကုသိုလ္ရခ်င္လုိ႔ဆုိတဲ့ ရည္ရြယ္ခ်က္တူ ဆႏၵတူေတြ မ်ားေလ အားရွိေလ မျဖစ္ႏုိင္ေပဘူးလား။
“ကုသုိလ္ရဖုိ႔” ဆုိတဲ့ ရည္ရြယ္ခ်က္က ျမင္ေကာင္း ၾကားေကာင္းရုံ နဖူးစည္းတပ္ထားျပီး တကယ့္ စိတ္ဆႏၵ က ေနရာရဖုိ႔၊ အာဏာျပဖုိ႔ဆိုတာမ်ိဳးေတြ လႊမ္းမုိးေနမယ္ဆုိရင္ေတာ့ တကယ့္ကုသိုလ္ရခ်င္သူ စစ္စစ္ေတြ တုိးတုိး လာတာကုိပဲ ေနရာလုေတာ့ မလုိလုိ ၊ ကုိယ့္အာဏာကုိ ဖီလာကန္႔ လန္႔လုပ္ေတာ့မလုိလုိေတြ ထင္ျမင္ျပီး၊ ဆန္႔က်င္တာေတြ၊ ျငင္းခုံတာေတြနဲ႔ ကြဲၾက၊ ျပဲၾကျဖစ္ၾကတာေပါ့။ ဒါေၾကာင့္ လူမႈေရး၊ ဘာသာေရး၊ ႏုိုင္ ငံေရးစတဲ့ ဘယ္အေရးေတြမွာမဆုိ မိမိတုိ႔ရဲ့ အဓိကရည္ရြယ္ခ်က္အေပၚမွာ အရုိးအသားဆုံး ေစတနာထားၾကပါ။ အခု ေက်ာင္း ကိစၥဟာ ကုသိုလ္ေရးျဖစ္လုိ႔ “ကုသိုလ္ရဖုိ႔သာအဓိက”ဆုိတဲ့ စိတ္ကေလးေမြးၾကပါ။ ကြဲစရာ၊ ျပဲစရာ၊ ဘာမွ မႀကဳံႏုိင္ပါဘူးလုိ႔ ေျပာခဲ့တယ္။ အခု ဒီက ဒကာႀကီးေတြကုိလည္း အဲဒီလုိပဲ ေျပာခ်င္ပါတယ္။
အထက္မွာ ေျပာခဲ့တဲ့ ေမးခြန္းသုံးခုနဲ႔ ကုိယ့္ကုိယ္ကုိသာ ျပန္ေမးၾကည့္ပါ။ “တုိ႔ရဲ့ တကယ့္ဆႏၵအစစ္ဟာ ဘာသာ၊ သာသနာမေပ်ာက္ကြယ္ဖုိ႔၊ ကုသိုလ္ရဖုိ႔၊ ” ဆုိတဲ့ စိတ္ထားရွိရုိးမွန္ရင္ တစ္ျခား ကုသိုလ္ရခ်င္သူအားလုံး တုိ႔နဲ႔ ဘာမ်ား ျငင္းခုံကြဲျပားစရာ ရွိေသးလဲ။
အဖြဲ႔အစည္းတစ္ခုနဲ႔ စုေပါင္း ေဆာင္ရြက္ၾကတယ္ဆုိတာ အားလုံးေပါင္းကုိ စက္ရုံႀကီးတစ္ခုလုိ ၾကည့္ တတ္၊ ျမင္တတ္ရတယ္။ စက္ရုံၾကီးတစ္ခုမွာ အင္ဂ်င္ႀကီးတုိ႔၊ ေမာ္တာႀကီးတုိ႔ ဆုိတာေတြကသာ အေရးပါတာမဟုတ္ဘူး၊ ဝက္အူေလးတစ္လုံးဟာလည္း အေရးပါတာခ်င္း အတူတူပဲ။ မယုံရင္ ေမာ္ေတာ္ကား ေမာင္းတဲ့အခါ အင္ဂ်င္ေကာင္းရင္ ျပီးေရာ၊ ကားဘီးကုိက်ပ္တဲ့ မူလီေတြဟာ ဘာမွ် အေရးမႀကီးဘူး ဆုိျပီးေတာ့ ေပါ့ေပါ့တန္တန္ သေဘာထားျပီး ေမာင္းၾကည္ပါလား၊ ဘာျဖစ္သြားမလဲ။
အဲဒီလုိပဲေပါ့၊ ကုသိုလ္ေရး၊ စုေပါင္းလုပ္ေဆာင္တဲ့အခါ ဦးစီးေခါင္းေဆာင္တဲ့သူေတြကလည္း ငါတုိ႔သာ အေရးအပါဆုံးဆုိျပီး ပါဝါေတြ၊ အာဏာေတြ မျပင္ခ်င္ၾကနဲ႔၊ ဝုိင္းဝန္းေဆာင္ရြက္ၾကတဲ့ပုဂၢိဳလ္မ်ားကလည္း ဘယ္ေနရာက ပါဝင္ရ ပါဝင္ရ ကုိယ္ေဆာင္ရြက္သမွ်လုပ္ငန္းဟာ ဒီကုသုိလ္ပြဲႀကီးျပည့္စုံေအာင္ျမင္ေရးအတြက္ မရွိမျဖစ္လုိအပ္ခ်က္ေတြပဲဆုိျပီး အခ်င္းခ်င္း မုဒိတာစိတ္ ေမြးၾကရမယ္ဗ်ာ။ အဲဒါမ်ိဳးမွ တကယ့္ ေရႊစိတ္ဓာတ္ဆုိတဲ့ အေၾကာင္းေျပာျပျဖစ္ခဲ့တယ္။ သူတုိ႔ကေတာ့ “ေကာင္းပါျပီဘုရား၊ တပည့္ေတာ္တုိ႔လည္း ဘယ္ေနရာကပဲ ပါရပါရ၊ ဝုိင္းဝန္း ကူညီၾကမွာပါ”လုိ႔ ေျပာသြားၾကတာပဲ။
အဲဒီလုိပဲေပါ့ေနာ္၊ ေရႊျမန္မာအားလုံး ဘယ္ကိစၥမ်ိဳးမွာမဆုိ မုဒိတာေရႊစိတ္ဓာတ္ေတြေမြးျပီး တစ္္ေပါင္း တစ္စည္းတည္း ျဖစ္ၾကဖုိ႔လည္း အထူး တုိက္တြန္းလုိပါတယ္။
အဲ.. ျပီးေတာ့ ေရႊရဲ့သေဘာထားႀကီးျမတ္ပုံကေလးကုိလည္း နဲနဲေျပာခ်င္ေသးတယ္။ အထက္မွာေျပာခဲ့တဲ့ စိန္တုိ႔၊ ျမတုိ႔၊ ပတၱျမားတုိ႔ စတဲ့ ေက်ာက္မ်က္ရတနာေတြဟာ တစ္ခ်ိဳ႔ဆုိရင္ ေရႊထက္ အဆေပါင္းမ်ားစြာ တန္ဖုိး ရွိၾကတာေတာ့ မွန္ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ အဲဒီေက်ာက္မ်က္ ရတနာေတြဟာ သူတုိ႔ခ်ည္းသီးသန္႔ လူတုိ႔ရဲ့ အလွဆင္စရာ လက္ဝတ္တန္ဆာေတြ ျဖစ္ႏုိင္စြမ္းမရွိၾကပါဘူး။ ေရႊနဲ႔ကြပ္ေပး၊ သီေပးမွသာ လူတုိ႔ရဲ့ ဆင္ျမန္းစရာ အလွတန္ဆာေတြ အသီးသီ ျဖစ္ၾကျပီး လူေတြက တန္ဖုိးထားလာရတာပါ။ အဲဒီလုိ လက္ဝတ္တန္ ဆာေတြ ျဖစ္သြားတဲ့ အခါမွာေတာ့ ေရႊကုိ တယ္ျပီးေတာ့ေတာင္ ထည့္မေျပာၾကေတာ့ဘူး။ စိန္နားကပ္၊ ျမဘယက္၊ ပတၱျမားဦးေသွ်ာင္စတဲ့ အမည္ေတြကုိပဲ လူေတြက မွည့္ေခၚ အသုံးျပဳၾကတယ္မဟုတ္လား။
ေရႊဖက္ကၾကည့္ရင္ေတာ့ ေက်ာက္မ်က္ရတနာေတြ လူတုိ႔ျမတ္ႏုိးတဲ့ လက္ဝတ္တန္ဆာအျဖစ္ ေရာက္ေအာင္ ကြပ္ေပး၊ သီေပးဖုိ႔အတြက္ သူ႔မွာ မီနဲ႔ႀကိဳတာတုိ႔၊ တူထုတာ၊ ေဆာက္ျဖတ္တာ၊ နန္းဆြဲတာ၊ ဂေဟေဆာ္တာေတြကုိအႀကိမ္ႀကိမ္ ခံရတယ္မဟုတ္လား။ ဒါေပမယ့္ အမည္တပ္တဲ့အခါ စိန္တုိ႔၊ ျမတုိ႔၊ ပတၱျမား တုိ႔ကသာ နာမည္ေကာင္းယူသြားရမလားဆုိျပီးေတာ့လည္း ဘယ္ေတာ့မွ မနာလုိဝန္တုိ ျဖစ္ဟန္မျပပါဘူး။ ဒါဟာ မုဒိတာဂုဏ္နဲ႔ ျပည့္ဝတဲ့ သေဘာထားႀကီးျမတ္ျခင္းရဲ့ သေကၤတပဲမဟုတ္လား။
ေရႊရဲ့ဒီႀကီးျမတ္မႈဂုဏ္ကေလးကေတာ့ ျမတ္စြာဘုရားရွင္သီတင္းသုံးေတာ္မူရာ ေရႊေက်ာင္းေတာ္ႀကီးကုိ အသျပာ (၅၄)ကုေဋ အကုန္အက်ခံျပီး လႈဒါန္းခဲ့တဲ့ အနာထပိဏ္သူေဌးႀကီးက မုဒ္ဦးေနရာကေလးကုိသာ လွဴဒါန္းျပီး ေက်ာင္းတုိက္ႀကီးတစ္ခုလုံးကုိ သူ၏အမည္နဲ႔ ‘ေဇတဝန္ေက်ာင္းေတာ္’ လုိ႔ ကဗ်ည္းထုိးေပးဖုိ႔ေတာင္းဆုိ လာတဲ့ ေဇတမင္းသားရဲ့ ကုသိုလ္ကုိ မုဒိတာအျပည့္ပြားျပီး လုိလုိလားလားႀကီး ခြင့္ျပဳခဲ့တဲ့ စိတ္ဓာတ္ကုိ သတိရစရာပါ။ အနာထပိဏ္သူေဌးႀကီးရဲ့ ဒီလုိ ႀကီးျမတ္တဲ့ မုဒိတာစိတ္ထားကုိ ဒီေန႔ ေက်ာင္းဒကာ ဒကာမမ်ားနဲ႔ ကုသိုလ္ရွင္အားလုံးတုိ႔လည္း အေလးထားအတုယူူဖုိ႔ တုိက္တြန္းခ်င္ပါတယ္။
အဲဒီလုိပဲေပါ့၊ ေရႊျမန္မာတုိ႔ဟာလည္းပဲ ကုိယ့္လုိ ဘဝတူေတြ အစစ အဆင္ေျပတုိးတက္ေအာင္ ကုိယ္က အဖက္ဖက္က အနစ္နာခံ၊ ကူညီရတဲ့အခါမွာလည္းပဲ၊ ေရႊလုိ သေဘာထားႀကီးျမတ္တဲ့စိတ္မ်ိဳး ထားၾကရမွာပါ။ ကုိယ္ကူညီခဲ့ရတဲ့သူက ကုိယ့္ထက္သာသြားတာမ်ိဳးတုိ႔၊ ကုိယ့္အေပၚ ေက်းဇူးမသိတတ္သလုိေနတာမ်ိဳးတုိ႔ ႀကဳံရတဲ့အခါ မနာလုိ မရႈစိမ့္မႈ၊ မေက်နပ္မႈမ်ိဳး မျဖစ္ၾကဖုိ႔ပါ။
ဟုတ္ပါတယ္ “ လူ” ဆုိတာ ကုိ ပါဠိလုိ “မႏုႆ”လုိ႔ ေခၚပါတယ္။ “မႏုႆ”ဆုိတာ မေနာနဲ႔ ဥႆ ကုိ တြဲစပ္ ေခၚဆုိတာပါ။ အဓိပၸါယ္က စိတ္ထား ႀကီးျမတ္တယ္လုိ႔ အဓိပၸါယ္ရပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ အားလုံးဟာ ႀကီးျမတ္တဲ့ ေရႊစိတ္ဓာတ္မ်ိဳး ထားႏုိင္မွသာ လူ(မႏုႆ)ဆုိတဲ့ ဂုဏ္ပုဒ္နဲ႔လည္း ကုိက္ညီမွာပါ။ ေရႊစိတ္ရွိမွ လူပီသမယ္ လုိ႔ေတာင္ ဆုိလုိက္ခ်င္ပါတယ္။
ကဲ.. ဒီေလာက္ဆုိရင္ ေရႊစကား၊ မုဒိတာစကား ႏွစ္ရပ္လုံး ထပ္တူ ျပဳတဲ့ “ေရႊမုဒိတာစကား” အေတာ္ေလး ျပည့္စုံေလာက္ပါျပီ။
“ေရႊျမန္မာတုိ႔ ေရႊစိတ္အျပည့္အဝနဲ႔ မုဒိတာပြားႏုိင္ၾကရင္ ဘယ္လုိ အက်ိဳးေတြရမလဲ၊ ေရႊစိတ္ ေပ်ာက္ျပီး မုဒိတာေတြ မပြားႏုိင္ၾကရင္ ဘာျဖစ္ၾကမလဲ”ဆုိတာကုိ နဲနဲဆက္ေျပာပါဦးမယ္။ အဘိဓမၼာသေဘာအရ ေျပာရမယ္ ဆုိရင္ေတာ့ မုဒိတာ မပြားႏုိင္ရင္ မနာလုိမႈ၊ ဝန္တုိမႈဆုိတဲ့ “ဣႆာ မစၦရိယ”ေတြ ျဖစ္ေနပါလိမ့္မယ္တဲ့။ ဟုတ္တာေပါ့၊ သူတစ္ပါးႀကီးပြားခ်မ္းသာတာကုိ မနာလုိ ဝန္တုိတဲ့ “ဣႆာ မစၦရိယ”မျဖစ္ဘူးဆုိရင္ ဝမ္းေျမာက္တဲ့ မုဒိတာစိတ္က ျဖစ္ကုိ ျဖစ္ရမွာပဲမဟုတ္လား။
ဒီေနရာမွာ မုဒိတာရဲ့အက်ိဳးနဲ႔ ဣၥႆာမစၦရိယတုိ႔ရဲ့ အျပစ္ကုိ ႏႈိင္းယွဥ္ၾကည့္တတ္ေအာင္ ျမန္မာေတြ ဆုိရုိးျပဳေလ့ရွိတဲ့ “လက္ညႈိးညႊန္ရာ ေရျဖစ္”ဆုိတဲ့စကားရဲ့ ေနာက္ခံ ဇာတ္ေၾကာင္းကေလးကုိ ေျပာျပ ခ်င္ပါတယ္။အဲဒီဇာတ္ေၾကာင္းကေတာ့ သုတၱန္ပိဋကတ္ ေပတဝတၳဳအ႒ကထာမွာလာတဲ့ “အကၤုရေပတဝတၳဳ”ပါ။


အကၤုရေပတဝတၳဳလုိ႔ ဆုိရေပမယ့္ “အကၤုရ”ဆုိတာ ျပိတၱာမဟုတ္ပါဘူး၊ ဗုဒၶဘာသာတုိ႔အသိမ်ားတဲ့ ျမတ္စြာဘုရား တာဝတိ ံသာမွာ အဘိဓမၼာ တရားေဟာစဥ္က သာသနာတြင္းကုသုိလ္ရွင္ နတ္သားနဲ႔ သာသနာပ ကုသိုလ္ရွင္နတ္သားတုိ႔ရဲ့ ကြာျခားပုံကုိ သာဓကျပဳေလ့ရွိတဲ့ ““ဣႏၵကနတ္သားနဲ႔ အကၤုရနတ္သား”ဆုိတဲ့အထဲမွာ ပါတဲ့ အကၤုရနတ္သားပါ၊ ဒါေပမယ့္ ဒီဇာတ္ေၾကာင္းမွာပါတဲ့ ျပိတၱာတစ္ဦးက အကၤုရရဲ့ အတိတ္ျဖစ္ရပ္နဲ႔ ဆက္စပ္ေနလုိ႔ ဝတၳဳနာမည္ကုိ အကၤုရေပတဝတၳဳလုိ႔ အမည္ေပးထားတာပါ။


ဇာတ္လမ္းအက်ဥ္းခ်ဳပ္ကေတာ့ .. ျမတ္စြာဘုရားရွင္ရဲ့ သာသနာေတာ္ မပြင့္ေပၚမီ အတိတ္တစ္ခ်ိန္ဆီက မဇၥ်ိမေဒသ ၊ ဥတၱရာပထတုိင္း၊ ကံသျမိဳ႔ေတာ္မွာမင္းျပဳတဲ့ ကံသဘုရင္ႀကီးမွာ သမီးေတာ္တစ္ေယာက္နဲ႔ သားေတာ္ ဆယ္ေယာက္တုိ႔ ဖြားျမင္ၾကတယ္။ ဘုရင္ႀကီးနတ္ရြာစံတဲ့အခါ ဘုရင္ႀကီးပုိင္စားအုပ္ခ်ဳပ္တဲ့ နယ္ေျမကုိ အေမြခြဲ ေဝမင္းျပဳဖုိ႔ စီစဥ္တဲ့အခါ သားေတာ္ဆယ္ေယာက္အတြက္ ဆယ္ပုံအညီအမွ် ခြဲေဝသတ္မွတ္ၾကတယ္။
ေနာက္ေတာ့မွ အမေတာ္အတြက္လည္း တစ္ဖုိ႔ရသင့္တယ္လုိ႔ တုိင္ပင္ျပီး ျပန္လည္ခြဲေဝဖုိ႔ စည္းေဝးၾကတဲ့ အခါ အငယ္ဆုံးသားျဖစ္တဲ့ အကၤုရမင္းသားက “ထပ္ျပီးေတာ့ ခြဲေဝမေနၾကပါနဲ႔၊ မိမိရဲ့ အဖုိ႔အစုကုိ အမေတာ္အတြက္ ေပးလုိက္ပါ၊ မိမိကေတာ့ ရွင္ဘုရင္ မလုပ္လုိဘူး၊ ကုန္သည္ပဲလုပ္ပါေတာ့မယ္။ သူ႔အတြက္ အခြင့္အေရးတစ္ခုအေနနဲ႔ တုိင္းျပည္ဆယ္ခုလုံးက အခြင္လြတ္ကုန္သြယ္ခြင့္သာ ေပးပါ၊ ”လုိ႔ ေတာင္းဆုိလုိ႔ အဲဒီ အတုိင္းအားလုံးက လက္ခံသေဘာတူလုိက္တယ္။
အကၤုရသူေဌးကုန္သည္မွာ အလြန္ယုံၾကည္စိတ္ခ်ရတဲ့ ကြ်န္ေကာင္းတစ္ေယာက္ရွိတယ္၊ သူရဲ႔ေကာင္းက်ိဳး ကုိ အလြန္လုိလားျပီး သူ႔ေပၚလည္း သစၥာရွိလုိ႔ ဘ႑ာစုိးရာထူးေပးထားတာတဲ့။ ဒီကြ်န္က ကြ်န္နဲ႔မတန္ေအာင္ အသိဉာဏ္ေရာ စိတ္ထားပါ ႀကီးမားတဲ့အတြက္ သူရဲ့ မ်ိဳးနြယ္ဆက္ေတြ ကြ်န္အျဖစ္က လြတ္ေျမာက္ေအာင္ဆုိျပီး သားအရင္းပမာျပဳကာ အမ်ိဳးေကာင္းသမီးတစ္ဦးနဲ႔လည္း လက္ထပ္ ေပးလုိက္တယ္တဲ့။
ဇနီးသည္ ကုိယ္ဝန္ရွိေနစဥ္မွာပဲ အဲဒီ ကြ်န္ေယာကၤ်ားက ေသဆုံးသြားတယ္၊ သားေလးတစ္ေယာက္ ဖြားျမင္လာတဲ့အခါမွာလည္း အကၤုရသူေဌးက သူ႔အေဖကုိ ေပးတဲ့ လခရိကၡာကုိ ေပးအပ္ခ်ီးေျမွာက္ထားပါတယ္။
အ၇ြယ္ေလးနဲနဲရလာတဲ့အခါ ဒီသူငယ္ ကြ်န္အမ်ိဳးအႏြယ္က လြတ္သင့္ မလြတ္သင့္ တရားရုံးမွာ အဆုံးအျဖတ္ ခံရတယ္။ အမေတာ္ဘုရင္မကုိယ္တုိင္က “အမိအမ်ိဳးေကာင္းမိခင္က ဖြားျမင္တာျဖစ္တဲ့အတြက္ ကြ်န္မဟုတ္ေတာ့ ဘူး။ အမ်ိဳးေကာင္းသားျဖစ္တယ္”လုိ႔ ဆုံးျဖတ္ေပးလုိက္တဲ့အတြက္ ကြ်န္မ်ိဳးအျဖစ္က လြတ္ေျမာက္သြားတယ္။
ဒါေပမယ့္ အဲဒီအရပ္မွာ ဒီကေလးရဲ့ဖခင္က ကြ်န္မ်ိဳးရယ္လုိ႔သိေနၾကတဲ့အတြက္ အဲဒီသူငယ္ဟာ ေရာရုဝ ဆုိတဲ့ ျမိဳ႔ကုိ ေရႊ့ေျပာင္းေနထုိင္တယ္၊ အရြယ္ေရာက္တဲ့အခါ အပ္ခ်ဳပ္သည္တစ္ဦးရဲ့ သမီးနဲ႔ ထိမ္းျမးလက္ထပ္ျပီး အပ္ခ်ဳပ္လုပ္ငန္းနဲ႔ပဲ အသက္ေမြးဝမ္းေၾကာင္းျပဳေနတယ္။
အဲဒီေရာရုဝျမိဳ႔မွာ ပစၥည္းဥစၥာအလြန္ၾကြယ္ဝျပီး သဒၶါတရားလည္းအလြန္ေကာင္းတဲ့ “အသယွ” ဆုိတဲ့ သူေဌးႀကီးက ေန႔စဥ္ေန႔တုိင္း အယုတ္ အလတ္ အျမတ္မေရြး အစား အဝတ္စတဲ့ ပစၥည္းဥစၥာေတြကုိ ေပးလႈေန တယ္တဲ့။ ဟုိက ဒီက အလႈခံေတြ၊ ေတာင္းရမ္းသူေတြလာၾကတဲ့အခါ ျမိဳ႔တံခါးအနီးမွာရွိတဲ့ အဲဒီအပ္ခ်ဳပ္သမား အိမ္ကုိ အရင္လာၾကသတဲ့၊ သူက သူ႔မွာေတာ့ ဘာမွေပးစရာမရွိဘူး၊ ဒါေပမယ့္ ျမိဳ႔လည္က အသယွသူေဌးႀကီး အိမ္မွာေတာ့ သင္တုိ႔လုိတဲ့ပစၥည္းကုိ လႈပါလိမ့္မယ္၊ အဲဒီကုိသြားၾကပါဆိုျပီး လမ္းညႊန္ျပေပးတယ္၊ အလႈခံေတြက အသယွသူေဌးႀကီးအိမ္က သူတုိ႔လုိတဲ့ပစၥည္းဝတၳဳေတြရလာတဲ့အခါမွာ လမ္းညႊန္ေပးတဲ့ အပ္ခ်ဳပ္ သမားကုိ ေက်းဇူးတင္စကားျပန္ေျပာၾကသတဲ့။ အဲဒီအခါမွာ အပ္ခ်ဳပ္သမားက သူတုိ႔ေတြျပည့္စုံဝမ္းေျမာက္ၾကတာကုိ ၾကည့္ျပီး သူကလည္း ဝမ္းေျမာက္ ဝမ္းသာ မုဒိတာပြားပါသတဲ့။
အခ်ိန္ေတြၾကာေျငာင္းတဲ့ တစ္ခါမွာေတာ့ အကၤုရသူေဌးက အေဖၚပုဏၰားသူေဌးတစ္ဦးနဲ႔အတူ လွည္းငါးရာစီ စုေပါင္းျပီး ကႏၱာရခရီးကုိ ျဖတ္သန္းကုန္သြယ္ၾကတဲ့အခါ မ်က္စိလည္လမ္းမွားျပီး ကႏၱာရထဲမွာ စားနပ္ ရိကၡာေတြ၊ ေရေတြျပတ္ျပီး ဒုကၡေရာက္ၾကသတဲ့၊ အဲဒီအခ်ိန္မွာပဲ မလွမ္းမကမ္းမွာ ကႏၱာရထည္းနဲ႔ မတူ ေလာက္ေအာင္ အလြန္အရိပ္အာဝါသေကာင္းတဲ့ ေညာင္ပင္ႀကီးတစ္ပင္ကုိျမင္လုိ႔ အားလုံး အဲဒီေညာင္ပင္ႀကီး ဆီကုိ သြားၾကတာေပါ့။ေညာင္ပင္ေစာင့္ရုကၡစုိးနတ္က လွည္းကုန္သည္ေတြရဲ့ ျငီးညူတဲ့အသံေတြေၾကာင့္ ျဖစ္ေၾကာင္းကုန္စဥ္သိရ လုိ႔ အေသအခ်ာၾကည့္လုိက္တဲ့အခါ တစ္ခ်ိန္က သူရဲ့ ေက်းဇူးရွင္ အကၤုရသူေဌးမင္းကုိလည္း ျမင္လုိက္ေရာ ကုိယ္ထင္ျပျပီး လုိအပ္သမွ်ကုိေမးတယ္၊ “ေလာေလာဆယ္ အလုိအပ္ဆုံးက ေသာက္ေရပါပဲ၊ ဒီသဲကႏၱာရႀကီးထဲ မွာ ေရက ဘယ္လုိမွ မရႏုိင္တဲ့အတြက္ အားလုံးဒုကၡေရာက္ေနၾကပါတယ္”လို႔ေျပာလုိက္ေတာ့ “ေဟာဟုိမွာ ေရေတြ မေတြ႔ဘူးလား”ဆုိျပီး လက္ညႈိးညႊန္ျပလုိက္တဲ့အခါ သူေျပာသလုိ ေရေတြျဖစ္လာသတဲ့။ အဲဒီလုိနဲ႔ လုိအပ္ ရာရာကုိ ေျပာတုိင္းေျပာတုိင္း သူကလည္း “ဟုိမွာ” ဆုိျပီး လက္ညႈိးညႊန္ျပလုိက္တယ္၊ သူလက္ညွဳိးညႊန္တဲ့ေနရာ မွာ သူေျပာသလုိပဲ လုိအပ္တဲ့ ပစၥည္းေတြကလည္း တကယ္ပဲ ျဖစ္လာၾကပါသတဲ့။ လက္ညိဳးညႊန္ရာ ေရသာမက အရာရာျဖစ္ေစႏုိင္တဲ့သေဘာေပါ့။
အကၤုရသူေဌးက အံ့ၾသဝမ္းသာျဖစ္ျပီး ေရွးေကာင္းမႈကံကုိ ေမးရာက သူရဲ့ တပည့္ေဟာင္း အျဖစ္ကုိလည္း သိ၊ သူရဲ့ ေကာင္းမႈကုသုိလ္ကုိလည္း သိတဲ့အခါ “ဘာပစၥည္းမွ မစုိက္ထုတ္ရဘဲ သူမ်ားကုသုိလ္ကုိ လက္ညွဳိးညႊန္ျပျပီး သူမ်ားရတာကုိ ဝမ္းေျမာက္တဲ့ မုဒိတာစိတ္ထားကေလးကေတာင္ ဒီေလာက္အထိ အက်ိဳးႀကီး မားတယ္ဆုိရင္ ကြ်ႏုပ္ကေတာ့ သူမ်ားလႈႈဒါန္းတာ ၊ ရရွိတာကုိလည္း ဝမ္းေျမာက္တဲ့မုဒိတာပြားမယ္၊ ကုိယ္တုိင္ လည္းလွဳမယ္”လုိ႔ ကတိစကားေျပာၾကားျပီး ရုကၡစုိးနတ္ညြန္ျပတဲ့ လမ္းအတုိင္း ခရီးဆက္ၾကပါသတဲ့။
ခရီးတစ္ေထာက္လုိ႔ ဆုိရေလာက္မည့္ ေနရာအေရာက္မွာေတာ့ အလြန္နားမခ်မ္းသာစရာေကာင္းတဲ့ ညည္းညူသံကုိ ၾကားရလုိ႔ အနားသြားၾကည့္တဲ့အခါ အလြန္အနံ႔ဆုိးဝါးတဲ့ သတၱဝါႀကီးတစ္ေကာင္ကုိ ေတြ႔ရသတဲ့၊ အနံ႔က ဆုိးရြားလြန္းလုိ႔ ဘယ္သူမွေတာင္ အနားမကပ္ခ်င္ဘူး။ အကၤုရသူေဌးကေတာ့ ဒီကႏၱာရတစ္ခုတည္း အတြင္းမွာပဲ အလြန္ျခားနားတဲ့ ဘဝႏွစ္ခုကုိ ေတြ႔ရတာ ျဖစ္လုိ႔ ဒီသတၱဝါႀကီးရဲ့ အတိတ္ကံ ကုိလည္း ေမးၾကည့္ အုံးမွပဲဆုိျပီး အနားေရာက္ေအာင္ သြားလုိက္တယ္။ ဒီသတၱဝါႀကီးက အနံ႔သာ ဆုိးဝါးတာမဟုတ္ဘူး၊ သူ႔မ်က္စိ၊ သူ႔ပါးစပ္စတဲ့ ဒြါရေပါက္ေတြကလည္း အလြန္ကုိ အရုပ္ဆုိး အႀကည့္တန္သတဲ့။ သူ႔အတိတ္ကံကုိ ေမးၾကည့္တဲ့ အခါမွာေတာ့ …
ဒီသတၱဝါႀကီးကလည္း ေရာရုဝျမိဳ႔က ကုသိုလ္ရွင္ အသယွသူေဌးႀကီးနဲ႔ ဆက္စပ္ေနသူ ရုကၡစုိးနတ္နဲ႔ တစ္ျမိဳ႔တည္းသားပဲျဖစ္ေနတာကုိ ေတြ႔ရတယ္။ “ဘယ္လုိ ကံဆုိးေတြ ျပဳခဲ့လုိ႔မ်ား ဒီေလာက္ေတာင္ ဆုိးရြားတဲ့ ျပိတၱာ ႀကီးဘဝ ျဖစ္ေနရတာလဲ”လုိ႔ ေမးတဲ့အခါ-
သူဟာ အသယွသူေဌးႀကီးရဲ့ လူယုံေတာ္တစ္ဦးျဖစ္ျပီး အလႈခံပုဂၢိဳလ္ေတြကုိ ထမင္းအဝတ္စတဲ့ ပစၥည္း ဝတၳဳေတြ ေပးကမ္းရာမွာ ၾကည့္ၾကပ္ရတဲ့ ေခါင္းေဆာင္တစ္ဦးျဖစ္ေၾကာင္း။ သူဟာ သဒၶါတရားအလြန္နည္းပါးတဲ့ အျပင္ ဣႆာ မစၦရိယလည္း အလြန္မ်ားသတဲ့။ အလႈခံပုဂၢိဳလ္ေတြလာတဲ့အခါ သူက မျမင္ခ်င္ေယာင္၊ မၾကားခ်င္ ေယာင္လည္း ေဆာင္ေနတတ္သတဲ့၊ ေတြ႔ျပန္ေတာ့လည္း ဆူပူႀကိမ္းေမာင္း ေအာ္ေငါက္တာတုိ႔၊ မၾကားဝံ့မနာသာ ေျပာဆုိတာတုိ႔၊ တစ္ခ်ိဳ႔သူေတာ္ေကာင္းမ်ားကုိ ငတ္တာက်ေတြ၊ ႀကည့္ရတာကုိက က်က္သေရတုံးတယ္၊ အနား ေတာင္ မကပ္ခ်င္ဘူးဆုိတာမ်ိဳးတုိ႔လည္း ေျပာဆုိခဲ့တာေပါ့။ အဲဒါေၾကာင့္ ဒီလုိ ျပိတၱာဘဝမ်ိဳးမွာ ျဖစ္ျပီး ဘယ္သူမွ အနားေတာင္ မကပ္ခ်င္ေလာက္ေအာင္ ရြံရွာဖြယ္အတိ ျဖစ္ေနရတာပါတဲ့။
မုဒိတာ နဲ႔ ဣႆာ မစၦရိယ ရဲ့ အက်ိဳးအျပစ္ကေတာ့ ဒီဝတၳဳမွာပဲ အေတာ္ႏုိင္းယွဥ္ စဥ္းစားႏုိင္ေလာက္ ပါျပီ။ တကယ္တမ္းဆုိရင္ ဣႆာ မစၦရိယ ရဲ့အျပစ္က ဒီေလာက္တင္မကပါဘူး၊ မိမိျပစ္မွားတဲ့ပုဂၢဳိလ္က သီလ၊ သမာဓိ၊ ပညာ ႀကီးမားရင္ ႀကီးမားသေလာက္ အျပစ္ကလည္း ႀကီးမားပါတယ္။
ကဲ .ဒီေလာက္ဆုိရင္ မုဒိတာ ေရႊစကား လည္းပဲ ျပည့္စုံေလာက္ပါျပီ၊ ေရႊျမန္မာအားလုံးတုိ႔ မုဒိတာ ေရႊစိတ္ နဲ႔ ျပည့္စုံၾကပါေစလုိ႔ တုိက္တြန္း ဆုေတာင္းလုိက္ပါတယ္။
ဓမၼေဘရီအရွင္ဝီရိယ
ေတာင္စြန္း

Self-Confidence for Success...!

Self-confidence is the first step to success. Man has conquered nature because of his 
self-confidence. It was the self-confidence
 of Columbus that laid the road from Europe 
to America.Vasco da Gama,Portuguese 
navigator, discovered the sea route to India via Cape of Good Hope opening up Indian trade; Tending Norkay and Edmund Hillary,mountaineers, reached the top of mount Everest; Neil Armstrong, American astronaut, set his foot on the moon; it was their self-confidence that led them to success.
It was with self-confidence that Alexander the Great of Macedon won country after country. But it is not always easy. There may be pitfalls. Defeats and downfalls may threaten. But failures should be converted not merely as stepping stones but as lifts. As a poor boy, Abraham Lincoln had to run long distance for getting books. In personal life he had several failure. In political life too failure one after the other challenged him. His self-confidence stood against all
odds and led him to the highest office of the President of the United State of America.
(By- R.P. Sarathy)

တကယ္ခ်စ္တယ္ဆိုတာ.....

တခါတုန္းက ေကာင္ေလးတစ္ေယာက္
နဲ႔ေကာင္မေလးတစ္ေယာက္ဟာ
 ခ်စ္သူေတြၿဖစ္ခဲ့ၾကတယ္ ။ ေကာင္ေလးက ဆင္းရဲတဲ့မိသားစုက လာတဲ့အတြက္ ေကာင္မေလး မိဘေတြက သေဘာမတူပါဘူး ။ ဒါနဲ႔ေကာင္ေလးက ေကာင္မေလးတင္မကဘူး 
သူ႔မိဘေတြသေဘာက်ေအာင္ပါ ၾကိဳးစားရပါေတာ့တယ္ ။ တခ်ိန္တည္းမွာပဲ ေကာင္မေလးမိဘေတြက ဒီေကာင္ေလးဟာ လူေကာင္းတစ္ေယာက္ၿဖစ္ေၾကာင္းနဲ႔ သူတို႔သမီးလက္ကို ထာ၀ရ ဆုပ္ကိုင္ထားႏုိင္မယ့္သူတစ္ေယာက္ၿဖစ္ေၾကာ္း သိသြားခဲ့ၾကတယ္ ။

ဒါေပမယ့္ ၿပႆနာတစ္ခုရွိေနပါေသးတယ္ ။ အဲဒါကေတာ့ ေကာင္ေလးဟာ စစ္သားတစ္ေယာက္ၿဖစ္ၿပီး မၾကာခင္အခ်ိန္အတြင္းမွာ သူတို႔ႏုိင္ငံမွာ စစ္ပြဲၾကီးၿဖစ္ေတာ့မွာၿဖစ္တဲ့အတြက္ စစ္တိုက္ရာေဒသကို 
တစ္ႏွစ္ပို႔ေဆာင္ၿခင္းခံခဲ့ရတယ္ ။ ေကာင္ေလး တာ၀န္က်ရာေဒသကို မထြက္ခြာခင္ တစ္ပတ္အလိုမွာ ေကာင္ေလးက ေကာင္မေလးေရွ႕မွာ ဒူးေထာက္ၿပီးေၿပာခဲ့တယ္ ။

“ နင္ငါ့ကို လက္ထပ္မလားဟင္ ” ေကာင္မေလး မ်က္၀န္းကေန မ်က္ရည္ေတြက်လာၿပီး “ အင္း ” လို႔ၿပန္ေၿဖခဲ့တယ္ ။ ၿပီးေတာ့ သူတို႔ ေစ့စပ္ခဲ့ၾကတယ္ ။ ေကာင္ေလး တစ္ႏွစ္ၿပည့္ၿပီးၿပန္လာတဲ့အခါ လက္ထပ္ၾကမယ္လို႔သူတို႔ ဂတိထားခဲ့ၾကတယ္ ။

ဒါေပမယ့္ မထင္မွတ္ပဲ ကံဆိုးမိုးေမွာင္က်တဲ့ၿဖစ္ရပ္ေတြက သူတို႔ၾကားမွာ ေပၚေပါက္လာခဲ့ရတယ္ ။ ေကာင္ေလး ထြက္ခြာသြားၿပီး ရက္အနည္းငယ္မွာပဲ ေကာင္မေလးဟာ မေတာ္တဆ ယာဥ္တိုက္မႈ ၿဖစ္ပြားခဲ့တယ္ ။ ဦးေခါင္းပိုင္းမွာ ဒါဏ္ရာအၿပင္းအထန္ရခဲ့ရတယ္ ။ သူမ ေဆးရံုေပၚမွာ ၿပန္သတိရလာတဲ့အခါ သူမ အေဖနဲ႔အေမက ေဘးနားမွာ ငိုေၾကြးေနတာကို ေတြ႔ခဲ့ရတဲ့အတြက္ တစ္ခုခုေတာ့မွားေနၿပီဆိုတာ ေကာင္မေလး နားလည္လိုက္တယ္ ။

ေနာက္ပိုင္းမွာ သူမ သိခဲ့တာက ဦးေႏွာက္ပိုင္းဆိုင္ရာတခ်ိဳ႕ပါ ထိခိုက္ခဲ့ရတယ္ဆိုတာပါပဲ ။ သူမ မ်က္ႏွာက ၾကြက္သားေတြကို ထိမ္းခ်ဳပ္ထားတဲ့တခ်ိဳ႕ေသာ ဦးေႏွာက္အစိတ္အပိုင္းေတြဟာ ပ်က္ဆီးခဲ့ရတယ္ ။ သူမရဲ႕ လွပေခ်ာေမာတဲ့ မ်က္ႏွာေလးဟာလည္း ရုပ္ဆိုးအက်ည္းတန္ခဲ့ရတယ္ ။ သူမဟာ မွန္မွာ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုၾကည့္ၿပီး ရွိဳက္ၾကီးတငင္ငိုေၾကြးခဲ့တယ္ ။

“ မေန႔က ငါဟာ ေခ်ာေမာတဲ့မိန္းကေလးတစ္ဦးပါပဲ ဒီေန႔ေတာ့ ငါဟာ သရဲတေစၱတစ္ေကာင္ၿဖစ္သြားခဲ့ရတယ္ ” လို႔ ေၿပာၿပီး တခ်ိန္လံုးငိုေၾကြးေနခဲ့တယ္ ။ သူမရဲ႕ခႏၶာကိုယ္မွာ ၿမင္မေကာင္းေလာက္ေအာင္ ဒါဏ္ရာေတြကလည္းၿပည့္ႏွက္ေနခဲ့တယ္ ။

အဲဒီေနာက္မွာေတာ့ ေကာင္မေလးဟာ သူနဲ႔ေကာင္ေလး ထားရွိခဲ့တဲ့ ကတိကို ခ်ိဳးဖ်က္ဖို႔အတြက္ ဆံုးၿဖတ္ခ်က္ခ်ခဲ့တယ္ ။ ေကာင္မေလးက သူ႔ခ်စ္သူေကာင္ေလးဟာ သူ႔ကို လိုခ်င္ေတာ့မွာမဟုတ္ဘူးလို႔ ေတြးၿပီး ေကာင္ေလးကို တစ္သက္လံုးဘယ္ေတာ့မွ ၿပန္မေတြ႔ေတာ့ဘူးလို႔ ဆံုးၿဖတ္ခဲ့တယ္ ။

ဒီလိုနဲ႔ - - -

တစ္ႏွစ္အတြင္းမွာ ေကာင္ေလးက ေကာင္မေလးဆီ စာေတြအမ်ားၾကီးေရးခဲ့တယ္ ။ ဒါေပမယ့္ေကာင္မေလးက တစ္ေစာင္မွ ၿပန္စာမေရးခဲ့ဘူး ။ ေကာင္ေလးက ဖုန္းနဲ႔အၾကိမ္ၾကိမ္ဆက္သြယ္ေပမယ့္ ေကာင္မေလးက ဖုန္းမကိုင္ခဲ့ဘူး ။

တစ္ႏွစ္ၿပည့္ၿပီးတဲ့အခါ ေကာင္မေလးအေမက ေကာင္မေလးအိပ္ခန္းထဲ လာၿပီး ေၿပာခဲ့တယ္ ။ “ သူ - - -စစ္ပြဲကေန ၿပန္လာၿပီ ”

ေကာင္မေလးက ထိတ္လန္႔တၾကားေအာ္ဟစ္ခဲ့တယ္ ။ “ အားးးး ေက်းဇူးၿပဳၿပီး သူ႔ကို သမီးအေၾကာင္းမေၿပာပါနဲ႔အေမ ဒီမွာ ရွိေနေၾကာင္းလည္းမေၿပာပါနဲ႔ ”

ေကာင္မေလးအေမက ဆက္ေၿပာတယ္ ။ “ သူ - - - လက္ထက္ၿပီးၿပီ ” ၿပီးေတာ့ လက္ထပ္ဖိတ္စာေလးကို ေကာင္မေလးလက္ထဲ ထည့္ေပးခဲ့တယ္ ။

ေကာင္မေလးရဲ႕ ႏွလံုးသားဟာ ဟိုးနက္ရွိဳင္းတဲ့ သဲၿပင္ေအာက္ေၿခထဲ ထိ နစ္၀င္သြားခဲ့သလိုပါပဲ ။ ေကာင္မေလးသိလိုက္တာ က သူမ ဟာ ေကာင္ေလးကိုခ်စ္ေနတုန္းပဲ အခုထိ ေမ့လို႔မရေသးဘူးဆိုတာကိုပါပဲ ။

၀မ္းနည္းမႈေတြမ်ားစြာနဲ႔ သူမဟာ လက္ထပ္ဖိတ္စာေလးကို ဖြင့္ခဲ့တယ္ ။

သူမ ဖိတ္စာေပၚမွာ ၿမင္လိုက္ရတာက သူမရဲ႕ နာမည္ကိုပါပဲ ။

အံ့ၾသသြားၿပီး သူေမးခဲ့တယ္ ။ “ ဟင္ ..ဒါဘာလဲ ”

တခ်ိန္တည္းမွာပဲ ေကာင္ေလးဟာ သူမအခန္းထဲကို ပန္းစည္းေလးကိုင္လို႔ ၀င္လာခဲ့တယ္ ။ သူဟာ ေကာင္မေလးေရွ႕မွာ ဒူးေထာက္လိုက္ၿပီး “ နင္ငါ့ကို လက္ထပ္မလားဟင္ ” လို႔ ေမးခဲ့တယ္ ။

ေကာင္မေလးက မ်က္ႏွာကို လက္နဲ႔အုပ္ၿပီး “ ငါ ရုပ္ဆိုးသြားၿပီ ” လို႔ေၿပာခဲ့တယ္ ။

ေကာင္ေလးက ေၿပာတယ္ “ နင့္ရဲ႕ခြင့္ၿပဳခ်က္မရပဲ နင့္အေမက ငါ့ဆီကို နင့္ဓါတ္ပံုေတြပို႔ခဲ့ပါတယ္ ။ ငါ နင့္ဓါတ္ပံုေတြၿမင္ၿပီးတဲ့အခါ ငါနားလည္လိုက္တာက ဘာမွမေၿပာင္းလဲသြားဘူးဆိုတာပါပဲ နင္ဟာ ငါအရမ္းခ်စ္တဲ့ သူတစ္ေယာက္ၿဖစ္ေနတုန္းပါပဲ နင္ဟာ အၿမဲ ထာ၀ရ လွေနတုန္းပါပဲ ဘာလို႔လည္းဆိုေတာ့ ငါနင့္ကို ခ်စ္ေနခဲ့လို႔ေလ ”

#################################

အခ်စ္ဆိုတာ ကမၻာေပၚမွာ ဘယ္ေတာ့မွ မေၿပာင္းလဲတဲ့ ထာ၀ရ တည္တံ့တဲ့အရာတစ္ခုပါပဲ ။ သင္သာ သူ႔ကိုခ်စ္ေနမယ္ဆိုရင္ သူဟာ အၿမဲတမ္း လွေနလိမ့္မယ္ သူဟာ အၿမဲတမ္းမေၿပာင္းလဲပဲ ရွိေနပါလိမ့္မယ္ ။

PNO ဥကၠ႒ေဟာင္း ဗိုလ္မွဴးႀကီးေအာင္ခမ္းထီ၏ အတၳဳပၸတိၱအက်ဥ္း...

ဗိုလ္မွဴးႀကီးေအာင္ခမ္းထီသည္ ခရစ္သကၠရာဇ္ ၁၉၃၆ ခုႏွစ္ ဧၿပီလ(၂၇)ရက္ေန႔ တြင္ ေတာင္ႀကီးၿမိဳ႕နယ္၊

 ေက်ာက္တလံုးႀကီး ေက်းရြာအုပ္စု၊ ထီလံုရြာေန ပအို၀္းပိေႏၱာ ေဆးဆရာ ဂ်န္ဖာစာရိႏၱႏွင့္ ဂ်န္မိြဳးလဲုင္းတို႔မွ ဖြားျမင္သည့္ သားသၼီး(၁၁)ဦးအနက္ ဒုတိယအငယ္ဆံုးသား ျဖစ္သည္။

 ေအာင္ခမ္းထီ၏ ငယ္မည္မွာ ခြန္ကီး ျဖစ္သည္။ ေအာင္ခမ္းထီသည္ (?)ခုႏွစ္တြင္ နန္းဖ်ဴးႏွင့္ အိမ္ေထာင္က်၍ သားသၼီး(၆)ဦးထြန္းကားၿပီး ၎တို႔မွာ နန္းလံုခမ္၊ ခြန္စိန္မင္း၊ ခြန္ေအာင္းေက်ား၊ ေအာင္းခမ္း၊ နန္းခံရြဥ္၊ ခြန္ေအာင္းခမ္းကိြဳ တို႔ျဖစ္သည္။

ေအာင္ခမ္းထီ (ခ) ခြန္ကီးသည္ အသက္(၉)ႏွစ္ရေသာအခါ မိဘႏွစ္ပါးက ေက်ာက္တလံုးရွိ ေနာင္ဆိုင္ေက်ာင္းထိုင္ဆရာေတာ္ ဦးေကသာရထံ ပညာသင္ယူေစခဲ့သည္။ ၎၏ အသက္ (၁၀)ႏွစ္ရေသာအခါ ဆရာေတာ္ ဥပဇၥ်ာယ္ျပဳ၍ ရွင္ဂႏၶမာ ဘဲြ႕မည္ျဖင့္ ရွင္ျပဳခဲ့သည္။ ၁၃၀၉ တြင္ ရွင္ဂႏၶမာသည္ အင္းေလးကန္ရွိ အင္းေပါခံုရြာႀကီး၌ ဖြင့္လွစ္ထားေသာ အထက္တန္းေက်ာင္းသည္ ပညာဆက္လက္သင္ၾကားခဲ့သည္။ ထိုေက်ာင္းသည္ ေန႔ခင္းပုိင္းအခ်ိန္တြင္ ေလာကုတၱရားျဖစ္သည့္ သဒၵါ၊ သၿဂိဳဟ္ သင္ယူၿပီး ညေနပိုင္းအခ်ိန္တြင္ ေလာကီပညာျဖစ္ေသာ သခၤ်ာ၊ အဂၤလိပ္စာကို ဆရာဦးဘိုေရႊႏွင့္ ဆရာဦးလွေဖတို႔ထံ သင္ယူခဲ့သည္။

၁၉၅၀ တြင္ ရွင္ဂႏၶမာသည္ မႏၱေလးၿမိဳ႕၌ မဟာနႏိၵေသနာရာမတိုက္တြင္ ပညာဆက္လက္သင္ယူၿပီး ထိုမွတဆင့္ ရန္ကုန္ၿမိဳ႕၌ ပညာဆက္လက္သင္ယူခဲ့သည္။ ၁၉၅၃ တြင္ အင္ေလးကန္ ကၽြဲတူးေက်ာင္းထိုင္ဆရာေတာ္ ဦးဂုဏထံ ပညာဆက္လက္သင္ယူခဲ့သည္။ ၁၉၅၅ တြင္ ရွင္ဂႏၵမာ၏ မိဘႏွစ္ပါးမွ ပေစၥေလးပါးခံယူၿပီး ေနာင္ဆိုင္ေက်ာင္း သိမ္ေတာ္၌ ေနာင္ခဲုင္းဆရာေတာ္ ဘဒၵႏၱဂႏၶမာထံ ဥပဇၥ်ာယ္ျပဳၿပီး အရွင္ကုသလ ဘဲြ႕ေတာ္ျဖင့္ ရဟန္ဘ၀သို႔ တက္ခဲ့သည္။

၁၉၅၈-၅၉ တြင္ ရွင္ကုသလသည္ သံဃာေတာ္ (၉)ပါးႏွင့္ ေက်ာင္းသား (၁၆)ဦးကို ဦးေဆာင္ၿပီး အေရွ႕ေတာင္တန္း ပအို၀္းေက်ာင္းသားသမဂၢ ကုိဖဲြ႕စည္းခဲ့သည္။ ထိုအဖဲြ႕သည္ ရည္ရြယ္ခ်က္ (၈)ခ်က္ႏွင့္ လုပ္ငန္းစဥ္ (၅)ခ်က္ျဖင့္ လႈပ္ရွားခဲ့သည္။ ထိုကာလတြင္ ျဖားဗြာလွေဖႏွင့္ ဗိုလ္ခ်န္ဇံု ေခါင္းေဆာင္သည့္ ပအို၀္းအမ်ဳိးသားလြတ္ေျမာက္ေရးအဖဲြ႕ (ပအလဖ) [Pa-Oh National Liberation Army –PNLA] ၏ လက္နက္ႏွင့္ ဒီမိုကေရစီလဲလွယ္ေရးလမ္းစဥ္ျဖင့္ အလင္းစ၀င္သည့္ ကာလျဖစ္သည္။ ၁၉၆၃ တြင္ လင္းေခးၿမိဳ႕နယ္ရွိ ပအို၀္းေက်းရြာမ်ားတြင္ ႏိုင္ငံေရး၊ စီးပြားေရး၊ လူမူေရး ေဟာေျပာစည္းရံုးၿပီး ဂ်န္းဆန္းေကာင္ ေရဦးဘုန္းႀကီးေက်ာင္းတြင္ (၂)ႏွစ္သီတင္းသံုးၿပီး ကေလးမ်ားကို အဂၤလိပ္စာ သင္ၾကားပို႔ခ်ေပးခဲ့သည္။

၁၉၆၆ တြင္ သံလြင္ျမစ္အေရွ႕ဘက္ရွိ ပအို၀္းေက်းရြာမ်ားသို႔ သြားေရာက္ၿပီး ပအို၀္းလူငယ္မ်ားအား ပအို၀္းစာတတ္ေျမာက္ေရးအတြက္ သင္ၾကားပို႔ခ်ေပးခဲ့သည္။ ထိုႏွစ္တြင္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္စံသိန္း ဦးေဆာင္သည့္ ပအို၀္းအမ်ဳိးသားလြတ္ေျမာက္ေရး (ပအလဖ)ကုိ ဒုတိယအႀကိမ္ ျပန္လည္ဖဲြ႕စည္းၿပီး ေတာ္လွန္ေရးဆင္ႏဲြခဲ့သည့္ႏွစ္ ျဖစ္သည္။ ထိုေနာက္ နယ္စပ္ေဒသမွတဆင့္ ခ်င္းမိုင္ခရိုင္၊ မိြဳင္ဖန္ၿမိဳ႕ရွိ ၀ပ္ေက်ာင္ေအာက္ ဆရာေတာ္ ဦးစိဏၰထံ ပညာသင္ယူခဲ့သည္။ ၁၉၆ရ တြင္ နယ္စပ္တြင္ အမ်ဳိးသားေရးအတြက္ လႈပ္ရွားေနသည့္ အရွင္ကုသလကို ဗိုလ္ခ်ဳပ္စံသိန္းၾကားသိေသာအခါ ေက်ာက္တလံုးႀကီးသို႔ ျပန္ပင့္လာခဲ့သည္။ ထိုႏွစ္ ဒီဇင္ဘာလ ေနာက္ဆံုးပတ္တြင္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္စံသိန္း ဦးေဆာင္သည့္ ပအလဖ အမည္မွ ရွမ္းျပည္နယ္ လူမ်ဳိးေပါင္းစံု လြတ္ေျမာက္ေရးအဖဲြ႕ (ရလလဖ) [Shan State Nationalities Liberation Organization- SSNLO] အမည္သို႔ ေျပာင္းဖဲြ႕ခဲ့သည္။ ၁၉၆၈ ခုႏွစ္ ေမလ (၁၂)ရက္ေန႔တြင္ ေက်ာက္တလံုး ဘုရားေတာင္၏ ဇရပ္တြင္ သံဃာ (၂၃၉)ပါးတက္ေရာက္သည့္ ပအို၀္းစာေပညီလာခံကုိ အရွင္ကုသလက ဦးေဆာင္က်င္းပခဲ့သည္။ ထိုႏွစ္ေအာက္တိုဘာလ ဒုတိယပတ္တြင္ ေမာက္မယ္ၿမိဳ႕နယ္ ပင္ကဲုင္းရြာ၌ ရလလဖႏွင့္ Shan United Revolutionary Army (SURA) ျဖစ္ပြားသည့္တိုက္ပဲြ၌ ဗိုလ္ခ်ဳပ္စံသိန္း က်ဆံုးသြားခဲ့သည္။

၁၉၇၁ တြင္ သက္ေတာ္ (၃၅)ရသည့္ အရွင္ကုသလသည္ လူ၀တ္လဲ၍ ရွမ္းျပည္နယ္ လူမ်ဳိးေပါင္းစံုလြတ္ေျမာက္ေရးအဖဲြ႕ (ရလလဖ)ကုိ ၀င္ေရာက္ၿပီး လက္နက္ကိုင္ ေတာ္လွန္ေရးလမ္းစဥ္ကုိ စတင္လုပ္ခဲ့သည္။ ၁၉၇၂ တြင္ မႏၱေလးေထာင္၌ ထိန္းသိမ္းခံရေသာ ပအို၀္းအမ်ဳိးသား ေခါင္းေဆာင္ ျဖားဗြာလွေဖႏွင့္ ဦးေက်ာ္စိန္တို႔က ျပန္လြတ္ေျမာက္လာၿပီး ေတာျပန္ခိုခဲ့သည္။ ၁၉၇၃ တြင္ အင္အား ၁၅၀၀ ေက်ာ္သာရွိေသာ ရလလဖ သည္ ျဖားဗြာေခၚ သထံုဦးလွေဖ ဦးေဆာင္သည့္ အမ်ဳိးသားေရးအဖဲြ႕ႏွင့္ တာကလယ္ဦးေဆာင္သည့္ လက္၀ဲအင္းအားစုအဖဲြ႕ဟူ၍ ႏွစ္ဖဲြ႕ကဲြခဲ့သည္။ ၁၉၇၄ ဇန္န၀ါရီလ (၁၂)ရက္ႏွင့္ (၁၃)ေန႔တြင္ က်င္းပျပဳလုပ္ေသာ သဘာပတိအစည္းအေ၀း၌ အမ်ဳိးသားေရးကုိ ဦးတည္ေရးအဖဲြ႕က ရွမ္းျပည္နယ္ လူမ်ဳိးေပါင္းစံု လြတ္ေျမာက္ေရး တပ္ဦး [Shan State National Liberation Front- SSNLF] အမည္ျဖင့္ ဖဲြ႕စည္းခဲ့သည္။

ထိုအဖဲြ႕သည္ ျဖားဗြာဦးလွေဖက ဥကၠ႒ ျဖစ္ၿပီး ဗိုလ္မွဴးႀကီးေအာင္ခမ္းထီက အေထြေထြအတြင္းေရးမွဴး၊ ဦးေက်ာ္စိန္က တဲြဖက္အေထြေထြအတြင္းေရးမွဴး ျဖစ္လာခဲ့သည္။ သို႔ေသာ္လည္း ၁၉၇၅ စက္တင္ဘာလ (၂၄)ရက္ေန႔တြင္ ဥကၠ႒ ျဖားဗြာလွေဖသည္ ေတာင္ႀကီးၿမိဳ႕နယ္ ပန္တြန္းရြာ၌ ၀မ္းေရာဂါျဖင့္ ေသဆံုးခဲ့သည္။ ၁၉၇၅ ႏို၀င္ဘာလ (၂၂)ရက္ႏွင့္ (၃၀)ရက္ေန႔တြင္ ဆီဆိုင္ၿမိဳ႕နယ္ ေနာင္လတ္ရြာ တတိယအႀကိမ္ ဗဟိုေကာ္မတီအစည္းအေ၀း၌ ဗဟိုအလုပ္အမႈေဆာင္အဖဲြ႕ ျပန္လည္ေရြးခ်ယ္တင္ေျမာက္ခဲ့သည္။ ထိုအစည္းအေ၀းမွ ဦးေက်ာ္စိန္က ဥကၠ႒၊ ဗိုလ္မွဴးႀကီး ေအာင္ခမ္းထီက အေထြေထြအတြင္းေရးမွဴး၊ ခင္ေက်ာ္ညိဳက တဲြဖက္အေထြေထြအတြင္းေရးမွဴးျဖစ္လာခဲ့သည္။

၁၉၇၅ ၾသဂုတ္လ (၂၃)ရက္ေန႔တြင္ အမ်ဳိးသားဟန္ပီျပင္ေသာ ပအို၀္းအဖဲြ႕အစည္း အျမန္ဆံုးဖဲြ႕စည္းႏိုင္ေရးအတြက္ ေကာ္မတီတစ္ရပ္ ျပန္ဖဲြ႕စည္းခဲ့သည္။ ထိုေကာ္မတီတြင္ ဆရာေတာ္ဦးေနမိ၊ ဦးေက်ာ္စိန္၊ ေအာင္ခမ္းထီ၊ ဦးႏုတပ္မွ ခဲြထြက္လာသည့္ ေအာက္ျပည္ပအို၀္း PNLA အဖဲြ႕မွ ခြန္ရဲေနာင္ တို႔ ပါ၀င္ခဲ့ၾကသည္။ ထိုေနာက္ ၁၉၇၆ ဇန္န၀ါရီလတြင္ ဆီဆိုင္ၿမိဳ႕နယ္ လံုးဒါဘုန္းႀကီးေက်ာင္း၌ ပထမအႀကိမ္ ပအို၀္းအမ်ဳိးသားညီလာခံတြင္ ကန္႔ကြက္သူမရွိ ပအို၀္းအမ်ဳိးသားအဖဲြ႕ခ်ဳပ္ [Pa-Oh National Organization- PNO] ကုိ ေအာင္ျမင္စြာ ဖဲြ႕စည္းႏိုင္ခဲ့သည္။ ထိုညီလာခံတြင္ ဦးေက်ာ္စိန္- ဥကၠ႒၊ ေအာင္ခမ္းႏွင့္ ခြန္ရဲေနာင္- ဒုဥကၠ႒၊ ေအာင္ခမ္းထီ အေထြေထြအတြင္းေရးမွဴး၊ ခင္ေက်ာ္ညိဳ- တဲြဖက္အေထြေထြအတြင္းေရးမွဴး အျဖစ္ တင္ေျမာက္ခဲ့သည္။

၁၉၇၇ တြင္ ခြန္ရဲေနာင္ ဦးေဆာင္သည့္ လူအင္အား (၆၀) ရွိသည့္ PNLA ေအာက္ျပည္ပအို၀္းတပ္ဖဲြ႕မွ ဆီဆိုင္အမွတ္(၉၄)ထံ လက္နက္ခ် အလင္း၀င္ခဲ့သည္။ ထိုေၾကာင့္ ၁၉၈၀ တြင္ PNO ဥကၠ႒ ဦးေက်ာ္စိန္သည္ ႏုတ္ထြက္စာတင္ၿပီး အလင္း၀င္ခဲ့သည္။ ထိုေနာက္ ၁၉၇၇ တြင္ ေက်ာင္ထို ဗဟိုအလုပ္အမႈေဆာင္အစည္းအေ၀းတြင္ ေအာင္ခမ္းထီ- ဥကၠ႒အျဖစ္လည္းေကာင္း၊ ဂ်န္ဖာခ်ိန္ႏွင့္ ေအာင္ခမ္း- ဒု ဥကၠ႒ အျဖစ္လည္းေကာင္း၊ ခင္ေက်ာ္ညိဳ- အေထြေထြအတြင္းေရးမွဴးအျဖစ္လည္းေကာင္း၊ ခြန္၀ိဇာ- တဲြဖက္အေထြေထြအတြင္းေရးမွဴးအျဖစ္လည္းေကာင္း ျပန္လည္တင္ေျမာက္ခဲ့သည္။ ၁၉၇၈ မတ္လ (၃)ရက္ေန႔တြင္ က်ေရာက္သည့္ ပအို၀္းအမ်ဳိးသားေန႔ကို ေတာင္ႀကီးၿမိဳ႕နယ္ ေနာင္ယာသဲုင္ကြင္းတြင္ PNO ဦးေဆာင္မႈျဖင့္ စည္းကားသိုက္ၿမိဳက္စြာ က်င္းပခဲ့သည္။

၁၉၈၀ ျပည့္ႏွစ္တြင္ ဗိုလ္မွဴးႀကီးေအာင္ခမ္းထီ ဦးေဆာင္သည့္ PNO တပ္ဖဲြ႕သည္ မဟာမိတ္တပ္ဖဲြ႕ျဖစ္သည့္ Nationalities Democratic Front (NDF) သို႔ အဖဲြ႕၀င္ျဖစ္လာခဲ့သည္။ ၁၉၉၁ ေဖေဖာ္၀ါရီလ (၁၈)ရက္ေန႔တြင္ ဗိုလ္မွဴးႀကီးေအာင္ခမ္းထီ ဦးေဆာင္သည့္ PNO/PNA တပ္ကို ႏိုင္ငံေတာ္ၿငိမ္၀ပ္ပိျပားမႈ တည္ေဆာက္ေရးအဖဲြ႕ (န၀တ)ႏွင့္ အပစ္အခတ္ရပ္စဲေရး စသည့္ ၿငိမ္းခ်မ္းေရးျပဳလုပ္ခဲ့သည္။ န၀တ စစ္အစိုးရက ဗိုလ္မွဴးႀကီးေအာင္ခမ္းထီ ဦးေဆာင္သည္ PNO အဖဲြ႕ကုိ အထူးေဒသ(၆)ျဖင့္ အုပ္ခ်ဳပ္ခြင့္နယ္ေျမ သတ္မွတ္ေပးခဲ့သည္။

၁၉၉၃ တြင္ က်င္းပျပဳလုပ္သည့္ အမ်ဳိးသားညီလာခံကုိ ဗိုလ္မွဴးႀကီး ေအာင္ခမ္းထီက ဧည္သည္အျဖစ္ တက္ေရာက္ေလ့လာခြင့္ရခဲ့သည္။ ၂၀၀၇ တြင္ ေညာင္ႏွစ္ပင္မွ က်င္းပသည့္ အမ်ဳိးသားညီလာခံကို ပအို၀္းအမ်ဳိးသားကုိယ္စားတက္ေရာက္သူမ်ားအနက္ ေအာင္ခမ္းထီးလည္း တစ္ဦးအပါအ၀င္ျဖစ္သည္။ ၂၀၁၀ တြင္ PNO ဥကၠ႒မွ နယကအျဖစ္ ေျပာင္းလဲ တာ၀န္ယူခဲ့သည္။ ၂၀၁၂ မတ္လ (၁၀)ရက္ေန႔တြင္ ေအာင္ခမ္းထီသည္ ႏိုင္ငံေတာ္သမၼတ ဦးသိန္းစိန္ႏွင့္ ေတာင္ႀကီးၿမိဳ႕တြင္ ေတြ႕ရွိၿပီး ပအို၀္းကိုယ္ပိုင္အုပ္ခ်ဳပ္ေဒသအတြက္ ဖံြ႕ၿဖိဳးေရးအေၾကာင္းကို တင္ျပေဆြးေႏြးခဲ့သည္။

န၀တ စစ္အစိုးရႏွင့္ PNO တို႔ ၿငိမ္းခ်မ္းေရးသေဘာတူၿပီး ေနာက္ပိုင္းတြင္ PNO သည္ ေဒသဖံြ႔ၿဖိဳးေရးႏွင့္ စီးပြားေရးလုပ္ငန္းကုိ အဓိကလုပ္ေဆာင္လာေလသည္။

PNO သည္ ေအာင္ခမ္းထီဦးေဆာင္မႈကာလတြင္ ေအာင္ပါလုပ္ငန္းမ်ားကို အေကာင္အထည္ေဖာ္ႏိုင္ခဲ့သည္။

(၁) ပညာေရးက႑တြင္

အေျခခံပညာအထက္တန္းေက်ာင္း (၁၀) ေက်ာင္း
အေျခခံပညာအလယ္တန္းေက်ာင္း (၁၉) ေက်ာင္း
အေျခခံမူလတန္းေက်ာင္း (၃၇) ေက်ာင္း ကို တိုးခ်ဲ႕ဖြင့္လွစ္ႏိုင္ခဲ့သည္။
(၂) က်န္းမာေရးက႑တြင္

တိုက္နယ္ေဆးရံု (၆)ခု
ေက်းလက္က်န္းမာေရးဌာန (၇)ခု ကုိ အေဆာက္အဦးႏွင့္တကြ ဖြင့္လွစ္ႏိုင္ခဲ့သည္။

(၃) လမ္းပန္းဆက္သြယ္ေရးက႑တြင္

ေတာင္ႀကီးၿမိဳ႕-ေက်ာက္တလံုး- ေမြေတာ္ကကၠဴ၏ ကတၱရာလမ္း (၃၂)မိုင္
ေနာင္တရား- ေက်ာက္တလံုး၏ ေက်ာက္ေခ်ာလမ္း (၃၆)မိုင္ (၄)ဖာလံု
ေက်ာက္တလံုး- နမ္းပန္၏ ေက်ာက္ေခ်ာလမ္း (၆) မိုင္
ေတာင္ႀကီး- စလဲ - ပန္ကဲြ၏ ေက်ာက္ေခ်ာလမ္း (၂၁) မိုင္ စသည္ျဖင့္ ေဖာက္လုပ္ဖြင့္လွစ္ေပးႏိုင္ခဲ့သည္။
၂၀၁၂ တြင္ ေက်ာက္ေတာင္- ေက်ာက္တလံုး-ေနာင္ယာဆိုင္- ဆိုင္ေခါ၀္-ဟိုနမ္း-ေမာက္မယ္၏ (၈၈)မိုင္ရွိ ကားလမ္းေဖာက္လုပ္ရန္ စီစဥ္ထားသည္။

(၄) ဘာသာေရး က႑တြင္
၁၉၉၂ တြင္ ႏိုင္ငံေတာ္ စစ္အစိုးရထံမွ ဗုဒၶပိဋကတ္ (၃)ဘံုကုိ အစိုးရထံမွ ပင့္ေဆာင္ခြင့္ရခဲ့သည္။
၁၉၉၄ တြင္ ရန္ကန္ၿမိဳ႕၌ ေရႊတိဂံုေစတီ ေတာင္ရင္းရွိ ဗဟန္းတြင္ ပအို၀္းအမ်ဳိးသားဓမၼရံုကုိ တည္ေဆာက္ဖြင့္လွစ္ ေပးႏိုင္ခဲ့သည္။
၂၀၀၁ တြင္ ကကၠဴေမြေတာ္ဘုရား ေဂါပကအဖဲြ႕ ဖဲြ႕စည္းၿပီး ေစတီပုထိုးမ်ားကို ျပဳျပင္ခဲ့သည္။
၂၀၀၁ ဒီဇင္ဘာလတြင္ ဗုဒၶျမတ္သရီရဓါတ္ေတာ္ကို သီရိလကၤာႏိုင္ငံမွ သြားေရာက္ပင့္ယူၿပီး ေမြေတာ္ကကၠဴေစတီတြင္ ပူေဇာ္ခဲ့သည္။
၂၀၀၂ ေမလတြင္ ႏိုင္ငံေတာ္ေအးခ်မ္းသာယာေရးႏွင့္ ဖံြ႔ၿဖိဳးေရးေကာင္စီ (နအဖ) စစ္အစိုးရလက္ထက္၌ တန္ေပါင္း (၃၀၀၀)ရွိေသာ မဟာေက်ာက္စိမ္းတံုးႀကီးကို ႏိုင္ငံေတာ္သို႔ လဲြအပ္လွဴဒါန္းခဲ့သည္။
၂၀၀၃ တြင္ သီရိလကၤာႏိုင္ငံမွတဆင့္ ဗုဒၶျမတ္စြယ္ေတာ္ပြားကို ပအို၀္းေဒသသုိ႔ ပင့္ယူလာၿပီး ပူေဇာ္ခဲ့သည္။
(၅) စိုက္ပ်ဳိးေရး က႑တြင္ ပတၳျမားနဂါး ကုမၸဏီအေနျဖင့္

တိုက္ႀကီးၿမိဳ႕နယ္ ဖလံုေက်းရြာတြင္ ဆိုးေဆး ဧက (၅၀)၊ နာနတ္-သရက္ ဧက (၁၀၀)၊ ကၽြဲေကာ္-သံပုရာ ဧက (၁၀၀)
ေမွာ္ဘီၿမိဳ႕နယ္တြင္ ဆိုးေဆး(၃)ဧက
ရန္ကုန္ေငြနံသာၿမိဳ႕သစ္ ေငြနံသာၿခံတြင္ ဆိုးေဆး (၇.၂)ဧက
ဆီဆိုင္ၿမိဳ႕နယ္ ပါေလာပါကယ္ေက်းရြာအုပ္စုတြင္ ဆိုက္ေခါ၀္စိုက္ပ်ဳိးေရးစခန္းအျဖစ္ ေျမရိုင္းဧက (၅၀၀၀)ကို ရွမ္းျပည္နယ္ ေအးခ်မ္းသာယာေရးႏွင့္ ဖံြ႔ၿဖိဳးေရးေကာက္စီ၏ ခြင့္ျပဳခ်က္လိုင္စင္ျဖင့္ ၂၀၀၁ မွ ၂၀၃၁ ထိ ႏွစ္ေပါင္း (၃၀) စိုက္ပ်ဳိးလုပ္ကိုင္ခြင့္ရခဲ့သည္။ ၎ကို ဘက္စံုသီးႏွံစိုက္ပ်ဳိးေရးအတြက္ ဧကေပါင္း ကုိ ႏွစ္ရွည္ပင္၊ စပါးႏွင့္ သီးထပ္သီးႏွပ္မ်ားကို စိုက္ပ်ဳိးခဲ့သည္။
၂၀၀၀ ၾသဂုတ္လမွ စ၍ ေညာင္ေရႊၿမိဳ႕နယ္ နန္းသဲေက်းရြာအုပ္စုတြင္ နန္းသဲစိုက္ပ်ဳိးကြင္းအျဖစ္ ရာသီသီးႏွံႏွင့္ သစ္ခြပန္းမ်ားစိုက္ပ်ဳိးလ်က္ရွိသည္။ အျခားေနရာ စီးပြားေရးလုပ္ငန္းမ်ားအျဖစ္ တိေလာတြင္ (၁၀၆)ဧက၊ ေတာင္ေျခတြင္ (၁၀၄၀)ဧက၊ ေက်ာက္တိုင္တြင္ (၃၀၁၆)ဧက၊ တိေလာ(၁)တြင္ ေလွ်ာက္ထားဆဲ (၂၀၀)ဧက စုစုေပါင္း (၅၃၀၆) ဧကရွိသည္။
ေက်ာက္မ်က္ရတနာတူးေဖာ္ေရးလုပ္ငန္းကို ပတၳျမားနဂါးကုမၸဏီအေနျဖင့္
(၁) မိုင္းရွဴးရတနာေျမတြင္
၁၉၉၆-၂၀၀၃ ထိ ဆိုင္းလ်ံလုပ္ကြက္ ေက်ာက္မ်က္ရိုင္း ပိႆာခ်ိန္(၄၄၁၈.၇၃) တူးေဖာ္ရရွိခဲ့သည္။
၂၀၀၀-၂၀၀၄ ထိလိြဳင္ေဆာင္ေထာက္လုပ္ကြက္တြင္ ႏိုင္ငံေတာ္ႏွင့္အက်ဳိးတူ(၁)တြင္ လုပ္ကြက္ဧရိယာ (၅.၂၈)ဧကရွိၿပီး (၄)ႏွစ္အတြက္း ေက်ာက္မ်က္ (၁၃၀၇.၆) ကီလိုဂရမ္ထြက္ရွိခဲ့သည္။
(၂) မိုးကုတ္ရတနာေျမတြင္
၂၀၀၁ ေဖေဖာ္၀ါရီလတြင္ စတင္လုပ္ကိုင္ၿပီး ဧရိယာအက်ယ္အ၀န္းအေနျဖင့္ (၂၀)ဧက လုပ္ပိုင္ခြင့္ရခဲ့သည္။ တူးေဖာ္ရသည့္ ပတၱျမား (၈၆၃၀၀)ဂရမ္ကို အခြန္ (၃၆၆၅၀၀၀) ေပးေဆာင္ရသည္။
(၃) ဖားကန္႔ရတနာေျမတြင္

၁၉၉၆-၂၀၀၄ ထိ ႏိုင္ငံေတာ္ႏွင့္ အက်ဳိးတူလုပ္ကိုင္မႈျဖင့္ ေက်ာက္စိမ္းတူးေဖာ္ေရးလုပ္ကြက္ေပါင္း (၁၅၂)ကြက္၊ (၁၅၂)ဧကရွိၿပီး (၁၀)ႏွစ္ကာလအတြင္း တူးေဖာ္ရရွိသည့္ ေက်ာက္စိမ္းအေလးခ်ိန္ စုစုေပါင္း (၁၁၂၅၂၉၈) ကီလို ရရွိခဲ့သည္။ ၂၀၀၀ ဒီဇင္ဘာလ (၂၆)ရက္ေန႔တြင္ နမ့္ေမွာ္(လံုးစြပ္)လုပ္ကြက္အမွတ္ (၁၀၉)မွ တန္ (၃၀၀၀) ေက်ာက္စိမ္းတုန္းႀကီးကို တူးေဖာ္ရရွိခဲ့သည္။ ၎ကို ၂၀၀၂ ေမလ (၂၆)ရက္ေန႔တြင္ PNO ဥကၠ႒ ေအာင္ခမ္းထီက ႏိုင္ငံေတာ္သို႔ ေပးအပ္လွဴဒါန္းခဲ့သည္။
ေရႊတူးေဖာ္ေရးလုပ္ငန္းကို

Ruby Dragon Jade Co.,Ltd အေနျဖင့္ ၀န္ႀကီးဌာန သတလ(၂)ကို ၃၅း၆၅ ျဖင့္ တရား၀င္ စာခ်ဳပ္ခ်ဳပ္ဆိုလုပ္ကိုင္ခဲ့ၿပီး က်ပ္သိန္းေပါင္း (၃၆၀၂၃)ျဖင့္ ရင္းႏွီးျမဳႏွံခဲ့သည္။ ၁၉၉၆-၂၀၀၄ ထိ လုပ္ကိုင္ၿပီး ေရႊပိႆာခ်ိန္ (၂၃၃.၉၅)ရရွိ၍ က်ပ္သိန္း (၂၉၆၃၆)ျဖင့္ ေရာင္းရသည္။
ဟိုပံုးၿမိဳ႕နယ္ လိုင္ဟာျဖားႏွင့္ ထီေခ်ာေတာင္တြင္ ခေနာက္စိမ္း တူးေဖာ္လ်က္ရွိသည္။
ဟိုတယ္ႏွင့္ ခရီးသြားလာေရးလုပ္ငန္း

Ruby Jade Hotel ကို ျမစ္ႀကီးနားခရိုင္၊ ဖားကန္႔ၿမိဳ႕နယ္၊ ယူမားေက်းရြာတြင္ တည္ေဆာက္ၿပီး က်ပ္သိန္းေပါင္း (၂၇၇၂)ျဖင့္ ရင္းႏွီးျမဳပ္ႏွံထားသည္။ ၎ကို ၂၀၀၄ မတ္လတြင္ စတင္ဖြင့္လွစ္ခဲ့သည္။
Jade Marina Resort Hotel ကို ရခိုင္ျပည္နယ္ သံတဲြၿမိဳ႕ ငပလီေရႊ၀ါခ်ဳိင့္တြင္ တည္ေဆာက္ၿပီး က်ပ္သိန္း (၂၀၀၀၀)ျဖင့္ ရင္းႏွီးျမဳပ္ႏွံထားသည္။ ၎ကို ၂၀၀၅ ဧၿပီလတြင္ စတင္ဖြင့္လွစ္ခဲ့သည္။
အင္းေလးကန္တြင္ ေရႊကၽြန္းေမွ်ာဟိုတယ္ကို နမ္းပန္ႏွင့္ သလဲဦးတြင္ (၂)ေနရာ ဖြင့္လွစ္ထားသည္။
စက္ရံုလုပ္ငန္းမ်ား

မႏၱေလးၿမိဳ႕တြင္ ေက်ာက္စိမ္းအေခ်ာထည္စက္ရံု၊ ဧကရီ ေရႊပန္းတိမ္လုပ္ငန္းစက္ရံု၊ တီက်စ္ နဂါးဘိလပ္ေျမစက္ရံု၊ ကေလာတြင္ ၀ိုင္စက္ရံု၊ သၾကားစက္ရံု လုပ္ငန္းမ်ားလည္း လုပ္ကိုင္ခဲ့သည္။
အျခားစီးပြားေရးလုပ္ငန္းမ်ား

Ruby Dragon Construction Co.,Ltd သည္ အျခားစီးပြားေရးလုပ္ငန္းမ်ားအျဖစ္ အေဆာက္အံုမ်ား ေဆာက္လုပ္ရန္ စီမံကိန္းေရးဆဲြ လ်က္ရွိလ်က္ရွိရာ ဗိုလ္တစ္ေထာင္ၿမိဳ႕နယ္ ဗဟာဗႏၶဳလလမ္းႏွင့္ ကမ္းနားလမ္း သံလ်က္စြန္းေနရာတြင္ လုပ္ငန္းစတင္ေဆာင္ရြက္လ်က္ရွိသည္။ ဖားကန္႔တြင္ Ruby Jade Hotel၊ ငပလီေရႊ၀ါခ်ဳိင့္တြင္ Jade Marina Resort Hotel၊ တီက်စ္တြင္ ဘိလပ္ေျမစက္ရံု စသည့္တည္ေဆာက္ေရးလုပ္ငနး္မ်ားကို လုပ္ေဆာင္ခဲ့သည္။

က်မ္းကိုး

ျပည္ေထာင္စုထဲကပအို၀္း
ဟ၀္ေသထိြဳက္ငါး အားဇာနည္းေခါင္ေဆာင္တန္သီး သမဲင္တဖူရဲဥ္း
ျမန္မာ့အလင္း ေန႔စဥ္သတင္းစာ- ၂၀၁၂ မတ္လ (၁၂)ရက္ေန႔၊ တနဂၤေႏြေန႔
PA-OH PEOPLE by Mika Rolly